Περί αξιοπρέπειας

Αν τυχόν κάποιος είχε μείνει με την αμφιβολία, η ΔΦΑ φρόντισε να του βγάλει τις τσίμπλες από τα μάτια σχετικά με τις προθέσεις της και την υποτιθέμενη άβυσσο που τη χωρίζει από τους προηγούμενους, τους μνημονιακούς. Ψήφισε το τρίτο μνημόνιο μες στο Δεκαπενταύγουστο, φέρνει το τέταρτο σε συσκευασία προληπτικών μέτρων, κατεδαφίζει Κυριακάτικα και με διαδικασίες εξπρές την κοινωνική ασφάλιση. Χτυπάει τους απεργούς, προσάγει οικοδόμους που περιφρουρούν τον αγώνα τους, προστατεύει την καπιταλιστική κερδοφορία και τη δική της εξουσία με τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής.

Το ένα κόμμα (εξουσίας) νίβει το άλλο και τα δυο το σύστημα. Άλλο όμως να σε τσακίζει το αριστερό χέρι κι άλλο το δεξί. Δεν έχει την ίδια χάρη…

Ενώ ο Τσίπρας, (που τα βρίσκει πλέον καλύτερα κι από τη Φώφη με το κόμμα των Ευρωπαίων “σοσιαλιστών” και που απευθύνεται στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό των ιμπεριαλιστικών οργανισμών -ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ- και όχι σε ένα μικρό αριστεροχώρι, με την υπεροψία του αστού πρωτευουσιάνου απέναντι στο βλάχο επαρχιώτη) κάνει λόγο για αξιοπρεπείς συντάξεις των 38ο ευρώ.

Συνεπώς, ο καθένας μας έχει δύο επιλογές μπροστά του. Ή θα έχει ως μέτρο σύγκρισης για την αξιοπρέπεια τα ψίχουλα και τις συντάξεις πείνας. Ή που θα τη μετράει με την προσωπική του στάση και το συλλογικό αγώνα και θα βγει στο δρόμο να την κερδίσει. Είτε με σκυμμένο κεφάλι, για να περάσει εύκολα ο νόμος-λαιμητόμος, είτε με ψηλά το κεφάλι, με την αξιοπρέπεια του αγώνα και της αντίστασης. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει…

Σφυροδρέπανος