Τα... ακρα, το κρατος και η συνειδητη παραπληροφορηση στην... "ΑΥΓΗ"

Το να ακούς από «καθαρόαιμα» αστικά κόμματα την αναπαραγωγή σε διάφορες παραλλαγές της περίφημης θεωρίας των δύο «άκρων» δεν είναι κάτι περίεργο. Το να διαβάζεις όμως τα ίδια (ή και χειρότερα;) επιχειρήματα στην ΑΥΓΗ σίγουρα προκαλεί όχι μόνο κατάπληξη αλλά κυρίως θλίψη και οργή.

Αναφερόμαστε στο άρθρο του Θάνου Παπαδόπουλου (15/7) με τίτλο : «Οι ακραίες ιδεολογίες ονειρεύονται μεγάλο, όχι ανεπτυγμένο κράτος». Θα αναφερθούμε σε ορισμένες πλευρές του αναφορικά με το κράτος , μια και στο σύνολο του αποτελεί στη ουσία ένα «μπαξέ» ανιστόρητων και κυρίως εμπαθών- επιφανειακών «αναλύσεων»

Αναφέρει ανάμεσα στ’ άλλα: « … Το μίσος που χωρίζει τις ιδεολογίες της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς δεν είναι μίσος πολιτικό, ούτε ταξικό. Είναι μίσος θρησκευτικό. Προκύπτει μάλιστα περισσότερο από τις ομοιότητες και λιγότερο από τις διαφορές τους. Οι ιδεολογίες τους στην πραγματικότητα είναι “κοσμικές” θρησκείες. Οι παλιές θρησκείες είχαν στο κέντρο τους τον Θεό, οι νέες θρησκείες του φασισμού και του σταλινικού κομμουνισμού είχαν στο κέντρο τους το κράτος. Πίστευαν φανατικά ότι τη δικαιοσύνη και την ευτυχία που δεν μπόρεσε να δώσει στους ανθρώπους ο… Θεός, μπορεί να τις χαρίσει απλόχερα το… κράτος!»

Και συνεχίζει: «..Η Άκρα Αριστερά υποκαθιστά τον Θεό στην ιδεολογία της με το κράτος που θα εφαρμόσει την κοινωνική (ταξική) δικαιοσύνη. Το κράτος αυτό πρέπει να συγκεντρώνει όλους τους πόρους και τα αγαθά της κοινωνίας και μετά να τα κόβει σε ίσα μερίδια και να τα μοιράζει εξίσου σε όλους. Φυσικά αυτή την απλοϊκή δικαιοσύνη δεν κατόρθωσαν να την εφαρμόσουν ούτε στη σταλινική σοβιετική αυτοκρατορία…»

Α. Ας θυμηθούμε τι έλεγαν οι κλασσικού του Μαρξισμού (πιστεύουμε ο αρθρογράφος κάτι να είχε διαβάσει στα νιάτα του μια και συμμετείχε στο λαϊκό κίνημα από νεαρός και μάλιστα κυνηγήθηκε για τις ιδέες αυτές και τη δράση του..)  για το κράτος

               Β. Ι. ΛΕΝΙΝ από το "Κράτος και επανάσταση"

«Με τη διδασκαλία του Μαρξ συμβαίνει σήμερα ότι συνέβηκε επανειλημμένα στην ιστορία με τις διδασκαλίες των επαναστατών στοχαστών και αρχηγών των καταπιεζόμενων τάξεων στην πάλη τους για την απελευθέρωση. Όσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τους καταδίωκαν συνεχώς και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μανία, με το πιο λυσσασμένο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Ύστερα από το θάνατο τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε άβλαβα εικονίσματα, σα να λέμε, να τους αγιοποιήσουν, να δώσουν κάποια δόξα στο όνομα τους για “παρηγοριά” των καταπιεζόμενων τάξεων και για την αποβλάκωση τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, στομώνοντας την επαναστατική της αιχμή, εκχυδαΐζοντας την. Με τέτοια “επεξεργασία” του μαρξισμού συμφωνάνε σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα. Λησμονούν, σβήνουν, διαστρεβλώνουν την επαναστατική πλευρά της διδασκαλίας, την επαναστατική ψυχή της…»

               Αποσπάσματα από την "Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους" του Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ

«…Το κράτος δεν είναι, λοιπόν, σε καμία περίπτωση μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ έξω. Το κράτος δεν είναι επίσης η ‘πραγματοποίηση της ηθικής ιδέας, η ‘εικόνα και η πραγματοποίηση του ορθού λόγου’, όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης. Είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μία αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα τον εαυτό τους και την κοινωνία σ’ έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της ‘τάξης’. Και η δύναμη αυτή που βγήκε από την κοινωνία, αλλά που τοποθετήθηκε πάνω από αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται από αυτήν, είναι το κράτος…»

               Από το "ΑΝΤΙ-ΝΤΥΡΙΝΓΚ" του Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ

«Το προλεταριάτο παίρνει την κρατική εξουσία και μετατρέπει τα μέσα παραγωγής πρώτα σε κρατική ιδιοκτησία. Έτσι όμως καταργεί τον ίδιο τον εαυτό του σαν προλεταριάτο, έτσι καταργεί όλες τις ταξικές διαφορές και ταξικές αντιθέσεις και μαζί και το κράτος σαν κράτος… Όταν το κράτος γίνει επιτέλους πραγματικά εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας, τότε θα κάνει μόνο του περιττό τον εαυτό του. Από τη στιγμή που δε θα υπάρχει πια καμιά κοινωνική τάξη που να χρειάζεται να κρατιέται σε καταπίεση, από τη στιγμή που μαζί με την ταξική κυριαρχία, μαζί με τον αγώνα για την ξεχωριστή ύπαρξη, που οφείλεται στην ως τα τώρα αναρχία της παραγωγής, θα παραμεριστούν και οι συγκρούσεις και τα έκτροπα που πηγάζουν απ’ αυτόν τον αγώνα, από τη στιγμή αυτή δε θα υπάρχει τι να καταπιέζεται, πράγμα που έκανε αναγκαία μιαν ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης, το κράτος. Η πρώτη πράξη με την οποία το κράτος προβάλλει πραγματικά σαν εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας – το πάρσιμο στην κατοχή του των μέσων παραγωγής εξονό­ματος της κοινωνίας – είναι ταυτόχρονα και η τελευταία αυτοτελής πράξη του σαν κράτος. Η ανάμειξη μιας κρατικής εξουσίας στις κοινωνικές σχέσεις γίνεται τότε περιττή στον ένα τομέα ύστερα από τον άλλο και από μόνη της αποκοιμιέται. Στη θέση της διακυβέρνησης προσώπων μπαίνει η διαχείριση πραγμάτων και η διεύθυνση προτσές παραγωγής. Το κράτος δεν «καταργείται», μα απονεκρώνεται. Με βάση αυτά πρέπει να κρίνουμε τη φράση για το «ελεύθερο λαϊκό κράτος», δηλ. τόσο από την άποψη της προσω­ρινής προπαγανδιστικής δικαιολόγησης της, όσο και από την άποψη της οριστικής επιστημονικής της ανεπάρκειας. Με βάση αυτά πρέπει επίσης να κρίνουμε το αίτημα των λεγόμενων αναρχικών πώς «το κράτος πρέπει να καταργηθεί από τη μια μέρα στην άλλη»

Τα παραπάνω εκτενή αποσπάσματα δείχνουν την θεωρητική αντίληψη των κομμουνιστών για το κράτος, αλλά και τη βάση που στηρίχτηκε (με αδυναμίες και λάθη φυσικά) η «έφοδος προς τον ουρανό» η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και αλλού. Φυσικά το κράτος εκεί εξυπηρετούσε την ολόπλευρη υλική και πνευματική ανάπτυξη του λαού, προστάτευε τις κατακτήσεις αυτές από κάθε είδους εξωτερική επιβολή, ήταν σε τελευταία ανάλυση στο άλλο …άκρο (στον αντίποδα καλλίτερα) των όσων πρεσβεύει και σήμερα ακόμη στην πιο «ανεπτυγμένη χώρα» το καπιταλιστικό κράτος. Και φυσικά δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο «κράτος του Χίτλερ ή του Μουσολίνι» .

Β' Τα πραγματικά "άκρα"

Φυσικά σε κάθε ταξική κοινωνία (στην περίπτωσή μας στον καπιταλισμό) υπάρχουν τα «κοινωνικά άκρα». Δηλαδή υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις, τάξεις, τα συμφέροντα των οποίων είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Σήμερα εργατική τάξη – αστική τάξη. Στη δουλοκτητική κοινωνία η τάξη των δουλοκτητών και η τάξη των δούλων, στη φεουδαρχική η τάξη των φεουδαρχών και η τάξη των δουλοπάροικων.

Πάνω στη βάση αυτή αναπτύσσονται και τα πολιτικά κόμματα.

Έτσι για παράδειγμα το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι ιδεολογικό – πολιτικό «αριστερό άκρο» του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι η ιδεολογική – πολιτική οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, της κοινωνικής δύναμης που αποτελεί το φορέα της κοινωνικής παραγωγής, επομένως και της κοινωνικής προόδου.

Από την άλλη πλευρά κόμματα που να εξυπηρετούντα συμφέροντα της αστικής τάξης είναι πολλά… Η αστική ιδεολογία συνολικά παραδέχεται την ύπαρξη τέτοιων διαφοροποιήσεων, δίνοντάς τους ιδεολογικοπολιτικούς διαχωρισμούς: άκρα δεξιά, δεξιά, κεντρο-δεξιά, κέντρο, κεντρο-αριστερά κρύβοντας όμως τη θεμελιακή, κοινή θέση τους: Την αποδοχή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Και βέβαια υπάρχει και η ναζιστική, η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, (που αποτελεί μείξη του εθνικισμού με μικροαστικές σοσιαλιστικές απόψεις που τίποτα κοινό δεν έχουν με τη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού), αλλά και η ναζιστική πρακτική που συνιστούν «άκρον» της καπιταλιστικής αντίδρασης που η ανθρωπότητα πλήρωσε με εκατομμύρια θύματα…

Το συγκεκριμένο άρθρο αναπαράγει ωμά και χοντροκομμένα τη θεωρία των «δύο άκρων» προσπαθώντας ίσως να δικαιολογήσει και την πορεία της κυβέρνησης προς «λιγότερο κράτος» μέσω των παραπέρα ιδιωτικοποιήσεων , ξεπουλήματος του (όπως κατηγορούσε τους προηγούμενους κυβερνώντες).

Από την πλευρά μας για μία ακόμη φορά να τονίσουμε ότι η επιχειρηματολογία  για τα «δύο άκρα» έχει στόχο της πρώτα και κύρια το χτύπημα του ΚΚΕ και του εργατικού – λαϊκού κινήματος και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ακόμη και αν προέρχεται από την ΑΥΓΗ ή «παλιούς αριστερούς»

Αλέκος Χατζηκώστας