Επαγρύπνηση για τους κινδύνους που μεγαλώνουν μέσα κι έξω

Ο τραγικός θάνατος μιας γυναίκας και ενός παιδιού στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι η πολιτική εγκλωβισμού μεταναστών και προσφύγων που εφαρμόζουν κυβέρνηση και ΕΕ, εξαθλιώνει και δολοφονεί. Με τον ίδιο τρόπο που οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις οποίες στηρίζει πολύτροπα η Ελλάδα, ισοπεδώνουν πόλεις και ανθρώπους, ξεσπιτώνουν οικογένειες, πνίγουν παιδιά στη Μεσόγειο.

Ο εγκλωβισμός, που αξιοποιείται ως μέσο διαχείρισης και ελέγχου των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, είναι για τους καπιταλιστές το αυτονόητο συμπλήρωμα του ξεριζωμού από τις εστίες τους χιλιάδων ανθρώπων, που προκαλούν οι πόλεμοι και οι ανταγωνισμοί τους για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και περιοχών μεγάλης γεωστρατηγικής αξίας.

Ο «έλεγχος» των μεταναστευτικών - προσφυγικών ροών γίνεται πάντα με κριτήριο τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και τα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Ετσι, η στρόφιγγα ανοιγοκλείνει ανάλογα και χιλιάδες θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων γίνονται παιχνίδια στα χέρια ιμπεριαλιστικών κέντρων, μονοπωλιακών συμφερόντων, διαφόρων αντιδραστικών σχεδίων.

Γι' αυτό τα «hot spots» και ο εγκλωβισμός στον πρώτο ευρωπαϊκό σταθμό, για όποιον καταφέρει να περάσει στην Ελλάδα και για εκατομμύρια ακόμα στη γείτονα Τουρκία. Γι' αυτό η εφαρμογή με το σταγονόμετρο της συμφωνίας για μεταφορά προσφύγων σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Κι όσο το πρόβλημα συσσωρεύεται, όσο ο πόλεμος δυναμώνει και επεκτείνεται, όσο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί βρίσκουν διέξοδο στα όπλα, τόσο ο εγκλωβισμός θα μεγαλώνει και οι συνθήκες στα ανθρώπινα κλουβιά θα γίνονται αβάσταχτες για πρόσφυγες και μετανάστες.

Τόσο η αγανάκτηση των ίδιων των προσφύγων και των κατοίκων των νησιών θα γίνεται λίπασμα και θα θρέφει το δέντρο του φασισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, για τα οποία κυβέρνηση και ΕΕ «νίπτουν τας χείρας των», αφήνοντας τα γεγονότα να εξελιχθούν περίπου σαν φυσικό φαινόμενο.

Ισορροπίες των ανταγωνισμών

Ολα αυτά, βέβαια, ελάχιστη αξία έχουν για τους φυσικούς και πολιτικούς εκπροσώπους των μονοπωλιακών ομίλων. Το Προσφυγικό μπαίνει στο επίκεντρο της «ισορροπίας των ανταγωνισμών» στην περιοχή της Μεσογείου και ευρύτερα, με κίνδυνο να εξελιχθεί σε θρυαλλίδα ακόμα πιο σοβαρών εξελίξεων, αν οξυνθεί κι άλλο η κόντρα ΝΑΤΟ - ΕΕ με την Τουρκία. Στην περίπτωση αυτή, είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα και ο λαός της θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα.

Ετσι, οι απειλές της Τουρκίας ότι θα ανοίξει τη «στρόφιγγα» και θα πλημμυρίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες, δεν είναι παρά ένα ισχυρό μέσο πίεσης προς την ΕΕ, και κυρίως προς τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να οριοθετήσει και να επεκτείνει τα συμφέροντά της στην περιοχή. Πολύ περισσότερο που η Τουρκία, διαισθανόμενη την πίεση που της ασκείται στα νοτιοανατολικά της σύνορα από τα ανταγωνιστικά σχέδια άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συνασπισμών, απειλεί να ανακατέψει ξανά την τράπουλα των συνόρων, τόσο προς τα νοτιοανατολικά, όσο και προς τα δυτικά της.

Αυτό το «σήμα» δίνει η τουρκική ηγεσία με την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης και την αχαλίνωτη επεκτατική ρητορική. Αυτό προκύπτει όμως και από τις εξελίξεις στο Κυπριακό, όπου μετά τη μη συμφωνία στην Ελβετία, ο εκβιασμός - κυρίως προς την πλευρά των Ελληνοκυπρίων - παίρνει τώρα την εξής μορφή: Συμφωνία για διχοτομική «λύση», ή ντε φάκτο διχοτόμηση.

Επομένως, όσοι πλασάρουν τη «σταθερότητα» στην Ελλάδα ως το δυνατό χαρτί της αστικής τάξης, με το οποίο διεκδικεί την αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, προσφέροντας απλόχερη στήριξη στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, στέκονται απέναντι από τα συμφέροντα του λαού, ο οποίος θα πρέπει να θυμάται ότι ποτέ στην Ιστορία δεν βγήκε κερδισμένος όταν ταυτίστηκε με τους στόχους και τα οράματα των αστών και ότι, αντίθετα, δεν άργησε ο ίδιος να γίνει το θύμα τους.

Ο "οδικός χάρτης" του κεφαλαίου

Το ίδιο ισχύει όμως και στο εσωτερικό, όπου οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν και πληρώνουν με ανείπωτες θυσίες το στόχο του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση και για σταθεροποίηση και ανάκαμψη της οικονομίας.

Τι κέρδισαν όλα αυτά τα χρόνια περιμένοντας ότι με την κυβερνητική εναλλαγή θα αλλάξουν τα πράγματα; Τι αποκόμισαν υποκύπτοντας στους εκβιασμούς ή στα επιχειρήματα της εργοδοσίας ότι αν δεχτούν να θυσιάσουν μισθούς και δικαιώματα θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για όλους, όταν ξεπεραστεί η κρίση;

Η συζήτηση για τη δεύτερη «αξιολόγηση» και τη διευθέτηση του κρατικού χρέους έρχεται να επιβεβαιώσει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου είναι βαρέλι δίχως πάτο. Οτι μέσα κι έξω από τα μνημόνια, οι θυσίες του λαού δεν έχουν τέλος. Οτι η αστική τάξη εναλλάσσει τους «εθνικούς» της στόχους για να εγκλωβίζει τους εργαζόμενους και το λαό στα προτάγματά της.

Τι είναι άραγε ο «οδικός χάρτης» για την ανάκαμψη που λανσάρει τώρα η κυβέρνηση, γράφοντας το δικό της «success story», μετά από εκείνο που «έκατσε» σαν πέτρα στο στομάχι του λαού, σερβιρισμένο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι, μιας και οι μέρες που διανύουμε θυμίζουν έντονα τους τελευταίους μήνες του 2014, όταν η ΝΔ έλεγε τα ίδια περίπου μ' αυτά που λέει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποια βήματα προβλέπει αυτός ο «οδικός χάρτης προς την ανάπτυξη», στο βωμό του οποίου ο λαός καλείται να καταθέσει νέες θυσίες; Πρώτον, την έγκαιρη ολοκλήρωση της «αξιολόγησης». Που σημαίνει αποδοχή όλων των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται σ' αυτή. Δεύτερον, τον καθορισμό των βραχυπρόθεσμων και εν μέρει των μεσοπρόθεσμων μέτρων για τη διευθέτηση του χρέους. Από τα οποία (όπως ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση), ο λαός δεν έχει να περιμένει καμιά χαλάρωση της πολιτικής σε βάρος του.

Τρίτον, την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, που σημαίνει φτηνότερο και περισσότερο χρήμα για το κεφάλαιο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα για το λαό. Τέταρτον, την έγκαιρη ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου, το 2018, όταν ήδη συζητιέται η αναγκαιότητα ενός επόμενου, αυτή τη φορά ίσως όχι με αντάλλαγμα κάποια δάνεια, αλλά μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους.

Ο λαός να χαράξει τη δική του πορεία

Βέβαια, ακόμα και οι στόχοι που θέτει το κεφάλαιο, δεν προχωρούν σε κενό αέρος. Η αβεβαιότητα στην οικονομία και η ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι από μόνα τους αστάθμητοι παράγοντες, που καθιστούν επισφαλή οποιαδήποτε πρόβλεψη για τις εξελίξεις.

Αυτό που κάποτε φαινόταν αδιανόητο, όπως, για παράδειγμα, να αμφισβητήσει κανείς τη συνοχή της Ευρωζώνης ή/και της ΕΕ, σήμερα προβάλλει στο προσκήνιο, στο έδαφος των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι ξεχωριστές οικονομίες να ανακάμψουν, της ανισομετρίας και των ανταγωνισμών που δυναμώνουν τις φυγόκεντρες τάσεις. Το πρόσφατο Brexit, αλλά και η συζήτηση για το μέλλον στην Ευρωζώνη ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.

Σε αυτήν τη βάση στην Ελλάδα και πανευρωπαϊκά, εντείνονται οι διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, ώστε, από τη μια, να υπηρετείται αποτελεσματικά ο στόχος της κυβερνητικής εναλλαγής και της προώθησης των μεταρρυθμίσεων για το κεφάλαιο και, από την άλλη, να διασφαλίζεται η «διαχείριση» της λαϊκής δυσαρέσκειας που αντικειμενικά μεγαλώνει.

Ετσι δυναμώνουν και οι εκβιασμοί προς το λαό, στην Ελλάδα για να αποδεχτεί τα μέτρα της δεύτερης «αξιολόγησης» και της διευθέτησης του χρέους, τα μνημόνια διαρκείας του κεφαλαίου και των κομμάτων του.

Δεν είναι τυχαίο ότι κυβέρνηση και ΝΔ, παρά τις μεταξύ τους διαφορές και αντεγκλήσεις, έχουν μοιράσει ρόλους και στήνουν σκηνικό εκβιασμού του λαού, λέγοντάς του ο καθένας με τα δικά του λόγια το εξής: «Βάλε πλάτη για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, αλλιώς η αστάθεια και η αβεβαιότητα θα μεγαλώσουν. Και μάλιστα, μέσα σε ένα ρευστό περιβάλλον, όπου κρίνονται τα "εθνικά" μας θέματα».

Οποτε ο λαός υπέκυψε σε τέτοια διλήμματα, το πλήρωσε διπλά και τρίδιπλα. Ανανέωσε την ικανότητα της αστικής τάξης να διαχειρίζεται τη δίκαιη αγανάκτησή του, να την εκτονώνει σε φρούδες προσδοκίες και να την εγκλωβίζει στην κυβερνητική εναλλαγή.

Με βάση κι αυτή την πείρα του, χρειάζεται τώρα να βγάλει συμπεράσματα. Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οργανωμένη πάλη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και τα βρώμικα σχέδια των ιμπεριαλιστών, για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Τέτοιον αγώνα δίνουν εκατοντάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Σωματεία και Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και αυτή την περίοδο προετοιμάζουν μαχητικά την πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται η ανάγκη να διαχωριστούν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα από τους στόχους και τα σχέδια του κεφαλαίου, να δυναμώσουν η συμμαχία τους και τα αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά της πάλης τους, να χαράξει ο λαός τη δική του πορεία ρήξης με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την ανατροπή του.

"Ρ"