Η μούμια ...

Λοιπόν, η ιδιότητα του πολίτη δεν συνάδει με την ιδιότητα του μέλους ή οπαδού κόμματος, του μέλους συνδικάτου ή της εκδήλωσης προτίμησης σε χρώμα, είτε αυτό αφορά σε ποδοσφαιρική ομάδα, έχει ιδεολογική φόρτιση κ.λ.π., κοντολογίς έχετε να διαλέξετε μεταξύ του απόλυτου μαύρου, δηλαδή πλήρους απουσίας φωτός - ο απόλυτος φασισμός έχει κάνει τις δικές του χρωματικές επιλογές - και του απόλυτου άσπρου σαν αυτό της αιμοβόρικης λευκής περιστεράς... Κάπως έτσι περιβλήθηκε παρά φύσιν, λόγω Φίλη, ιδεολογικό περιεχόμενο (;) η συγκέντρωση των πολιτισμένων αγανακτισμένων που ρυτίδιασαν το περασμένο καλοκαίρι απ' την πολλή ανοχή στις τσιπρέικες κωλοτούμπες και τώρα σπεύδουν να ιδρώσουν και να επιδιώξουν υπερέκκριση κολλαγόνου για να τις αποκρύψουν διαμαρτυρόμενοι μονολεκτικώς. Το βάρος, το ήθος, το ύφος και η συγκρότηση του ιστορικού ρόλου του μαζικού υποκειμένου, που διαβάζει το φατσοβιβλίο ως Βίβλο, και αναφωνεί «παραιτηθείτε», δε συγκρίνεται με καμιά άλλη μαζική εκδήλωση στην Ελλάδα των μεγάλων αγώνων. Αντιθέτως, την πάει ένα βήμα πιο μπροστά την αγωνιστική μας ιστορία. Φέρνει στον 21ο αιώνα την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα στο επίπεδο του «μέριασε βράχε Τσίπρα, να διαβώ». Προσδιορίζει τη στάση μας απέναντι στην επικείμενη ναζιστική επέκταση στην Ευρώπη. Θα στεκόμαστε ντυμένοι τα καλά μας με κονταράκια για σέλφι στο χέρι στα σύνορα (ακριβώς ποια δεν είναι διευκρινισμένο) και θα φωνάζουμε no passaran, τη στιγμή που διαφημιστικά αεροπλάνα θα παραβιάζουν τον εναέριο χώρο των Σκοπίων και θα γράφουν με γαλάζιο καπνό το είμαστε απλώς πολίτες στον ουρανό...

Πέρα από αστεία, μπαίνουμε για τα καλά σε θηριώδεις αποπροσανατολιστικές συμπληγάδες, έτσι ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα η έννοια του πολίτη να μη συνάδει με την ιδιότητα του εργαζόμενου. Αυτού του είδους ο σοβαροφανής ακτιβισμός είναι το ίδιο επικίνδυνος, ειδικά για τις νεότερες γενεές, με τα διαβόητα «δεκεμβριανά του 2008» και την αμεσοδημοκρατία την πασπαλισμένη με αγοραίο ακαδημαϊσμό που συνέθεσαν τα βαρουφάκεια πλήθη με απολειφάδια ιερών θρησκευόμενων αλητομικροαστών και φασιστοειδών περιτυλιγμένων την ελληνική σημαία σαν την ποδιά του χασάπη...

Ο στόχος τέτοιων κινητοποιήσεων είναι το οργανωμένο και με ταξική συνείδηση εξοπλισμένο εργατικό κίνημα που, κακά τα ψέματα, χωρίς το ΠΑΜΕ θα είχε όχι απλώς εκφυλιστεί, αλλά εξαφανισθεί. Ο σχεδιασμός είναι πανευρωπαϊκός. Εχει τις ρίζες του στους εμπνευστές και υλοποιητές του Μάαστριχτ, είχε μεσοπρόθεσμη διάρκεια και εμπροσθοφυλακή «αριστερούς» σχηματισμούς, πανικόβλητα κομμουνιστικά κόμματα και προγραμματισμένους να λάμπουν ως φωτοβολίδες κοινωνικούς φορείς εξέγερσης και ανταρσίας. Ολοι αυτοί οι θύλακες πλασαρίστηκαν διαφημιστικά ως «υπεράνω κομμάτων», ενίοτε και συγγραφείς μιας νέας ποικιλόχρωμης και ποικιλόμορφης Ιστορίας, που αρχίζει με τη διαστρέβλωση τής ως τώρα γραμμένης με αίμα. Επί μία εικοσαετία σαν σκωληκοειδής απόφυση του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, συστηματικά αποδόμησαν κάθε επίτευγμα της Οχτωβριανής Επανάστασης, σχετικοποίησαν έννοιες όπως αντίσταση, ανατροπή, δικαιώματα, απελευθέρωση, ταξική συνείδηση, κατάργησαν όχι την πάλη των τάξεων απλώς, αλλά μπακλαβαδοποίησαν την κοινωνική διαστρωμάτωση και δανείστηκαν συχνά δημοσιότητα από αγκαθωτά γκρουπούσκουλα κατά παραγγελίαν αόρατων αφεντικών στημένα τύπου «φεμέν».

Απ' τον Μποβέ, τον αγρότη τον Γάλλο που πέταγε μολότοφ στο χαμπουργκεράδικο, ως την έξαλλη που πήδαγε ξέβυζη στον πάγκο του Ντράγκι, μια μάζα αποπολιτικοποιήθηκε και χαχάνισε με αμερικάνικες κωμωδίες περί το δικτάτορα τύπου Καντάφι ή Βορειοκορεάτη - πυρηνική απειλή. Και τώρα τη μαντρώνουνε στην καινούργια αγία τριάδα «όχι χρώματα, όχι κόμματα, όχι συνδικάτα», για να νομίζει ότι ασκεί πολιτική δράση και δη ανατρεπτική που στέκεται τουλάχιστον στο ύψος του «occupy Wallstreet» (καταλάβατε το μέγα χρηματιστήριο). Ετσι ο σκοπός επιτυγχάνεται, ο Φίλης γίνεται φίλιος γίγαντας και η απόλυση 82 εργαζομένων στην ασφάλεια του γαλλικού Euro, με κοινό χαρακτηριστικό ότι ήταν μουσουλμάνοι (άρα εν δυνάμει τρομοκράτες) δεν απασχολεί κανέναν Ευρωπαίο ή ντόπιο πολίτη. Με τις υγείες μας! Το καινούργιο στιλάκι μοιάζει με μούμια...

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ