"G7": Στο προσκήνιο η διαπάλη αστικών τάξεων

Η συνάντηση την προηγούμενη βδομάδα των υπουργών Οικονομικών του G7 (ΗΠΑ, Καναδάς, Ιαπωνία, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, όπου συμμετείχαν και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζ. Κλ. Γιούνκερ και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ), που ήταν το προοίμιο της Συνόδου Κορυφής των ηγετών, αύριο και μεθαύριο στη Σίμα της νότιας επαρχίας Μίε της Ιαπωνίας, επιβεβαίωσε το αναμενόμενο: Τον σφοδρότατο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό την ίδια ώρα που είναι κοινή στρατηγική των αστικών τάξεων αυτών των χωρών η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Θυμίζουμε, επίσης, ότι μέχρι το 2014 και τη σύγκρουση στην Ουκρανία, το σχήμα ήταν διευρυμένο ως «G8», αφού συμμετείχε και η Ρωσία.

Ενδεικτικό της διαπάλης που γίνεται είναι το γεγονός ότι, πέρα από ένα κοινό πλαίσιο δράσης υποτίθεται «κατά της τρομοκρατίας για να σταματήσουν τις χρηματοδοτικές ροές» προς αυτήν, οι 7 υπουργοί Οικονομικών δεν στάθηκε δυνατό να βγάλουν ένα κοινό ανακοινωθέν. Ηταν η οικοδέσποινα ιαπωνική κυβέρνηση αυτή που έδωσε κάποια στοιχεία στη δημοσιότητα. Ετσι σημειώνεται ότι υπήρξαν τέσσερις κεντρικοί άξονες, όπου έγινε διεξοδική συζήτηση και συγκεκριμένα: Για «την αναζωογόνηση της παγκόσμιας οικονομίας, τη διεθνή χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική, την επίτευξη βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη, και την προώθηση της ακεραιότητας των διασυνοριακών χρηματοοικονομικών ροών». Ολα αυτά σηματοδοτούν την ανησυχία για τις δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη, την αντιπαράθεση που υπάρχει για το τραπεζικό σύστημα και την κατάσταση των τραπεζών και τις σχέσεις μεταξύ τους, την απόκτηση πλεονεκτημάτων μεταξύ ανταγωνιστών σε σχέση με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και την υποτίμηση νομισμάτων.

Το μείγμα της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής διχάζει, γιατί η κάθε αστική τάξη επιχειρεί να πετύχει περισσότερα κέρδη σε τομείς που έχει πλεονέκτημα. Ενώ υπάρχει συμφωνία για αυτό που ονομάζουν «ισορροπημένο μείγμα δημοσιονομικής, νομισματικής πολιτικής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» ...«βγαίνουν τα μαχαίρια» για τη συγκεκριμένη εφαρμογή του «μείγματος». ΗΠΑ, Ιαπωνία, αλλά και Γαλλία, Ιταλία, μέσω της τοποθέτησης των υπουργών τους, ζήτησαν μια πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική, πιο επεκτατική μέσω ενίσχυσης των κρατικών επενδύσεων και τόνωσης της ζήτησης, ως μέσο που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που ο Ιάπωνας υπουργός Οικονομικών, Τάρο Ασο, τοποθετήθηκε για το «μείγμα». Είπε, όπως μεταφέρεται από τοπικά ΜΜΕ: «Η ιδέα ότι θα υπάρξει μία απάντηση σε κάθε μία από τις οικονομίες μας, χρησιμοποιώντας ακριβώς τις ίδιες δημοσιονομικές, νομισματικές και διαρθρωτικές πολιτικές δεν αντανακλά τις ανάγκες της κάθε οικονομίας. Δεν είναι ένας τρόπος που κάνει για όλους»... Η Γερμανία, από την άλλη, ζητάει δημοσιονομική πειθαρχία και δίνει έμφαση στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, προβάλλοντας ως «καταλληλότερο» το δικό της μοντέλο.

Γενική, πάντως, διαπίστωση είναι ότι η επίδραση της καπιταλιστικής κρίσης (δεν την λένε έτσι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στο «G7») που ξεκίνησε το 2008 σε μια σειρά από χώρες είναι μεγάλη, ενώ εκεί που έχουν θετικά πρόσημα ανάπτυξης αυτά κυμαίνονται σε μη ικανοποιητικά επίπεδα, της τάξης του 1,5% με 2,4% του ΑΕΠ. Επίσης, εκφράζεται ανησυχία για πιθανή επιστροφή σε νέα κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο, οι «7» δηλώνουν ότι ένα ενδεχόμενο Brexit, έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, στο προσεχές δημοψήφισμα, θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη, που μόνο αναταράξεις θα δημιουργούσε στην παγκόσμια οικονομία. Στην ίδια κατεύθυνση, γίνονται εκκλήσεις για ξεπέρασμα των προβλημάτων της Ευρωζώνης και, χωρίς να γίνεται άμεση αναφορά της διαπραγμάτευσης της ελληνικής συγκυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ για το ζήτημα του κρατικού χρέους, προτείνεται η σύγκλιση των διιστάμενων απόψεων ...για το καλό της γενικής ευημερίας.

Φυσικά, πίσω από τέτοιες διατυπώσεις αυτό που επιδιώκεται είναι ο συγκερασμός συμφερόντων μεταξύ αστικών τάξεων και κεφαλαιοκρατών, όσο αυτό είναι εφικτό, σε βάρος πάντα βεβαίως των λαών. Γιατί αυτό είναι το ουσιαστικό: Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η έκβαση των παζαριών μεταξύ των αστικών τάξεων, οι χαμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί όλου του πλούτου που καρπώνονται οι καπιταλιστές. Και αυτό θα συμβαίνει όσο οι εκμεταλλευόμενοι δεν βάζουν πλώρη για τη δική τους εξουσία σε κάθε χώρα που θα στείλει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, που τσακίζει τις ζωές τους, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Δ. Κ.