Ας βγάλουμε τα αγκάθια

1. Ο δήμαρχος Αθηναίων, μικροαστός, με καλούς τρόπους, παρέδωσε το πάρκο της Χωροφυλακής στους Χρυσαυγίτες για την ετήσια φιέστα τους. Το γεγονός ότι δεν φημίζεται για τον οργανωτικό του νου κάνει τα πράγματα χειρότερα, ως προς την ευκολία με την οποία έδωσε την άδεια. Πρόκειται άραγε για αφέλεια ή φόβο; Οπως και να 'ναι, η απόφαση αυτή κρίνεται επικίνδυνη, γιατί ο δήμαρχος, κλείνοντας τα μάτια του, δίνει χώρο στους Χρυσαυγίτες, αναγνωρίζοντας επί της ουσίας την εγκληματική τους οργάνωση. Να δούμε πώς θα εξηγηθεί στους Αθηναίους και με ποια ακατάσχετη φλυαρία θα σκεπάσει τις αξίες της Δημοκρατίας που υποτίθεται πως εκπροσωπεί.

2. Οσο πιο πολύ γαβγίζουν οι Χρυσαυγίτες, τόσο φανερώνουν την αδυναμία τους. Οταν η ηλιθιότητα συμπέσει με την τυφλότητα, δεν αναγνωρίζει τίποτα άλλο από τη βιαιοπραγία. Ναι, ακόμη και τώρα που είναι υπόδικοι. Εχοντας εξαντλήσει όλες τις βλακώδεις ιδέες τους και με τον δολοφονημένο Φύσσα μπροστά τους, μόλις οι Χρυσαυγίτες καθίσουν στα έδρανα των κατηγορουμένων θα δοκιμάσουν ένα ενιαίο μέτωπο που είναι ικανό, έχει τη δύναμη και την υπομονή να τους στείλει στο διάολο.

3. Η πίστη μου στον αδύναμο είναι ακλόνητη. Είναι σφάλμα να μη βλέπουμε μέσα του κάτι που δεν θ' αργήσει να κάνει την εμφάνισή του στο φως. Οφείλουμε να είμαστε δίπλα του. Οποιος μεταφράζει τη σιωπή του σε υποταγή γελιέται. Ο αδύναμος άνθρωπος έχει να εκπληρώσει έναν προορισμό όπως όλοι μας, είναι κι αυτός πολίτης. Οταν λοιπόν αυτός ο πολίτης ωθείται στην επικράτεια της ανεργίας με την προοπτική σιγά σιγά να συνηθίσει και να εξαφανιστεί από κάθε διεκδίκηση, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε αυτονόητο. Ο αδύναμος γνωρίζει πως πρέπει να ξεπερνά το φτηνό ψέμα των κυβερνήσεων ότι δήθεν λειτουργούν για λογαριασμό του και να μη φανερώνει τις εξάρσεις του. Κι ενώ βρίσκεται στο περιθώριο - το μεγαλύτερο που είχαμε ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες - είναι έτοιμος να ριχτεί και πάλι στη ζωή. Δεν είναι απών, κι ας ήλπιζαν.

4. Δεν υπάρχει λόγος να διερευνούμε τις προηγούμενες υποσχέσεις του πρωθυπουργού. Δεν αξίζουν το χρόνο μας. Η μόνη είδηση των ημερών είναι ότι το ιστορικό νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» κινδυνεύει να κλείσει, επειδή η κυβέρνηση μείωσε το ιατρικό προσωπικό: μια νοσηλεύτρια αντιστοιχεί σε σαράντα ασθενείς. Ο υπουργός Υγείας παρίσταται ως εκπρόσωπος κάθε παραπλάνησης και οφθαλμαπάτης. Αντί να αποσυρθεί στη σκιά, έχει άποψη. Στα νοσοκομεία καθημερινά γίνεται πόλεμος και οι ασθενείς βγάζουν τα αγκάθια του θανάτου με τη βοήθεια των ηρωικών γιατρών, νοσηλευτών, των άλλων εργαζομένων σ'αυτά, που η Δημοκρατία συστηματικά αγνοεί.

5. Το περιβάλλον που μας καθορίζει το απολαμβάνουν μόνο οι κενόδοξοι, όσοι θέλουν να τη χωθούν γενικώς, καθώς και τα αστικά κόμματα που είναι επαγγελματίες στο να προκαλούν τη χλεύη. Παρ' όλα αυτά δεν βάζουν μέσα τη γλώσσα τους, κι ενώ κανείς πλέον δεν τους πιστεύει, αυτοί συνεχίζουν να κυκλοφορούν ως προπομποί διαφημιστές, παραμιλώντας για την εδραίωση του καθεστώτος.

6. Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, η Παιδεία ήταν μια χαμένη υπόθεση. Πώς μορφώθηκε ο καθένας; Επαληθεύοντας τον Γιώργο Σεφέρη: «είμαστε τραγικά αυτοδίδακτοι», είδα πολλούς να εγκαταλείπουν το σχολείο, αφού το μόνο που μπορούσε να τους προσφέρει ήταν οι αίθουσες διδασκαλίας. Κι όμως, όποια κι αν ήταν η πραγματικότητα, δεν υπήρξε σπίτι στην Καισαριανή που να μην είχε τη μικρή του βιβλιοθήκη, που έλαμπε στις δυσκολίες, και από αυτήν έπαιρναν δύναμη και παρηγοριά οι νέοι για να συνεχίσουν.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ