Να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα

Ήταν Φεβρουάριος του 2014, όταν ο Αλέξης Τσίπρας,  σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε τα παρακάτω: «Ας το έχουν όλοι αυτό καλά στο μυαλό τους (…)τίποτα και κανένας δε θα ξεχαστεί. Όσοι με πράξεις ή παραλείψεις έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον, θα κριθούν από τη δικαιοσύνη για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους. (…)Στο Ελληνικό όλα αυτά τα χρόνια συγκρούονται δύο κόσμοι: Αυτός που υπερασπίζεται με αγώνες το δημόσιο συμφέρον και αυτός που ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα. Αυτός που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτός που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτός που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους. (…) Είναι πρωτοφανές και αδιανόητο, μια κλίκα να αποφασίζει για το μέλλον του δημόσιου πλούτου, δίχως διαφάνεια, δίχως κοινοβουλευτική εποπτεία και έλεγχο, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους.(…) Το Ελληνικό, είναι κομμάτι της συλλογικής μας αγωνιστικής συνείδησης. Είναι το τοπόσημο των αγώνων των κινημάτων πόλης για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου». Ενώ, αναφορικά με το ΤΑΙΠΕΔ, έλεγε: «είναι ένα απίστευτο σκάνδαλο από μόνο του, ένα εκτροφείο σκανδάλων».

Έκτοτε, πολύ νερό μπήκε στα αυλάκι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας Πρωθυπουργός . Στη συνέχεια, ακολούθησε η «διαπραγμάτευση νίκης»,  ο «λιτός βίος», το «με το 70% του μνημονίου συμφωνούμε», η «δημιουργική ασάφεια»,  η «επώδυνη συμφωνία», οι «47 σελίδες»· μέχρι που φτάνουμε στο αλησμόνητο, από πολλές απόψεις, καλοκαίρι του 2015, με το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών, την μιντιακή  τρομοκρατία και τις διαβόητες  «17 ώρες».

Πώς, όμως,  καταλήξαμε  από τη σύγκρουση των δύο «κόσμων» – με το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του να έχουν αυτοαναγορευτεί σε αμύντορες του δημόσιου συμφέροντος– στο «non paper» της κυβέρνησης της «Αριστεράς» για την σύναψη συμφωνίας- «μνημονίου κατανόησης» για το Ελληνικό, που υπεγράφη ανάμεσα στο Ελληνικό Δημόσιο και την Lamda Development;

Ελάχιστη πολιτική αντίληψη χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος της απάτης και της πολιτικής αγυρτείας. Μια απάτη, όμως, που δεν άρχισε να αποκαλύπτεται από τη στιγμή που ανέλαβαν οι θιασώτες της ανανεωτικής «Αριστεράς» τα ηνία της εξουσίας, αλλά που εμφωλεύει στη ρητορική της από την πρώτη στιγμή που το σύστημα βρήκε στο πρόσωπο του σημερινού Πρωθυπουργού και των χειροκροτητών του, τον βαπτιστή της «κολυμβήθρας του Σιλωάμ» της πολιτικής των μνημονίων· της μονολιθικής λιτότητας που επιχειρεί μια παλινδρόμηση και διαγραφή των χιλιάδων χρόνων εξέλιξης του ανθρώπου, ορίζοντας ως αυτοσκοπό την ηθική «νομιμοποίηση» του κοινωνικού δαρβινισμού και τον «ατομικό αγώνα για την ύπαρξη».

Σε αδρές γραμμές, το πολιτικό υποκείμενο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπέστη κάποιου είδους μετάλλαξη στον πυρήνα του, όπως πολλοί –«αυταπατώμενοι» ή μη- υποστηρίζουν, αλλά ολοκλήρωσε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Ήγουν, όταν όλοι οι Συριζαίοι, πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, αλλά και πριν απ’ αυτές του Σεπτεμβρίου, στην πρώτη περίπτωση μιλούσαν για «νταούλια και ζουρνάδες», στη δεύτερη για «παράλληλα προγράμματα», ερωτώμενοι πώς θα τα έκαναν όλα αυτά εντός του πλαισίου της Ε.Ε και της ευρωζώνης, θεσμών προσανατολισμένων στην καθυπόταξη των εθνικών κρατών και την αχρήστευση των εθνικών (έστω των αστικών) Συνταγμάτων, δεν μας απαντούσαν.

Απέφευγαν, δηλαδή, σε συστηματική βάση να απαντήσουν, πώς από τη στιγμή που δεδηλωμένη πρόθεση του κόμματος ήταν η παραμονή της χώρας στο στενό πυρήνα της Ε.Ε  θα κατάφερναν, χωρίς την επιλογή επίλυσης του γόρδιου δεσμού με την στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, να απαγκιστρώσουν την Ελλάδα από τα γαμψά νύχια της Ε.Ε της Μέρκελ, του ΔΝΤ, των Γερμανών καπιταλιστών και  των ντόπιων ολιγαρχών;

Ίσως,  πετούσαν τη μπάλα στην εξέδρα, γιατί γνώριζαν εξ’ αρχής ότι όλη αυτή η «αντιολιγαρχική», αριστερίζουσα ρητορεία προοριζόταν αποκλειστικά και μόνο για εσωτερική κατανάλωση, κάτι που το αποδεικνύει, άλλωστε, και η στελέχωση της πρώτης διαπραγματευτικής ομάδας του κυρίου Βαρουφάκη, με την κυρία Παναρίτη να ξεχωρίζει.

Εν ολίγοις, η καρεκλοκένταυρη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ,  δεν δίστασε, προς άγραν ψήφων, να πει και μια κουβέντα παραπάνω, καταλήγοντας έτσι νομοτελειακά στην «επώδυνη συμφωνία» του Ιούλη, προϊόν της ρεφορμιστικής και μικροπολιτικής τακτικής που ακολούθησε.

***

Το «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ», ο «ταξικός μίσος» του ανθρώπου του Βερολίνου, οι δηλώσεις θαυμασμού των Σόιμπλε, Ντάισεμπλουμ και των λοιπών ταγών της «ΤΙΝΑ» για το ταχύρυθμο έργο της κυβέρνησης, που περιλαμβάνει:

• Τη μείωση των συντάξεων.
• Την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.
• Την αύξηση του  ΦΠΑ στο 24%.
• Την κατάργηση του  καθεστώτος της «νησιωτικότητας».
• Την παραχώρηση των «κόκκινων δανείων» στα κοράκια των  funds.
• Το ξεπούλημα της χώρας για 99 χρόνια.
• Την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και των λιμανιών.
• Την παράταση του επαίσχυντου  ΕΝΦΙΑ για άλλα 15 χρόνια.
• Τέλος, τη «διαφοροποίηση της σύνθεσης των χρηματοδοτικών μέσων με έμφαση σε χρήση φορολογικών απαλλαγών» καθώς  και την παροχή «στοχευμένων επιχορηγήσεων, προς φορείς με αυξημένη ανάγκη κεφαλαιακής ενίσχυσης»· αποτελούν το αναμενόμενο έργο του «πασοκικού» μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ. Ενός μορφώματος, εντός του οποίου ενθυλακώνονται οι παλιές συντεχνίες και φατρίες που ξεστράτισαν λόγω κρίσης από το δημοσιονομικό φαγοπότι,

στις πλάτες του ελληνικού λαού, θέλοντας, με ρεβανσιστική διάθεση, να απομυζήσουν ό,τι άφησαν όρθιο τα τελευταία 40 χρόνια, καθιστώντας την Ελλάδα μια χώρα νεκροζώντανων, κοινωνικά αποκλεισμένων υποκειμένων, έναν ερειπιώνα του 21ου αιώνα.

***

Ακούμε συνέχεια ότι δεν «αντιδρά ο λαός», «μοιάζουμε υπνωτισμένοι», «στη Γαλλία χωρίς μνημόνια και γίνεται χαμός» και άλλα γλυκανάλατα αφηγήματα εμφορούμενα μεμψιμοιρίας και συμπλέγματος κατωτερότητας.

Σαφώς και θα μπορούσε, και είναι αναγκαίο να υπάρξει, ένα μαζικό λαϊκό κίνημα διεκδίκησης και ανατροπής. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το αστικό σύστημα χρειάζεται ένα μαζικό λαϊκό κίνημα για να πάρει μπρος- να θορυβηθεί, ώστε να σταματήσει η βουλιμική  όρεξη του για ολοένα και περισσότερη κυριαρχία επί των αδυνάμων.

Φτάνει όμως αυτό; Σαφώς και όχι. Σκοπός κάθε σκεπτόμενου-ελεύθερου ανθρώπου δεν είναι να καλυτερέψει το σαρκοφάγο καπιταλιστικό σύστημα, αυτά είναι φληναφήματα της οπορτουνιστικής θεωρίας του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα (Ατέχνως, 9/6/2016)· σκοπός είναι η αποτίναξη του, εν ενδύματι προβάτου,  ζυγού σκλαβιάς και το χτίσιμο ενός ορίζοντα στη βάση των αναγκών του ανθρώπου και όχι της οικονομίας.

"Η  μακροοικονομική και η δημοσιονομική πολιτική αποτελούν μέσα για την επίτευξη ενός σκοπού, δεν είναι αυτοσκοποί".

Οι πολιτικοί  συσχετισμοί υπάρχουν για την αλλαγή πορείας, αρκεί να το θελήσουμε. Ως τότε, μέχρι δηλαδή η αγανάκτηση να μετατραπεί σε πολιτική βούληση, η Αριστερά, εκείνη των αγώνων και της προσήλωσης στον «ιερό» σκοπό  του τερματισμού της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, είναι αναγκαίο να ριζώσει, αν θέλει να εκφράσει την κοινωνία, μέσα σ’ αυτήν. Να κάνει κοινωνική αντιπολίτευση, ενώ παράλληλα, να προετοιμάζει το λαό για όλα τα ενδεχόμενα. Να παρουσιάσει δηλαδή, πειστικά, στους απελπισμένος πολίτες αυτής της χώρας, μιλώντας απλά-λαϊκά, το εναλλακτικό σενάριό της στη βάση της αφύπνισης και της συνειδητοποίησης του υπαρξιακού ορίζοντα των πολιτικών υποκειμένων.

***

Χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές μας, παρά στους δανειστές μας, έλεγαν σε μια παράσταση. Το προσυπογράφουμε. Με ποίηση θα κλείσουμε· του πάντα επίκαιρου Άγγελου Σικελιανού.

Έγραφε, λοιπόν, στο έργο του «Πνευματικό εμβατήριο»(1945):

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα. / Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο. […] Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν’ ανέβει ο ήλιος, / σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε από το γαίμα. […] Ομπρός οι δημιουργοί… Την αχθοφόρα ορμή Σας /στηλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!».

ΠΑΡΑ-ΛΟΓΟΣ