Μπικίνι

Η πρώτη μεγάλη πυρηνική δοκιμή των ΗΠΑ, μετά τη Χιροσίμα, εξαφάνισε τη νήσο Μπικίνι από το χάρτη με την κάπου 800 φορές μεγαλύτερη ισχύ της βόμβας του Ενόλα Γκέι. Υστερα, το μπικίνι έως τις μέρες μας είναι μαγιό σε δυο κομμάτια. `Η πιο απλά το μπικίνι είναι η επιτομή της αφαίρεσης της πραγματικότητας και της ουσίας από μια λέξη, και της μετατροπής της σε εμπορεύσιμο σλόγκαν καταναλωτικού αγαθού. Διδάσκει δε αφ' εαυτού της τη σημασία της χρήσης των λέξεων σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χωροχρόνους.

Ο τίτλος «μαύρος Περικλής» για την ομιλία Ομπάμα στην Αθήνα «παραμονές Πολυτεχνείου», που γράφτηκε δολίως εξυπνακίστικα σε γερμανικό έντυπο και πλέον κάνει το γύρο του εύκολου διαδικτυακού κόσμου, ενώ φαντάζει αθώα προκλητικός σαν το μαγιό, είναι εκρηκτικά καταστροφικός σαν πυρηνική δοκιμή πολιτικής μεταστροφής. Αν σκεφτεί μάλιστα κανείς ότι συμπίπτει με την ανακήρυξη της λέξης μετ' αλήθεια (post truth) ως λέξη της χρονιάς (αγγλική και αμερικάνικη έκδοση λεξικού Οξφόρδης, που δε συμπίπτουν πάντα), τότε η εργαλειοποίηση του φασισμού έχει αγγίξει το τελευταίο στάδιο πριν από την επιβολή του, στην πραγματικότητα χωρίς καν να έχει ορκιστεί ο Τραμπ και το ΝΑΤΟ πατήσει τη σκανδάλη επιβολής του καπιταλιστικού καλού εναντίον του κακού των ανταγωνιστών του.

Οταν αποκτά χρώμα δέρματος ο Περικλής στον 21ο αιώνα, τότε ξέρουμε με μαθηματική ακρίβεια πως ο λαϊκισμός θα είναι για τα αμέσως επόμενα χρόνια ο εξωραϊστικός εύπεπτος όρος, το γλυκαντικό της φασιστικής πίκρας που ρίχνουν στην αγορά των post truth εννοιών χειραγώγησης από κοινού δεξιοί, ακροδεξιοί και σοσιαλδημοκράτες για να αποκοιμίσουν τις μάζες.

Θα δούμε το λαϊκισμό να υπερπροβάλλεται ως ο νούμερο 1 εχθρός των λαών. Στην πραγματικότητα, είναι το ξόρκι της έννοιας όχι απλώς λαός αλλά και της απαξιωτικής χρήσης του επιθέτου λαϊκός/-ή/-ό. Ετσι η προδιαμορφωμένη καταναλωτική δύναμη της «κοινής γνώμης» θα εξαίρεται ως αντιλαϊκίστικη προοδευτική αντίσταση σε λαϊκούς αγώνες, λαϊκές ανάγκες ή και... λαϊκά δικαστήρια.

Η βερμπαλιστική κατίσχυση του τραμπισμού (αύριο λεπενισμού, χρυσαυγιτισμού κ.λπ.) πρέπει να μαντρώσει τις μάζες πριν καν διαψευστούν οι ελπίδες του λευκού προλεταροποιημένου δικτατορίσκου - εργάτη. Οπότε ο... μαύρος Περικλής θα συσπειρώσει συναινετικά στην καπιταλιστική Δύση για έναν καινούργιο χρυσό αιώνα του κεφαλαίου και όσους δήθεν φοβισμένοι θα αναγκαστούν να πουν καθ' υπόδειξη του «η καλύτερη απάντηση που έχουμε αυτή τη στιγμή απέναντι στο λαϊκισμό είναι η Αγκελα Μέρκελ».

Ανεμολάμνοντας - όπως λέει κι ο γλωσσοπλάστης Ρίτσος - επικοινωνιακά το ΚΚΕ εδώ και τώρα χρεώνεται για μία ακόμα φορά το ρόλο της Κασσάνδρας, επισημαίνοντας πόσο κοντά βρισκόμαστε στο επικίνδυνο εκείνο σημείο στο οποίο ο λαός μας μαζί με άλλους λαούς κινδυνεύει κυριολεκτικά να εμπλακεί σε πόλεμο που δεν πρέπει, δεν του αναλογεί ως χρέος. Η προειδοποίηση του Κόμματος για τη διαστρέβλωση και την εξωφρενική παθητικότητα της έννοιας - σλόγκαν «θυσίες του ελληνικού λαού» μόνο χάρη στην ιστορική του διαδρομή, ευτυχώς, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκισμός. Κι αυτό ίσως αποδειχθεί πατριωτικά σωτήριο σε μια εποχή όπου ψοφοδεείς υποκλίσεις σε σπανακόπιτες και ούζα θεωρούνται επαναστατική ανατροπή της διαδρομής απ' το τζατζίκι και το σουβλάκι με μικρή στάση στα τηγανόψωμα. Δηλαδή από μπικίνι σε μπικίνι.

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ