"Ευελιξία" ... και "συνεννόηση"

«Συνεννόηση», για να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι διαχρονικές αξιώσεις του κεφαλαίου, για «νομιμοποίηση» και επέκταση του εργασιακού μεσαίωνα...

Κάπως έτσι μπορεί να συνοψιστεί η νέα παρέμβαση του ΣΕΒ, μέσω του «εβδομαδιαίου δελτίου» του, που για μια ακόμα βδομάδα είναι σταθερά προσανατολισμένο στα προωθούμενα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά.

«Η απελευθέρωση του ρυθμιστικού περιβάλλοντος της αγοράς εργασίας στις ανεπτυγμένες - πλην Ελλάδας - χώρες του ΟΟΣΑ είχε ήδη πραγματοποιηθεί, πολύ πριν την ελληνική κρίση», παραπονιούνται χαρακτηριστικά οι βιομήχανοι, επιβεβαιώνοντας πλήρως ότι οι αντεργατικές ανατροπές που προωθήθηκαν τα τελευταία χρόνια δεν ήρθαν ουρανοκατέβατες, είναι η στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, η οποία έχει χαραχθεί πολύ πριν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Η εφαρμογή της, βέβαια, επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης, ακριβώς γιατί «η ευελιξία στην αγορά εργασίας είναι ο μηχανισμός που κατά κανόνα ενισχύει και τη δυνατότητα ενός παραγωγικού συστήματος να αντιμετωπίσει μια κρίση», όπως εξίσου χαρακτηριστικά αναφέρει ο ΣΕΒ, επιβεβαιώνοντας ότι η έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση πατάει πάνω στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Αυτήν την αντεργατική πολιτική διατυμπανίζει ότι βιάζεται να προωθήσει «τάχιστα» η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό της το αντιλαϊκό έργο καλεί σε συναίνεση ο ΣΕΒ, αναφέροντας ότι οι άλλες χώρες που μπήκαν στα μνημόνια «σταθερά επανέρχονται στην κανονικότητα» (σ.σ. στην ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου), επειδή «οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνικοί εταίροι, βρήκαν κάποιο στοιχειώδες επίπεδο συνεννόησης»...

Το κάλεσμα του κεφαλαίου για «συνεννόηση» δεν μένει χωρίς ανταπόκριση από τα κόμματά του, από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, από τα διάφορα αστικά επιτελεία, που προσπαθούν παράλληλα με την κυβέρνηση και με κάθε τρόπο να αποσπάσουν και τη συναίνεση του λαού, να τον πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ομως, ο εργαζόμενος λαός δεν έχει κανένα λόγο να συναινέσει στη σφαγή του, δεν έχει κανένα λόγο να ελπίζει σε μια «δίκαιη ανάπτυξη» μέσα σε ένα σύστημα που τρέφεται από την εκμετάλλευσή του! Μόνο με την οργάνωσή του ο λαός, με τον αγώνα του σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, μπορεί να βάλει εμπόδια στην υλοποίησή της, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή της, για την κάλυψη των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, σε μια κοινωνία όπου θα είναι ο ίδιος αφέντης του πλούτου που παράγει!