Ανασύνταξη και ταξικός αγώνας για να δει "φως στο τούνελ" ο λαός

Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ σήμερα, Κυριακή, στις 5.30 μ.μ. στην Ομόνοια

Από παλιότερη κινητοποίηση 

του ΠΑΜΕ

Με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να ψηφίσει σήμερα, Κυριακή, στην Ολομέλεια της Βουλής, η κυβέρνηση ολοκληρώνει τη νομοθέτηση ενός κύκλου σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, με στόχο να κλείσει την πρώτη «αξιολόγηση». Το συλλαλητήριο που οργανώνει σήμερα το ΠΑΜΕ, στις 5.30 μ.μ. στην Ομόνοια, την ώρα της συζήτησης και ψήφισης του νομοσχεδίου στη Βουλή, δίνει απάντηση στην προσπάθεια της κυβέρνησης να κρύψει την αντιλαϊκή της πολιτική πίσω από υποσχέσεις για ανάκαμψη της οικονομίας, που θα ωφελήσει τάχα το λαό.

Μόνο το πακέτο που ψηφίζεται σήμερα, προβλέπει μέτρα ύψους 1,9 δισ. ευρώ από την αύξηση των έμμεσων φόρων, ακόμα χειρότερους όρους φορολόγησης για τη μικρομεσαία αγροτιά, το ταμείο «αξιοποίησης» της κρατικής περιουσίας και, βέβαια, τον περίφημο «κόφτη», με τον οποίο παρατείνονται στο αόριστο μέλλον οι περικοπές και τα άλλα μέτρα σε βάρος της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Τα μέτρα αυτά σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό θα μπουν στη ζωή το αμέσως επόμενο διάστημα και τις συνέπειές τους θα τις ζουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στο διηνεκές. Ηδη, τα πρώτα θύματα της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, οι χαμηλοσυνταξιούχοι δικαιούχοι του ΕΚΑΣ, πήραν μια γερή «κρυάδα», καθώς η κυβέρνηση τους ζητάει να επιστρέψουν τα ποσά που πήραν το προηγούμενο πεντάμηνο, αφού ο νόμος για την κατάργηση του ΕΚΑΣ έχει αναδρομική ισχύ από τις αρχές του έτους!

Βέβαια, και οι υπόλοιποι δικαιούχοι θα νιώσουν βαθιά στο πετσί τους το τι ακριβώς ψήφισε η κυβέρνηση στις 8 Μάη, αφού και το δικό τους πενιχρό ΕΚΑΣ θα κοπεί σταδιακά μέχρι και το 2019. Επομένως, η προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι «τα δύσκολα πέρασαν» καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα που ζει ο λαός, καθώς έχει μπροστά του την εφαρμογή παλιών και νέων νόμων. Αλλά και την ψήφιση των επόμενων, αφού η κυβέρνηση προαναγγέλλει τουλάχιστον δέκα ακόμα αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις μέσα στο καλοκαίρι.

Ανάμεσά τους βρίσκεται ο «αναπτυξιακός νόμος», αντιπροσωπευτικό δείγμα της ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου που υπηρετεί και αυτή η κυβέρνηση: Την ίδια ώρα που κόβει τα ψίχουλα του ΕΚΑΣ από εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς συνταξιούχους και τσακίζει με την άμεση και έμμεση φορολογία τα λαϊκά στρώματα, ετοιμάζει νέα προνόμια, φοροαπαλλαγές και κίνητρα για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

ΣΥΡΙΖΑ και ξερό ψωμί!

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση απολαμβάνει την εξόφθαλμη στήριξη ισχυρών μερίδων του κεφαλαίου στην Ελλάδα, παρά τις επιμέρους κριτικές παρατηρήσεις που κάνουν σε πλευρές της πολιτικής της και παρά την παράλληλη προσπάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος να προετοιμάσει εναλλακτικές λύσεις στην άσκηση της διακυβέρνησης.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες απ' όταν ο Μ. Σάλλας, της Τράπεζας Πειραιώς, καλούσε τις «κοινωνικές ομάδες» να βοηθήσουν στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται «για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία». «Η οικονομική ελίτ, η επιστημονική, η πολιτιστική, ακόμη και η δημοσιογραφική, θα πρέπει να συνδράμουν στην προσπάθεια», είχε πει ο τραπεζίτης, απηχώντας ευρύτερα τις απόψεις ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.

Αλλά και ο ΣΕΒ δείχνει να μην αλλάζει το «ποντάρισμα» στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζοντας την ικανότητά της να περνάει άγρια αντιλαϊκά μέτρα και ταυτόχρονα να ενσωματώνει - στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό - τις λαϊκές αντιδράσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, την περασμένη Τετάρτη. Οπως είπε, απαιτείται «η μέγιστη δυνατή πολιτική συναίνεση» για την εφαρμογή του μνημονίου και γι' αυτό χρειάζεται να συνεννοηθούν οι πολιτικοί και να υπάρξει μια «νέα συμφωνία»,ώστε να προχωρήσουν «λύσεις» «που είναι επώδυνες για όλους, αλλά είναι απαραίτητες»...

Τα σκήπτρα σ' αυτήν την προσπάθεια της καλλιέργειας κλίματος συναίνεσης και της επιτάχυνσης των αντιλαϊκών μέτρων, ο ΣΕΒ τα αναθέτει στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνει το σχόλιο του Θ. Φέσσα για τη στάση της ΝΔ, που ζητάει διαρκώς εκλογές: «Αν κάποιος βάζει συνεχώς βάρος ή εμπόδια σε μια χώρα που είναι έτοιμη να τρέξει, αυτό είναι ένα θέμα ουσιαστικό, σημαντικό και πολιτικό επίσης»... Τα είπε όλα ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων: ΣΥΡΙΖΑ και ξερό ψωμί!

Τα πανηγύρια δεν αφορούν το λαό

Να, λοιπόν, για ποιους νομοθετεί η κυβέρνηση! Να για ποιους πανηγυρίζει ότι τα δύσκολα πέρασαν και τώρα μπροστά μας ανοίγεται το ξέφωτο της ανάκαμψης. Να για ποιους ετοιμάζεται να διαπραγματευθεί μια συμφωνία για το χρέος, η οποία ούτε στα πιο ψιλά της γράμματα δεν προβλέπει την ελάχιστη ανακούφιση του λαού από τα βάρβαρα μέτρα. Αντίθετα, όλοι επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι η διευθέτηση του χρέους, με οποιαδήποτε μορφή κι αν γίνει, προϋποθέτει πιστή συνέχιση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση θεσπίζει και τον λεγόμενο «κόφτη», η ισχύς του οποίου επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τον ορίζοντα εφαρμογής του αντιλαϊκού προγράμματος που τώρα «τρέχει». Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση θεσπίζει ένα εργαλείο μόνιμων και αυτόματων περικοπών, που θα το κληροδοτήσει και στους επόμενους. Κάπως έτσι διασφαλίζεται ότι το κράτος πράγματι έχει συνέχεια, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τα αντιλαϊκά μέτρα και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Ο «κόφτης» είναι μια επιπλέον απόδειξη για το ποιος πραγματικά ασκεί την εξουσία, ποιος ευθύνεται για τα δεινά που ζει ο λαός, οι σημερινές και οι επόμενες γενιές. Η «υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων» που ζητάνε τραπεζίτες και βιομήχανοι, «για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία», σημαίνει φτηνότερη εργατική δύναμη για πιο κερδοφόρες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Σημαίνει, επίσης, λιγότερες δαπάνες από το κράτος, ώστε να περισσεύουν περισσότερα για τη χρηματοδότηση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Ολα τα μέτρα σ' αυτόν ακριβώς το στόχο συγκλίνουν, είτε αφορούν τις μειώσεις των συντάξεων και την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, είτε αφορούν την αύξηση της έμμεσης και άμεσης φορολογίας, είτε την παραπέρα ιδιωτικοποίηση κρατικών υποδομών, είτε την απελευθέρωση τομέων της οικονομίας.

Τον ίδιο στόχο υπηρετούν, όμως, και τα μέτρα που έρχονται με τον επόμενο γύρο των μεταρρυθμίσεων, όπως προβλέπεται από το μνημόνιο: Η αλλαγή προς το χειρότερο του καθεστώτος των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και, βέβαια, η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, για τα οποία καίγονται ιδιαίτερα οι βιομήχανοι.

Αξεχώριστος αντίπαλος κυβέρνηση και εργοδοσία

Κυβέρνηση, εργοδοσία και τα κόμματά της είναι αξεχώριστος αντίπαλος για τους εργαζόμενους και το λαό. Από τη σκοπιά τους και παρά τις επιμέρους διαφωνίες για την αναλογία στο μείγμα της διαχείρισης, προβάλλουν όλοι μαζί το στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ζητάνε από το λαό να συμφωνήσει σε θυσίες δίχως τέλος για την επίτευξή του.

Εναλλάσσουν το καρότο και το μαστίγιο, αναδιατάσσουν δυνάμεις στο πολιτικό σύστημα, ασκούν ιδεολογική βία και τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, για να στρατεύσουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην υπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, ή, στην καλύτερη περίπτωση, να ουδετεροποιήσουν τον λαϊκό παράγοντα απέναντι σε μέτρα που τον τσακίζουν.

Στο κάδρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της διευθέτησης του χρέους, της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και των επιχειρήσεων δεν χωράει η ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια και, πολύ περισσότερο, η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αντίθετα, η παραπέρα συντριβή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, όπως γίνεται συνολικά στις χώρες - μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο λαός δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη μισοζωή και τη μιζέρια όπου θέλουν να τον καταδικάσουν. Οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος μπορεί να μην απέτρεψαν την ψήφιση των μέτρων, επιβεβαίωσαν όμως ότι άλλος δρόμος για να απαντηθεί η αντιλαϊκή πολιτική δεν υπάρχει, πέρα από την όξυνση των ταξικών αγώνων, με μέτωπο στην εργοδοσία και την πολιτική της.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή τους. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να δυναμώσει η οργάνωση της εργατικής τάξης, να γίνουν θαρρετά βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να πατήσει γερά στα πόδια της η λαϊκή συμμαχία, που θα παλεύει με αντικαπιταλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους και διεκδικήσεις. Στην οργάνωση ενός τέτοιου αγώνα δεν χωράνε αναστολές και απογοητεύσεις. Κάθε μάχη κρίνεται από το κατά πόσο συμβάλλει στην οργανωτική - ιδεολογική ανασύνταξη του κινήματος και εκεί πρέπει να χτυπούν όλα τα σφυριά.

″Ρ″