Εμπαιγμός απέναντι στη φτώχεια

Στο γνώριμο σκηνικό της διανομής του «κοινωνικού μερίσματος» επανέρχεται τις μέρες αυτές η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αφορμή την κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 και με φόντο την υπέρβαση των στόχων για τα ματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα του 2016. Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικές εξαγγελίες έρχονται λίγο πριν από το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου και βέβαια της επιβολής των πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων μέσα από ένα μπαράζ εφαρμοστικών νόμων και άλλων αποφάσεων. «Λόγω της υπέρβασης του στόχου, θα εξεταστεί άμεσα η δυνατότητα εφάπαξ διάθεσης μέρους της υπέρβασης σε δράσεις για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και προστασίας», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού.

Τα παραπάνω συνιστούν μια ακόμη απάτη ολκής, στην προσπάθεια της συγκυβέρνησης να «στρεψοδικήσει» από το κεντρικό ζήτημα, από την αχαλίνωτη αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου. Ακόμη κι αν αποδοθούν τα ποσά αυτά, η ουσία είναι ότι τα πλεονάσματα αυτά θα στηρίζονται πάνω στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία και οξύνει τη φτώχεια στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, δίνοντας ορισμένα ψίχουλα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και μόνο για τις πιο ακραίες μορφές της. «Διευκρινίζοντας» παραπέρα, και με το βλέμμα στραμμένο στο κλείσιμο της «αξιολόγησης», υψηλόβαθμος κυβερνητικός παράγοντας τόνιζε χαρακτηριστικά: «Το ότι έχουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ υπέρβαση πλεονάσματος δεν σημαίνει ότι μπορούμε να δώσουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ μέρισμα, μπορεί τελικά να δώσουμε ένα αισθητά μικρότερο κομμάτι, όσο είναι ασφαλές»...

Σχετικά και απόλυτα, πρόκειται για τη διαχείριση των ακραίων φαινομένων της επίσημης φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, στο έδαφος της φοροληστείας του λαού και της διάλυσης της γκάμας των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη ακόμη και των στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών. Ακριβώς σε αυτή την πολιτική βασίζονται οι όποιες παροχές πτωχοκομείου διαφημίζονται σήμερα από τη συγκυβέρνηση και μάλιστα στην ίδια κατεύθυνση με αυτή των προκατόχων της. Πρόκειται για τη «χιλιοπαιγμένη» συνταγή με την οποία συντάσσονται όλοι ανεξαιρέτως οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, μαζί και τα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου. Το ΔΝΤ, για παράδειγμα, όπως πρόσφατα και ο ΣΕΒ, έχουν βάλει το ζήτημα της διάλυσης του αφορολόγητου ορίου στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, προκειμένου, όπως λένε, να εξευρεθούν πόροι για να στηριχθούν οι αδύναμοι. Σε κάθε περίπτωση, όπως επιβεβαιώνεται και σήμερα, οι πόροι «εξοικονομούνται» από την ένταση της επίθεσης σε βάρος συνολικά των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων, σε κάθε περίπτωση, και των φτωχότερων τμημάτων του λαϊκού πληθυσμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι κρατικοί προϋπολογισμοί αποτελούν ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο για την εκτεταμένη αναδιανομή του κοινωνικού παραγόμενου πλούτου σε όφελος και για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου. «Αδιάψευστος μάρτυρας» για τα παραπάνω είναι τα μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού, σύμφωνα με τα οποία, η ανάκαμψη του ΑΕΠ για το 2017 εκτιμάται σε 2,7%, ενώ την ίδια ώρα, η απόδοση των νέων αντιλαϊκών μέτρων είναι υπερτριπλάσια σε σχέση με αυτά του 2016, ως αποτέλεσμα της απογείωσης των φόρων και των άλλων χαρατσιών σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ταυτόχρονα βέβαια με το νέο μπαράζ δραστικών περικοπών στα κονδύλια για την κάλυψη ζωτικών λαϊκών αναγκών, όπως για συντάξεις, Πρόνοια κ.ά.

Μάλιστα, σύμφωνα με «διαρροές», το «επικαιροποιημένο μνημόνιο» της συμφωνίας συγκυβέρνησης και κουαρτέτου αναφέρει ότι «εάν οι δημοσιονομικές επιδόσεις εμφανίζουν μόνιμη υπέρβαση έναντι των στόχων, οι αρχές θα μπορούν, σε συμφωνία με τους θεσμούς, να εξετάσουν το ενδεχόμενο αξιοποίησης της υπέρβασης για την ενίσχυση των κοινωνικών δαπανών (...) εφόσον επιβεβαιωθεί η υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων». Σε αυτό το πλαίσιο, τα όποια ψίχουλα των «κοινωνικών μερισμάτων» είναι η άλλη όψη των μέτρων μόνιμου χαρακτήρα και «επαναλαμβανόμενης απόδοσης», που «στοιχειώνουν» την καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας.

Α. Σ.