Κου Κλουξ ... Τραμπ

Παρατήρηση 1η: Στις 9 Νοέμβρη 2016 αναδείχτηκε πρόεδρος της Αμερικής ο Τραμπ.

Ήταν 9 Νοέμβρη 1938 όταν στη Γερμανία και στην Αυστρία έπεφτε το μαύρο σκοτάδι της Νύχτας των Κρυστάλλων…

Ήταν 9 Νοέμβρη 1989 όταν έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου και πάνω από τα συντρίμμια του οι υπέρμαχοι του «Τέλους της Ιστορίας» υπόσχονταν «ευημερία», «ελευθερία», «ανεκτικότητα» και «ορθολογισμό» στις διεθνείς σχέσεις…

Την ίδια μέρα της εκλογής του Τραμπ, από το Μόναχο μεταδίδονταν σε όλο τον κόσμο οι εικόνες ενός τείχους ύψους μεγαλύτερο των 3,65 μέτρων – ψηλότερο από εκείνο στο Βερολίνο – που χτίζεται στα προάστια της πόλης για να μην υπάρχει επαφή των κατοίκων με τα 160 προσφυγόπουλα που σχεδιάζεται να εγκατασταθούν στην αποκεί πλευρά του…

Η Ιστορία, καμιά φορά, έχει κέφια… 

Παρατήρηση 2η: Όπως σημειώνω και στη Realnews (απ΄όπου και ο τίτλος του σημερινού άρθρου) από τα προ 8ετίας πανηγύρια για την εκλογή Ομπάμα περάσαμε στις σημερινές οιμωγές για την εκλογή Τραμπ. Αλλά, όπως απέδειξε η ζωή, παρότι με τον Ομπάμα επιχειρήθηκε να αναπαλαιωθεί η βιτρίνα των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας παράστασης χολιγουντιανών προδιαγραφών, τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως ακριβώς μονολογούσε ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι: «Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν».

Αυτό που απέμεινε μετά από τις δυο θητείες του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου είναι ότι «η αμερικανική πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει».

Το ίδιο θα συμβεί μετά και το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών στις ΗΠΑ. Και τούτο όχι γιατί δεν έχουν σημασία τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ(πως θα μπορούσε άλλωστε με έναν πρόεδρο την εκλογή του οποίου εξυμνούν από την Κου Κλουξ Κλαν μέχρι τη Λεπέν;) αλλά γιατί η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα

• δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,
• πάνω από 15 εκατομμύρια παιδιά να διαβιούν στις ΗΠΑ σε συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και εγκατάλειψης,
• ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων του πλανήτη να βιώνει τον πόλεμο είτε αυτός έχει ως εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες, είτε το χρηματιστικό καρτέλ, είτε τους αγωγούς της ενέργειας,

Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα του κόσμου που κινείται πέρα από την προσωπικότητα του ενός ή του άλλου Αμερικανού προέδρου. Κι αυτή η εικόνα θα παραμένει ίδια και χειρότερη όσο οι άνθρωποι περιμένουν από τους Τραμπ (ή από τους Κλίντον) να την αλλάξουν.

Παρατήρηση 3η: Με την εκλογή του Τραμπ ένας στρατός από νεοφιλελέδες και αριστερούληδες παρελαύνει στα ΜΜΕ για να μας… εξηγήσει τι συμβαίνει.

Όπως ακούμε, η υπερψήφισή του από εκατομμύρια Αμερικανών σημαίνει ότι η «παγκοσμιοποίηση» είναι «κακό πράγμα» γιατί συμπιέζει μεσαία, μικρά και κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Μπα! Τι ανακάλυψη! Γιατί εμείς είχαμε μείνει στην εικόνα των ίδιων νεοφιλελέδων και αριστερούληδων να μας σκοτίζουν τα μέζεα – εδώ και 30 χρόνια – για το τι καλό πράγμα είναι η εξαγωγή και η ανεξέλεγκτη δράση του χρηματιστικού κεφαλαίου ανά τον κόσμο.

Ακούμε, λοιπόν, από τους μπαρουφολόγους (που δεν μπορούν την αντικειμενική διαδικασία που συνιστά η διεθνοποίηση της οικονομίας ως αποτέλεσμα της εκτίναξης των παραγωγικών δυνάμεων να την διαχωρίζουν από την πολιτική της διαχείριση που αποτελεί συνέπεια των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων) ότι ο Τραμπ θα κινηθεί εναντίον της «παγκοσμιοποίησης».

Μόνο που την επομένη της εκλογής του Τραμπτο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης σημείωσε την μεγαλύτερη άνοδο που έχει σημειωθεί ποτέ σε άνοιγμα συνεδρίασής του και το παγκόσμιο εικονοστάσι του κόσμου τους, οι αγορές, «τρέχουν».

Ακούμε, επίσης, ότι επέρχεται «ανατροπή» στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ γιατί ο Τραμπ θα ακολουθήσει, λένε, το δόγμα του «απομονωτισμού». Πέρα από την επαγωγική σαχλαμάρα που προκύπτει από άγνοια σχετικά με το τι πραγματικά ήταν το «δόγμα Μονρόε» στις αρχές του 19ου αιώνα, υπάρχει τόση μυωπία στους «φωστήρες – αναλυτές μας» που δεν βλέπουν όσα συμβαίνουν ούτε μπροστά στη μύτη τους:

Την επομένη της εκλογής Τραμπ παρατηρείται από μια εκτίναξη των μετοχών των εταιρειών όπλων και του αιμοσταγούς στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και από την άλλη βύθιση των μετοχών των εταιρειών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Λέτε να αντιδρούν έτσι οι «Πυθίες» των αγορών γιατί ο Τραμπ θα σταματήσει να σπέρνει «ελευθερία» στην Ευρασία και στους δρόμους του πετρελαίου;…

Εκεί, δε, που οι αριστεροφιλελέδες και οι φιλελεδοαριστεροί μας κάνουν να κλαίμε από συγκίνηση είναι που ανακάλυψαν τις «κοινωνικές ανισότητες» για να εξηγήσουν την επικράτηση του Τραμπ, ο οποίος εκλήφθηκε από πολλούς Αμερικανούς σαν «αντίπαλος» του κατεστημένου. Καθώς, μάλιστα, φαίνεται ότι σαν άλλοι Κολόμβοι όλοι αυτοί βρίσκονται στα πρόθυρα να ανακαλύψουν ακόμα και… την Αμερική, πάμε να δούμε μερικά στοιχεία περί του τι συμβαίνει:

• Το 2008 κατά την έναρξη της κρίσης και της προεδρικής θητείας του Ομπάμα οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ (σύμφωνα με το περιοδικό Forbes) αριθµούσαν τους 359 και η περιουσία τους ανερχόταν στο 1,1 τρις δολάρια. Στα 8 χρόνια που πέρασαν, εν μέσω κρίσης, οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ… αυξήθηκαν σε περίπου 600. Ηπεριουσία, δε, των 400 πλουσιότερων εξ αυτών  (σύμφωνα με τα στοιχεία του Forbes για το 2014) εκτινάχτηκε στα 2,29 τρις δολάρια. Ο πλούτος αυτός - αυξημένος κατά 270 δις δολάρια έναντι του 2013 - αντιστοιχεί στο ΑΕΠ ολόκληρης της Βραζιλίας…

Σημείωση 1η: Την ίδια περίοδο που στις ΗΠΑ οι δισεκατοµµυριούχοι διπλασίασαν τα τρισεκατομμυριά τους, οι Αμερικανοί εργαζόµενοι είδαν να χάνονται περισσότερες από 7 εκατοµµύρια θέσεις εργασίας και να κατάσχονται πάνω από 5 εκατομμύρια κατοικίες από τις τράπεζες. Τις ίδιες τράπεζες που στο πλαίσιο της «επεκτατικής πολιτικής», μόνο μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, είχαν επιχορηγηθεί από το αμερικάνικο κράτος (δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων) με περισσότερα από 3,3 τρις δολάρια.

Σημείωση 2η: Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010 για κάθε έναν νέο Αµερικανό δισεκατοµµυριούχο που γεννούσε η πολιτική Ομπάμα αντιστοιχούσαν 130.000 απολυµένοι Αµερικανοί εργάτες…

Σημείωση 3η: Αν η μισή μόνο περιουσία των 400 δισεκατοµµυριούχων των ΗΠΑ που αυξάνεται µε ιλιγγιώδεις ρυθµούς φορολογούνταν με μόλις 10%, τότε (όπως υπολόγισε ο δηµοσιογράφος Πάτρικ Μάρτιν, «Νέα», 11/3/2011) θα εξαφανίζονταν αυτοµάτως τα ελλείµµατα όλων των αµερικανικών πολιτειών. Αλλά κάτι τέτοιο οι Αµερικανοίεργαζόµενοι δεν το είδαν. Ούτε επί Μπους, φυσικά, αλλά ούτε επί Οµπάµα…

• Μέσα στο 2009, κατά την έναρξη της κρίσης και στην πιο επώδυνη στιγμή της, σύµφωνα µε το αµερικανικό περιοδικό Fortune και την περίφηµη λίστα «Fortune 500», οι 500 µεγαλύτεροι µονοπωλιακοίόµιλοι των ΗΠΑ αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%. Οι συγκεκριµένοιόµιλοι είδαν την κερδοφορία τους να εκτινάσσεται στα 391 δισεκατοµµύρια δολάρια. Το γεγονός συνιστά πραγµατικό άθλο, αν συνυπολογιστεί ότι πρόκειται για τη δεύτερη µεγαλύτερη άνοδο κερδοφορίας που είχε καταγράψει η λίστα «Fortune 500» στην μέχρι τότε 56ετή ιστορία της.

Σηµείωση 1η: Τη χρονιά που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%, οι ίδιοι όµιλοι προχώρησαν στην απόλυση 821.000 εργαζοµένων.

Σηµείωση 2η: Σύµφωνα µε το Ίδρυµα Ροκφέλερ, ένας στους πέντε Αµερικανούςεργαζοµένους το 2009 είχε εισοδηµατικές απώλειες τουλάχιστον 25%. Σήμερα το μέσο αμερικανικό νοικοκυριό έχει εισόδημα χαμηλότερο από τα επίπεδα του 2000 με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να κινείται σταθερά πτωτική πορεία εδώ και 4 δεκαετίες!

• Το 2010 ο επικεφαλής της BankofAmerica εισέπραξε µπόνους 9 εκατοµµύρια δολάρια. Το µπόνους του προέδρου της GoldmanSachs ήταν 12,6 εκατ. δολάρια συν 2 εκατ. βασικός µισθός. Σύµφωνα µε έρευνα της εφηµερίδαςWallStreetJournal, τα µπόνους και οι αποδοχές µε τα οποία οι 36 µεγαλύτεροιχρηµατοπιστωτικοί κολοσσοί της Γουόλ Στριτ αντάµειψαν τα στελέχη τους το 2010 ανήλθαν στα 144 δις δολάρια. Επρόκειτο για δεύτερο συνεχόµενο ρεκόρ, αφού την προηγούµενη χρονιά, το 2009, το ποσό που µοιράστηκαν τα goldenboys ήταν 136 δις δολάρια. Στην ίδια έρευνα τονιζόταν ότι τα καθαρά κέρδη της Γουόλ Στριτ εκτιµήθηκαν στα τέλη του 2010 σε πάνω από 61 δις δολάρια.  Σύµφωνα, δε, µε τη WallStreetJournal, οι 25 µεγαλύτερεςχρηµατοοικονοµικές εταιρείες των ΗΠΑ, από 350 δις δολάρια κέρδη που είχαν το 2007, προ κρίσης, είδαν τα κέρδη τους το 2010 να ανέρχονται σχεδόν στα 420 δις.

Σηµείωση 1η: Το ποσό-ρεκόρ των 144 δις δολαρίων σε µισθούς και µπόνους σηµειώθηκε σε µια περίοδο που υποτίθεται ότι ο ΜπάρακΟµπάµα έχει... κηρύξει πόλεµο κατά των goldenboys.

Σημείωση 2η: Στη χώρα µε τα 144 δις δολάρια που εισπράττουν ως αµοιβές και µπόνους τα στελέχη της Γουόλ Στριτ και τα 420 δις κέρδη των 25 βασικότερων χρηµατοοικονοµικών επιχειρήσεων, ο αριθµός των άστεγων παιδιών που κυριολεκτικά ζουν στους δρόμους ξεπερνά το 1 εκατοµµύριο…

Κάπως έτσι ήρθε το… «τέλος της κρίσης» στις ΗΠΑ. Ήρθε:

• α) Με τον Στίγκλιτς να καταγράφει ότι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και με τον Κρούγκμαν να σημειώνει ότι από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες του πλούτου που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.
• β) Με περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Δηλαδή με περίπου 100 εκατομμύρια, το 1/3 του αμερικανικού πληθυσμού, να αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
• γ) Με πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανούς να μην έχουν ασφάλεια υγείας και με 50 εκατομμύρια ανθρώπους να σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
• δ) Με το μέσο όρο των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ να είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων, οι ΗΠΑ κατατάσσονται σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ τέταρτες στον κόσμο στην εισοδηματική ανισότητα, μετά από Μεξικό, Χιλή και Τουρκία, αλλά πρώτες σε ρυθμό αύξησης αυτής της ανισότητας.
• ε)«Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, το 10% των πιο πλούσιων οικογενειών στη χώρα έχει στα χέρια του το 76% του συνολικού πλούτου.  Οι υπόλοιποι όσων  βρίσκονται, εισοδηματικά, στο πλουσιότερο 50% της χώρας, ελέγχουν άλλο ένα 23% του πλούτου. Κοινώς, λέει το Γραφείο, σε όλους τους υπόλοιπους δεν απομένει να μοιραστούν παρά το 1%».

Αυτές είναι οι ΗΠΑ, που μόλις ανακάλυψαν οι μέχρι τώρα υμνητές του «μείγματος πολιτικής» του Ομπάμα.

Και το ερώτημα: Γιατί οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, οι καταληστευμένοι δίνουν ψήφο στον Τραμπ (ή, τηρουμένων όλων των αναλογιών, στη Λεπέν, στο φασίστα της Αυστρίας, στα χρυσαυγίτικα ναζιστοειδή κοκ);

Πρώτον, όταν ένα σύστημα δολοφονεί μαύρους και εκπαιδεύει τους ανθρώπους να ζουν με αυτό, τότε θα ‘ρθει η ώρα που αυτό το σύστημα θα έχει για πρόεδρο που αποκαλεί τους μαύρους «αράπακλες».

Όταν ένα σύστημα μετατρέπει τους Μεξικάνους μετανάστες σε είλωτες και εκπαιδεύει τους ανθρώπους να ζουν με αυτό, τότε θα ‘ρθει κάποια στιγμή που το σύστημα αυτό θα το προεδρεύει κάποιος που αποκαλεί τους μετανάστες «σκουλήκια».

Όταν το «δημοκρατικό τόξο» του συστήματος θεωρεί πολύ «ιν» να διασκεδάζει με τις δηλώσεις της Μαντόνα ότι θα πάρει πίπα από όποιον ψηφίσει Κλίντον, θα ‘ρθει η ώρα που θα έχει για πρόεδρο κάποιον που δηλώνει ότι αντί για χειραψία όταν συναντά γυναίκες τις πιάνει από το μουνί…

Κατ’ αντίστοιχο τρόπο όταν ελεεινολογείς από το πρωί μέχρι το βράδυ τη συλλογική και κοινωνική δράση, όταν εξυμνείς τον Μεταξά και κάνεις τους καρατζαφερυραίους οικουμενικούς συγκυβερνήτες, όταν παριστάνεις τους χρυσαυγίτες σαν καλούς προσκόπους που περνούν τις γιαγιάδες απέναντι και όταν επιβάλλεις με όρους λοβοτομής το «δεν υπάρχει εναλλακτική», τότε – προς δόξαν και αναπαραγωγή του κατεστημένου - κατευθύνεις τα θύματα του κατεστημένου να παραιτούνται από την σκέψη της ανατροπής όσων τους συνθλίβουν καινα ψωνίζουν «ελπίδα» από κάποιον «εκδικητή Ζορό», που παριστάνει τον «αντισυστημικό», αλλά είναι κατασκευασμένος στους υπονόμους του ίδιου συστήματος που τους συνθλίβει.

Δεύτερον, ο κόσμος ψηφίζει Τραμπ στην Αμερική ή Φάρατζ στη Βρετανία επειδή οι ψηφοφόροι (όπως ακούσαμε για το βρετανικό «όχι» στην ΕΕ) είναι «φτωχοί, αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι» όπως σε ένα κρεσέντο «δημοκρατικότητας» έχουν αρχίσει να λένε από Ουάσιγκτον και Λονδίνο μέχρι την Αθήνα τα διάφορα αθύρματα του «διαφωτισμού»; Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου επειδή είναι «μουζίκοι»; Αυτό ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Οι «υπανάπτυκτοι», μας λένε οι «δημοκράτες», δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών» του σύγχρονου κόσμου. Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν;

Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου»(μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων»(αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους).

Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:

Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, παντού στον πλανήτη εφαρμόζεται η πολιτική του 1/3. Και φυσικά είναι οι δημοκράτες, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Κλίντον και Ομπάμα στην Αμερική, τους Ολαντ στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΤσιπροΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.

Τρίτον, και σε συνάρτηση με το προηγούμενο, είναι εξίσου προφανές, λοιπόν, ότι τα λαϊκά στρώματα  ταυτοποιούν τους φορείς αυτής της πολιτικής ως δράστες του εγκλήματος κατά της ζωής τους με συνέπεια να ψάχνουν διέξοδο όχι στην «αριστερά», όπως την έχουν ξεφτιλίσει σαν έννοια σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, ευρωαριστεροί και «αμερικανο-αριστεροί», αλλά σε  εκείνον τον λόγο, τον ακροδεξιό, που, τελικά, επιδοτείται από το ίδιο το σύστημα να φαντάζει «αντισυστημικός».

Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί, ειδικά στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.

Από την άποψη αυτή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους»  (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π. Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος) είναι απόλυτα σωστή και ισχύει και για την αποκεί πλευρά του Ατλαντικού.  

Τέταρτον, αυτός που διαμορφώνει ιδεολογία στις κοινωνίες, με αντίστοιχες πολιτικές και εκλογικές συμπεριφορές, είναι ο νικητής. Πολλώ δε μάλλον σε συνθήκες ήττας – ναι, ήττας – του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, γεγονός που δηλώνει για μια ακόμα φορά την αθλιότητα της θεωρίας των «δυο άκρων» που θέλει τον κομμουνισμό με τον φασισμό να είναι «συγκοινωνούντα δοχεία» ενώ είναι αλληλοαποκλειόμενα.

Πέμπτον, όπως μας επιβεβαιώνει και η ευρωπαική εμπειρία σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και αλλού - και ειδικά µάλιστα σε συνθήκες κρίσης -όταν δεν υπάρχει ισχυρό Κοµµουνιστικό Κόµµα µε επαναστατική στρατηγική, αλλά µεταλλαγµένα ή «νεοαριστερά» κόµµατα που αρνούνται να βγάλουν επιστηµονικά συµπεράσµατα από τις εξελίξεις, τότε ο λαός βρίσκεται σε αδιέξοδο. Το εργατικό κίνηµα παροπλίζεται και ακόµα και µεγάλοι αγώνες που ξεσπούν, αλλά με υπονομευμένο ή αδύναμο πολιτικό προσανατολισμό, αξιοποιούνται για να εναλλάσσονται οι αστικές κυβερνήσεις και να διευκολύνεται η εθνικιστική και ρατσιστική δηµαγωγία. Όταν η πλειοψηφία των πολιτικών κοµµάτων, ανεξάρτητα των μεταξύ τους διαφορών, καλλιεργούν και αναπαράγουν την άποψη ότι η ασκούμενη πολιτική είναι µονόδροµος, το σύστημα αιώνιο και αμετάβλητο και εποµένως το μόνο που απομένει είναι η αναζήτηση της «καλύτερης» διαχειριστικής παραλλαγής του, τότε η απογοήτευση του κόσµου που επέρχεται με μαθηματική ακρίβεια μετατρέπεται – με εξίσου μαθηματική ακρίβεια – σε μια γενικευμένη συντηρητικοποίηση.

Εποµένως, σε συνθήκες καταθλιπτικής νίκης του συστήματος, σε συνθήκες που ό,τι συλλογικό έχει νικηθεί ή συκοφαντηθεί, που ό,τι εμφανίζεται σαν δημοκρατική ή αριστερή «αλλαγή» είναι μια απάτη και μια προδοσία, σε συνθήκες επέλασης της αντίδρασης

όταν η δήθεν «αριστερά» είναι μόνο κατ΄ όνομα τέτοια, όταν είναι η ίδια κατεστημένο, όταν τα διπλώνει, όταν ενσωματώνεται τότε στην Αμερική του «αριστερού» Ομπάμαθα προεδρεύει ο Τραμπ, στην Κύπρο του ΑΚΕΛ θα έρχεται ο Αναστασιάδης, στην Βρετανία του Εργατικού Κόμματος θα σαρώνει ο Φάρατζ, στη Γαλλία με ένα ΚΚ «σφραγίδα» θα κερδίζει η Λεπέν, στην Ελλάδα του Τσίπρα θα μοστράρουν κυβερνητικά κοστούμια ο Αδωνης και ο Βορίδης.

Αυτό, λοιπόν,που μπορεί να διαφοροποιεί την κατάσταση και να ριζοσπαστικοποιεί το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, είναι εκείνη η αντικαπιταλιστική συνείδηση που διαμορφώνεται στο πεδίο της ταξικής πάλης και του αγώνα, της διεκδίκησης για κάθε τι μικρό και μεγάλο, που θα μετασχηματίζει το μέτωπο της κοινωνικής ενότητας και της λαικής συμμαχίας σε πολιτική έκφραση.

Μέχρι να συμβεί αυτό θα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται αυτό που έγραφε ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:

«...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ' ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα ».

Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη.

Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:

«Θα ήταν λάθος – έγραφε - να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε  ολόκληρες δεκαετίες».

Ήδη και στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο καθώς ούτε το «Τέλος της Ιστορίας» έχει επέλθει ούτε το «ματς» έχει λήξει.

Νίκος Μπογιόπουλος