Τα διλήμματα ενός σάπιου κόσμου ...

"Αρα δεν μπορούμε να αναζητούμε απαντήσεις πίσω, πρέπει να τις κοιτάξουμε μπροστά...", "Πρέπει πάντοτε να κοιτάμε προς το μέλλον. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τους θεσμούς εκείνους που έχουν παράξει πλούτο αλλά και καλές σχέσεις". Οι αναφορές αυτές του Προέδρου των ΗΠΑ στην προχτεσινή του ομιλία στο ίδρυμα «Στ. Νιάρχος», που σύσσωμος ο αστικός κόσμος υποδέχτηκε με διθυράμβους περί «ωδής στη δημοκρατία» και άλλα τέτοια, είναι χαρακτηριστικές ως προς το πραγματικό περιεχόμενο της - κατά γενική ομολογία - «στρατηγικού τύπου» ομιλίας του.

Τι είπε λίγο - πολύ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ; Αυτός είναι ο κόσμος «μας», ο καπιταλιστικός κόσμος, το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τις αβυσσαλέες αντιθέσεις του, το ανελέητο κυνήγι του κέρδους και τους σφοδρούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, που σπέρνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το αίμα και την προσφυγιά στην εργατική τάξη και τους λαούς. Αλλά αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να 'χετε. «Οπως όλοι οι θεσμοί των ανθρώπων, δεν είναι τέλεια», αλλά αν διαλέγαμε εποχή για να ζήσουμε θα ήταν σήμερα γιατί «ο κόσμος δεν ήταν ποτέ, συλλογικά, πιο ευκατάστατος, πιο υγιής, πιο μορφωμένος και λιγότερο βίαιος απ' ό,τι σήμερα», όπως είπε χαρακτηριστικά. Αυτό τον κόσμο - που ο ίδιος τον βάφτισε «παγκοσμιοποίηση» και «δημοκρατία» γενικώς και αορίστως, επιχειρώντας να τον γδύσει από την πραγματικά ταξική του ουσία - κατά τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, κανείς δε δικαιούται να τον αμφισβητήσει.

Και μ' αυτό, το βασικό, ως «δεδομένο» - απευθυνόμενος στην πραγματικότητα στο κεφάλαιο και απηχώντας τους πολύ σοβαρούς προβληματισμούς της αμερικανικής αστικής τάξης για το πώς θα διατηρήσει τα πρωτεία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα - έστησε ταυτόχρονα μια σειρά από ψεύτικα και παραπλανητικά για τους λαούς διλήμματα και διαχωριστικές γραμμές για το πώς θα «κοιτάξουμε το μέλλον» μέσα απ' το στενό κλουβί των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής: Με «δημοκρατία», χειραγώγηση και προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης ή με... μαστίγιο; Με «ανοιχτές αγορές», «ελεύθερη» καπιταλιστική οικονομία και «αμοιβαίες υποχωρήσεις» των καπιταλιστών ή με «απομονωτισμό», «προστατευτισμό» και περιχαράκωση; Με «κεϊνσιανό» - επεκτατικό μείγμα διαχείρισης για «δίκαιη» και με «αναδιανομή» ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας ή με περιοριστικό και «νεοφιλελεύθερο» μείγμα; Σε «ένα δρόμο που δεν θα μας οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη...», όπως είπε, ή με ένα νέο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως υπονόησε;

Μια ματιά και μόνο στο σημερινό κόσμο αρκεί για να αποκαλύψει σε ποια «δημοκρατία» καλούν τους λαούς να στοιχηθούν.

Στη «δημοκρατία» της εκμετάλλευσης, των καπιταλιστικών κρίσεων, των αβυσσαλέων ανισοτήτων και των εκατομμυρίων, που, όπως παραδέχτηκε στην ομιλία του ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, και στη φάση της ανάκαμψης όπως και της κρίσης είναι άνεργοι ή «δουλεύουν χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από τα όρια της φτώχειας».

Στη «δημοκρατία» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και μακελειών, από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή και την Αφρική για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, στη «δημοκρατία» που στηρίζει δικτατορίες τύπου Αιγύπτου, που τις πολεμικές μηχανές τύπου ΝΑΤΟ τις βαφτίζει «συμμαχίες δημοκρατιών». Που κάνει «μαθήματα ανθρωπισμού» και μοιράζει «τσάι και συμπάθεια» σε εκείνους που οι ίδιοι ξεριζώνουν και αιματοκυλούν με τις επεμβάσεις τους.

Στη «δημοκρατία» που σταματά στις πύλες των εργοστασίων και των τόπων δουλειάς, στη «δημοκρατία» της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κατάργησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Στη «δημοκρατία» της καταστολής με τα «καθεστώτα έκτακτης ανάγκης» τύπου Γαλλίας, το φακέλωμα όλων και την «αντιτρομοκρατική νομοθεσία».

Στη «δημοκρατία» που στο αποκορύφωμα υποτίθεται της συμμετοχής, στις αστικές εκλογές, δε συμμετέχουν ούτε οι μισοί εργαζόμενοι.

Τόση αξία έχουν για τους λαούς οι διαχωριστικές γραμμές των καπιταλιστών και τα διλήμματα ενός σάπιου - έως το μεδούλι - κόσμου. Διλήμματα που δεν μπορεί παρά να γεννά σε κάθε της βήμα μια οικονομία και κοινωνία, η καπιταλιστική, που παρά τη «φιλότιμη» προσπάθεια του Αμερικανού Προέδρου να πείσει ότι παίρνει από «μερεμέτια», όχι μόνο δε διορθώνεται αλλά στο τελευταίο της στάδιο πια σημαίνει μόνο «αντίδραση σε όλη τη γραμμή». Που μέχρι να ανατραπεί από την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να γεννά μόνο εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία και πολέμους για τους εργαζόμενους κι αμύθητα κέρδη για μια χούφτα εκμεταλλευτών.

Τ. Γαλ.