Εξαφανισμένοι

Την περασμένη Παρασκευή, πρώτη μέρα της 48ωρης γενικής απεργίας, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν ανακοίνωσαν καν απεργιακές συγκεντρώσεις. Πολύ περισσότερο, δεν έκαναν τίποτα για την επιτυχία της απεργίας, παρά το γεγονός ότι (και) στους κλάδους που πλειοψηφούν, οργίασε η εργοδοτική τρομοκρατία. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι το πρωί της Παρασκευής, «έσπασαν» κυριολεκτικά τα τηλέφωνα στο ΠΑΜΕ από εργαζόμενους στο Εμπόριο (σούπερ μάρκετ και αλλού), όπου η εργοδοσία ασκούσε αφόρητες πιέσεις και εκβιασμούς για απεργοσπασία.

Τη δεύτερη μέρα της 48ωρης, με τη βοήθεια των γνωστών κλακαδόρων (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπούς), το μόνο που κατάφερε ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός ήταν να στήσει το απόγευμα μια αναιμική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα.

Την Κυριακή, η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, παρά την επανάληψη του σκηνικού του Σαββάτου με τους συνήθεις χειροκροτητές, ενώ το απόγευμα της Κυριακής, όλοι αναρωτιούνται γιατί έστησαν εξέδρα στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος, αφού ποτέ δεν την χρησιμοποίησαν!

Σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη, το Εργατικό Κέντρο δεν έκανε καν πορεία, προφανώς για να μη γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με τον κόσμο που κατάφερε να συγκεντρώσει για την Πρωτομαγιά.

Η γύμνια τους σε όλο το απεργιακό τριήμερο, είναι δείγμα της απαξίωσης με την οποία τους αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και κυρίως εκείνο το τμήμα που συμμετέχει στους αγώνες, ή δείχνει αγωνιστικές διαθέσεις, βλέποντας ότι δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν επί της ουσίας με τα αντιλαϊκά μέτρα, με τη γραμμή της εργοδοσίας και των κομμάτων της.

Απ' αυτή τη σκοπιά, η μαζικότητα των απεργιακών και των Πρωτομαγιάτικων συλλαλητηρίων που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, συγκαταλέγεται στα ενθαρρυντικά στοιχεία που προέκυψαν από το τριήμερο, σε συνέχεια των κινητοποιήσεων που έγιναν το προηγούμενο διάστημα...