Υποκρισια και ευθυνες

Ηείδηση στον χτεσινό «Ριζοσπάστη» έχει ως εξής: Ο Αρειος Πάγος με σχετική του απόφαση στρέφεται ευθέως ενάντια στο δικαίωμα των εργαζομένων που μένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία να προχωρούν σε επίσχεση εργασίας. Ουσιαστικά ορίζει ως καταχρηστικές τις επισχέσεις εργασίας για απλήρωτους εργαζόμενους όταν η εργοδοσία επικαλείται «οικονομική δυσπραγία». Τότε η επίσχεση μπορεί να θεωρηθεί «σιωπηρή» παραίτηση! Η απόφαση αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια άλλη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, που ουσιαστικά λέει ότι η μακροχρόνια καθυστέρηση στη μη απόδοση μισθών από την εργοδοσία δεν αποτελεί «βλαπτική μεταβολή».

Για την τεκμηρίωση των δύο αποφάσεων αξιοποιείται προηγούμενη σχετική νομολογία, δηλαδή πλήθος αποφάσεων που έχουν παρθεί στην ίδια κατεύθυνση, όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) υπέρ του κεφαλαίου μέχρι σήμερα, και που παγίωσε και εμβάθυνε η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Είναι επίσης πολύ αποκαλυπτικό ότι ως κριτήριο και για τις δύο αποφάσεις χρησιμοποιείται το επιχείρημα ότι «δεν βγαίνει» ο εργοδότης. Ενα επιχείρημα που πάντα επικαλείται η εργοδοσία για να προχωρήσει σε μέτρα που στοχεύουν στα δικαιώματα των εργαζομένων. Αναγνωρίζεται δηλαδή και στο σκεπτικό των αποφάσεων ως κριτήριο το αν το ένα ή το άλλο εργατικό δικαίωμα συμβαδίζει ή όχι με την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι απλήρωτοι λοιπόν εργαζόμενοι καλούνται από το αστικό κράτος και τους θεσμούς του να συνεχίσουν να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται!

Οι ευθύνες και η υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι τεράστιες. Στελέχη της εμφανίζονται να βγαίνουν «στα κάγκελα» για αποφάσεις των δικαστηρίων, την ίδια ώρα που κατ' απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου διατηρούν στο ακέραιο και ενισχύουν παραπέρα το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο, πάνω στο οποίο πατάνε αυτές οι αποφάσεις, όπως έκαναν π.χ. με την ψήφιση της «απελευθέρωσης» των ομαδικών απολύσεων, με το παραπέρα «ξήλωμα» της κυριακάτικης αργίας, τις νέες «διευκολύνσεις» στη δράση των δουλεμπορικών γραφείων κ.ά. Ενώ βεβαίως έχουν στα χαρτιά τους για το άμεσο μέλλον, αφού είναι στα «προαπαιτούμενα» που έχουν προψηφίσει, την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας.

Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα, κατά την επίσκεψή του την Τρίτη στο υπουργείο Εργασίας, ενώ εμφανίστηκε να δηλώνει (...σαν να μην είναι κυβέρνηση) ότι «το θεσμικό πλαίσιο δεν βοηθάει» τους χιλιάδες εργαζόμενους που μένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία, όχι μόνο δεν εξήγγειλε την παραμικρή αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο που κρατά τους εργαζόμενους σε ομηρία, αλλά ουσιαστικά απάλλαξε την εργοδοσία από τις ευθύνες και υποχρεώσεις της, εξαγγέλλοντας προγράμματα «οικονομικής ενίσχυσης των εργαζομένων», «επανεκπαίδευσης με νέες γνώσεις και ικανότητες» για άλλες ειδικότητες εργασίας, αυτοαπασχόλησης και «κοινωνικής οικονομίας»...

Η ουσία είναι ότι ενόψει της υλοποίησης των στόχων για την ανάκαμψη, το αστικό κράτος και οι θεσμοί του, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των κερδών του, δείχνουν τα «δόντια» τους στους εργαζόμενους και τους υποδεικνύουν ότι πρέπει να συνεχίσουν να υπομένουν τα πάντα, όπως έκαναν και την περίοδο της κρίσης. Για να το πετύχουν αυτό έχουν στη «φαρέτρα» τους όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που έχει διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους για να «ξηλωθεί» όλο αυτό το αντεργατικό πλαίσιο, και κυρίως για να φύγει από τη μέση το κριτήριο που ανάγουν και οι δύο αποφάσεις ως θέσφατο, δηλαδή το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που λειτουργεί σήμερα ως το μέτρο κάθε δικαιώματος, κάθε διεκδίκησής τους.

“Ρ”