Η "Αυγη" και η "θεωρια των δυο ακρων"

Είναι γνωστό ότι κάθε αστική κυβέρνηση, όσο πιο πολύ «τρέχει» την αντιλαϊκή πολιτική, τόσο δυναμώνει την επίθεση απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων γενικά αλλά και απέναντι στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, το ΚΚΕ, βάζοντας στο στόχαστρο κυρίως την προοπτική, τη διέξοδο που δείχνει το ΚΚΕ στους εργαζόμενους, που βρίσκεται στον αγώνα για να απαλλαγεί η εργατική τάξη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, το κράτος του, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Απ' αυτή την άποψη δεν κάνει και καμιά μεγάλη εντύπωση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ακολουθεί τα βήματα των προκατόχων της, παρ' όλες τις αναφορές στην ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος και την προσπάθεια καπηλείας τους.

Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να συγκαταλέγεται αν όχι στον καραμπινάτο αντικομμουνισμό το σάπιο και ανιστόρητο ιδεολόγημα της εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, το οποίο αναπαράγει σε ολοσέλιδο άρθρο της η «Αυγή» του περασμένου Σαββάτου και με το οποίο η κυβερνητική εφημερίδα, μετά τα χυδαία άρθρα - «λαγό» για την ανάγκη απαγόρευσης των απεργιών που υποσκάπτουν τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, ανεβαίνει πλέον σε νέα «ύψη» αθλιότητας. Η αθλιότητα μάλιστα είναι τέτοια που η κυβερνητική εφημερίδα, κάτω από τον τίτλο «ακραίες ιδεολογίες», τσουβαλιάζει το ναζισμό με την κομμουνιστική ιδεολογία, βαδίζοντας σε επικίνδυνους δρόμους, στα πρότυπα των επεξεργασιών των επιτελείων της ΕΕ αλλά και άλλων αστικών κέντρων...

Το χυδαίο κατασκεύασμα της εξίσωσης του κομμουνισμού και του φασισμού διόλου τυχαία αποτελεί και «επίσημη ιδεολογία» της ΕΕ, με τα κονδύλια για τα κάθε λογής προγράμματα να «ρέουν» για να «στοιχειοθετηθεί» το ψέμα ότι ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ενωση, που ανάμεσα στα άλλα στον Β' ΠΠ απάλλαξε την ανθρωπότητα από το τέρας του ναζισμού και φασισμού που γέννησε ο καπιταλισμός, είναι λέει κατά βάθος ίδιος με το φασισμό, επιδιώκοντας μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Και το σοσιαλισμό και την προοπτική της εργατικής τάξης να συκοφαντήσει, και τον ναζισμό, "διά της πλαγίας", να «ξεπλύνει», και τον καπιταλισμό να παρουσιάσει ως «αθώο του αίματος» και το «ανώτερο» κοινωνικό σύστημα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, μονόδρομο για την εργατική τάξη και τους λαούς.

Πάνω σε αυτόν τον «καμβά» έρχεται να ζωγραφίσει και ο αρθρογράφος της «Αυγής», χωρίς βέβαια να πρωτοτυπεί πουθενά, παρά το αντικομμουνιστικό πάθος που δεν κρύβεται, και τα «επιστημονικά» επιχειρήματα όπως ότι «η Aκρα Αριστερά υποκαθιστά τον Θεό στην ιδεολογία της με το κράτος που θα εφαρμόσει την κοινωνική (ταξική) δικαιοσύνη. Το κράτος αυτό πρέπει να συγκεντρώνει όλους τους πόρους και τα αγαθά της κοινωνίας και μετά να τα κόβει σε ίσα μερίδια και να τα μοιράζει εξίσου σε όλους. Φυσικά αυτή την απλοϊκή δικαιοσύνη δεν κατόρθωσαν να την εφαρμόσουν ούτε στη σταλινική σοβιετική αυτοκρατορία. Αυτή η παιδαριώδης ταξική δικαιοσύνη ναυάγησε στα ρηχά και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να δημιουργήσει νέες ανίκανες κυρίαρχες τάσεις, την κρατική και την κομματική νομενκλατούρα».

Φυσικά αυτά τα χοντροκομμένα σχήματα υπάρχουν μόνο στο μυαλό του αρθρογράφου, αλλά έστω κι έτσι φαίνεται εκείνο που τους πονάει: Είναι ακριβώς η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα της πάλης για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ετσι, στο στόχαστρο μπαίνει και η ιστορική προσπάθεια που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ενωση και τα άλλα κράτη της σοσιαλιστικής εξουσίας, αλλά πολύ περισσότερο η κάθε ανάλογη προσπάθεια στο μέλλον.

Βεβαίως αυτό που δεν απαντά ο αρθρογράφος, όπως και ανάλογοι του είδους, είναι το πώς αυτή η «σοβιετική δικτατορία», όπως χαρακτηρίζει τη Σοβιετική Ενωση, είχε καταφέρει κατακτήσεις πρωτόγνωρες και για την εποχή τους όσον αφορά εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στη δουλειά, τη μόρφωση, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την Κοινωνική Ασφάλιση, αλλά και για το σήμερα, την εποχή του εργασιακού μεσαίωνα, όπου η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» βάζει και εκείνη το χεράκι της. Δεν μας λέει ότι αυτό που έδωσε τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο ήταν το γεγονός ότι έφυγε από την παραγωγή το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους και της αγοράς, ότι η παραγωγή πραγματοποιούνταν με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες. Ούτε βέβαια μας εξηγεί πως κατάφερε αυτή η «δικτατορική αυταρχική εξουσία» να συσπειρώσει εκατομμύρια εργαζόμενους στην υπεράσπισή της από τη φασιστική αλλά και κάθε ιμπεριαλιστική επίθεση.

Θα πει κανείς, λογικό όλα αυτά να είναι και σήμερα «καρφί στο μάτι» των απολογητών του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που το μόνο που έχει να δώσει στους λαούς, όπως επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο, είναι φτώχεια, κρίσεις, πόλεμοι και «μαντρόσκυλα» του συστήματος, όπως τα ναζιστικά μορφώματα που γεννιούνται από τα σπλάχνα του. Λογικό επίσης να ξορκίζουν την ταξική πάλη και να «δείχνουν τα δόντια» της αστικής τάξης, απαγορεύοντας όπως ο αρθρογράφος από την εργατική τάξη να αμφισβητεί την αστική «δημοκρατία», τη δικτατορία δηλαδή του κεφαλαίου, το δικαίωμα να παλεύει για πραγματική δημοκρατία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα για την εργατική εξουσία, με λαθροχειρίες που ταυτίζουν τη μαζική επαναστατική πάλη και το δικαίωμα του κάθε λαού να καθορίζει την τύχη του με τη δράση των κάθε λογής κρατικών και προβοκατόρικων μηχανισμών που αξιοποιούνται από το ίδιο το σύστημα.

Οταν όμως οι απόψεις αυτές βρίσκουν βήμα σε εφημερίδες που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστερές» και όργανα της «πρώτης φοράς αριστερής» κυβέρνησης, καταλαβαίνουμε ότι η σημασία τους είναι πολύ μεγαλύτερη, γιατί σκοπός είναι το αντικομμουνιστικό δηλητήριο να διεισδύσει πιο βαθιά.

Εντάσσεται και αυτό στις «βρώμικες αποστολές» που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, που γι' αυτές άλλωστε παίρνει τα συγχαρητήρια από εκπροσώπους του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως η ΕΕ, οι ΗΠΑ κ.ά. Χρήσιμα όλα αυτά για να βγαίνουν συμπεράσματα σε όσους έχουν ακόμα αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

Τ. Γ.