Τα δάκρυα που ξεπλένουν ... και τα γέλια που συγκαλύπτουν

Και το βιολί βιολάκι... Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με άλλες αστικές δυνάμεις, παράλληλα με το πολύ «μαύρο δάκρυ» και την «περισυλλογή» για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, συνέχισε προχτές τα παραμύθια για την ΕΕ που μπορεί τάχα να αλλάξει προς το καλύτερο, αρκεί να... θυμηθεί τις «ιδρυτικές της αξίες» και τους «καλούς» της τρόπους. Χαρακτηριστικά και τα όσα είπε ο πρωθυπουργός: «Χρειαζόμαστε άμεσα αλλαγή πορείας, βαθιές δημοκρατικές και προοδευτικές τομές στην Ευρώπη. Αλλαγές αντιλήψεων, νοοτροπιών και τελικά αλλαγές πολιτικών. Για να υψώσουμε ένα φράγμα απέναντι στον ευρωσκεπτικισμό και την ακροδεξιά. (...) Χρειαζόμαστε μια μεγάλη προοδευτική συμμαχία, για να ξαναβρεί η Ευρώπη τη χαμένη της ορμή και τις ιδρυτικές τις αξίες που την έκαναν ξεχωριστή μέσα στον κόσμο: Την προστασία της εργασίας, τη στήριξη του κοινωνικού κράτους, την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, την προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων».

Φυσικά, καμία αλλαγή «νοοτροπίας» και μείγματος πολιτικής δεν πρόκειται να αλλάξει το χαρακτήρα της ΕΕ, ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης, ένωσης δηλαδή του κεφαλαίου που όσο θα υπάρχει θα φορτώνει και νέα δεινά στους λαούς. Αυτή είναι η αλήθεια, που εκφράζει όλο και περισσότερο και η αυξημένη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, όσα «δάκρυα» κι αν χύσουν οι σοσιαλδημοκράτες σωματοφύλακές της για να την ξεπλύνουν.

Οπως αλήθεια είναι και ότι η αναγκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτήν, για να είναι αποτελεσματικές, πρέπει να συνδεθούν με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία, όπως τόνισε και στην ανακοίνωσή του, για το αποτέλεσμα του Brexit, το ΚΚΕ. Καμία σχέση, δηλαδή, με τα όσα πρόβαλλαν «ευρωσκεπτικιστικά» μορφώματα - η φωνή τμημάτων του κεφαλαίου, αλλά και διάφοροι οπορτουνιστές που «βγήκαν στα κεραμίδια», μιλώντας για «ιστορικής σημασίας νίκη» και άλλα τέτοια, αλλά ξεχνώντας να πουν ότι στην καπιταλιστική Βρετανία, με εθνικό νόμισμα, εντός ή εκτός ΕΕ, την «πυξίδα» την κρατάνε οι επιχειρηματικοί όμιλοι και το κεφάλαιο: Αυτοί, δηλαδή, που είτε έτσι είτε αλλιώς διασφαλίζουν την κερδοφορία τους με το τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Κι όσο αυτοί υπάρχουν και έχουν τα κλειδιά της οικονομίας και την εξουσία, «ιστορική νίκη» για τους λαούς δεν θα υπάρχει.