Ακαταληπτη ευρωλαγνεια και παρατεταμενη συγχυση

Το φαινόμενο του ιδρυματισμού όταν συνδιαλέγεσαι με ακροατήρια που αποτελούνται είτε από εκπρόσωπους επενδυτικών funds, είτε από «υψηλές προσωπικότητες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε από «σημαίνοντα στελέχη» του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί ως έλλογη απόρροια στην πρόσληψη μιας το λιγότερο, στρεβλής –αν όχι ανεστραμμένης- εικόνας για την πραγματικότητα.
Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον Guardian αποδεικνύει ακριβώς αυτή την δομική στρέβλωση, ως συνέπεια της εγκατάλειψης ακόμη και των προφανών στοιχείων ενός πρωτόλειου αστικού ορθολογισμού.
Μια ενδεικτική σταχυολόγηση των αποφάνσεων του πρωθυπουργού :
«Να φύγουμε από την Ευρώπη και να πάμε που… σε άλλο γαλαξία;».
Εδώ προφανέστατα υφίσταται μια σύγχυση ανάμεσα στην γεωγραφική αποκόλληση της Ελλάδας από την Ευρώπη και στην πολιτική και οικονομική απόφαση ενός λαού να επιλέξει να αποχωρήσει από έναν καπιταλιστικό οργανισμό που εξάγει τον πολιτισμό του ολέθρου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Οι χώρες δεν αποκολλούνται γεωγραφικά από τις ηπείρους εκτός και αν προκύψει κάποιο τεράστιο φυσικό φαινόμενο όπως ένας σεισμός για παράδειγμα. Όλες οι υπόλοιπες αποκολλήσεις ως ιστορικά γεγονότα, είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών που είτε γίνονται είτε δεν γίνονται.
 «Η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης. Χωρίς αυτήν πώς θα ήταν η Ευρώπη; Θα έχανε ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και της κληρονομιάς της»
Μια δακρύβρεχτη διατύπωση αναφορικά με την προαιώνια σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη, που καταλήγει σε άλλη μια σύγχυση. Εδώ μπερδεύονται οι ιστορικοί δεσμοί των λαών της Ευρώπης, της Ευρώπης των επαναστάσεων, των εργατικών εξεγέρσεων, της Ευρώπης της Κομμούνας, των Σπαρτακιστών, της Ευρώπης των Ισπανών Αναρχικών, της Ευρώπης του Μάη 68, με την Ευρώπη ως μια στυγνή καπιταλιστική ολοκλήρωση που εκπροσωπείται από μια γραφειοκρατική στρατιά καλοπληρωμένων χαρτογιακάδων που λειτουργούν ως υπηρετικό προσωπικό των καπιταλιστικών ελίτ, με την ψευδή επίφαση μιας κίβδηλης δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αν αποφασίσει ο ελληνικός λαός να αποχωρήσει από την Ευρώπη δεν θα πάρει μαζί του την ιστορία της χώρας, ούτε θα διαρρήξει τους ιστορικούς δεσμούς του με τους λαούς της Ευρώπης. Εκτός και αν θεματοφύλακας της ιστορικής συνέχειας της Ευρώπης –κατά ΣΥΡΙΖΑ- είναι το Eurogroup…
«Αν βγείτε στο δρόμο και ρωτήσετε τον κόσμο για την κυβέρνηση, πολλοί μπορεί να μας πουν ‘ψεύτες’, αλλά κανείς δεν θα πει ότι είμαστε διεφθαρμένοι, άτιμοι ή ότι βάλαμε το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι».
Εδώ συγκρίνονται μη όμοιες καταστάσεις. Καθώς αν ο ΣΥΡΙΖΑ είπε συνειδητά ψέματα για να βρεθεί στην διαχείριση της αστικής εξουσίας, τότε αυτό το ενδεχόμενο συνιστά ένα πολιτικό γεγονός που επιφέρει την ανάλογη πολιτική μομφή. Ωστόσο, το να καταλογισθούν στην κυβέρνηση ή σε στελέχη της εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου αποτελεί κατηγορία που δεν μπορεί να στηριχθεί αν δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία. Με αυτή την έννοια, ο λαός αποκαλεί ψεύτες τους κυβερνώντες γιατί είτε συνειδητά, είτε από άγνοια, είτε από ανικανότητα, έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκαν ενώ διαστρέβλωσαν με τον πιο χυδαίο τρόπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ερμηνεύοντας το ως κατάφαση σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών, ενώ επρόκειτο για ωμή άρνηση. Η κατασκευή ενός διλήμματος που εμφανίζεται ως αληθινό, όπου ο λαός ανάμεσα στον ψεύτη ή τον διεφθαρμένο πρέπει να διαλέξει τον πρώτο, και να βολευτεί με αυτό, συνιστά μια σύγκριση για άλλη μια φορά, εκτός θέματος.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να έχουν μια κάποια ορθολογική βαρύτητα όταν αποτελούν πλευρά συζήτησης μεταξύ των διάφορων ελίτ που μιλούν για το παντεσπάνι, αλλά για τον εργαζόμενο που κυνηγάει την ζωή, μέρα με την ημέρα, στιγμή με την στιγμή, δεν είναι παρά ακατάσχετη και ακατάληπτη φλυαρία, ξένη και ανοίκεια προς τα πραγματικά ερωτήματα και τις πραγματικές ανάγκες του εργαζόμενου λαού.
Μπορεί η πιο μεγάλη νίκη του καπιταλισμού να είναι ότι έχει κατασκευάσει ορδές άβουλων χειροκροτητών των «ευφυολογημάτων των ηγετών», ωστόσο -δυστυχώς για τους κυρίαρχους- υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, που δεν βολεύονται στα ελάχιστα περιθώρια ζωής που παραχωρεί η ηγεμονική –προς ώρας- ανάλγητη μικρόνοια των καπιταλιστικών ελίτ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις