Ο λαος να μη συναινεσει!

Ούτε προχτές πρωτοτύπησε ο πρωθυπουργός σε σχέση με τους προκατόχους του, μιλώντας στο «Αναπτυξιακό Συνέδριο» στη Λαμία. Κι αυτό γιατί εφαρμόζει τη συνηθισμένη πρακτική: Κάθε φορά που οι αστικές κυβερνήσεις ετοιμάζονται για νέο γύρο επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, όταν οι καπιταλιστές τρίβουν τα χέρια τους αναμένοντας τις νέες παροχές για να διευκολυνθεί η κερδοφορία τους, βγαίνει στη φόρα το παραμύθι της «συναίνεσης».

Ο πρωθυπουργός ζήτησε «συστράτευση» των πάντων για την υλοποίηση του «εθνικού στόχου», δηλαδή της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Και προφανώς αυτό το κάλεσμα βρίσκει αποδέκτες, όσο κι αν τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής διαχείρισης «υψώνουν τους τόνους», προσπαθώντας να διαχωριστούν σε δευτερεύοντα ζητήματα από την ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Στην πραγματικότητα, υπάρχει η βάση για τη «συναίνεση» ανάμεσά τους. Αλλωστε, όλοι μαζί είναι ταγμένοι στην ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, όλοι μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, ενώ η σημερινή κυβέρνηση υλοποιεί μέτρα που αποφασίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 8ετίας, εμπλουτίζοντας κι άλλο το αντεργατικό οπλοστάσιο.

Μάλιστα, το κάλεσμα για «συναίνεση» δεν περιορίζεται μόνο ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτές, άλλωστε, εκφράζουν τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, μεγαλεμπόρων και λοιπών καπιταλιστών. Γι' αυτό ο ΣΕΒ ήταν αρκετά σαφής στο εβδομαδιαίο δελτίο του χτες. Οπως επισήμανε, η διευκόλυνση των επενδύσεων και η σταθερή πρόσβαση στις αγορές χρήματος σημαίνει οριστικό τέλος στην «παροχολογία» και απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, με πιστή τήρηση του μνημονίου. «Κανονικότητα» σημαίνει ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα για πάντα και «εσαεί δέσμευση της ελληνικής πλευράς για την εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής», που στύβει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σε τίποτα από τα παραπάνω δεν διαφωνούν τα αστικά κόμματα που κυβερνούν και «αντιπολιτεύονται», κι αυτό αποτελεί την ουσιαστική εγγύηση ότι ο δρόμος που βαδίζει η οποιαδήποτε κυβέρνηση του κεφαλαίου είναι σαφέστατα καθορισμένος.

Αντίστοιχη είναι και η τοποθέτηση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή: Συναίνεση και σταθερότητα. Σε ποιο έδαφος; Το ξεκαθαρίζει, λέγοντας ότι η χώρα δεν πρέπει να εγκαταλείψει το «μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων», αλλιώς θα διακοπεί η διαφαινόμενη «εύθραυστη ανάκαμψη».

Για το λαό, αυτή η επιδίωξη συναίνεσης σημαίνει πρόθεση για ακόμα πιο επιθετική υλοποίηση της βάρβαρης κυβερνητικής πολιτικής. Οχι τυχαία, ο πρωθυπουργός έκανε λόγο από το βήμα του συνεδρίου και στην ανάγκη για «ευρύτατες κοινωνικές συμμαχίες», γνωρίζοντας ότι ο «καθαρός διάδρομος» που εξασφαλίζει θα γεννήσει εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις, αφού προϋποτίθεται η ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση ζητάει ανοχή στις θυσίες διαρκείας, κηρύσσει την ταξική ειρήνη ανάμεσα στην εργοδοσία και την εργατική τάξη, ώστε ανενόχλητη να οδηγήσει το λαό στο σφαγείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και για να το πετύχει αυτό ρίχνει στο τραπέζι το νέο παραμύθι, αυτό της «δίκαιης ανάπτυξης». Ομως «δίκαιη ανάπτυξη» των επιχειρηματικών ομίλων και ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών ούτε υπήρξε ποτέ και πουθενά στον κόσμο, ούτε βέβαια υπάρχει περίπτωση να το πετύχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ισα - ίσα, το αντίθετο συμβαίνει: Οσο περισσότερο αναπτύσσεται το κεφάλαιο, τόσο μεγαλώνει και η απόσταση ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν με τον ιδρώτα τους οι εργαζόμενοι και σε αυτό που πραγματικά απολαμβάνουν. Διαφορετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Ο,τι και να κάνει η κυβέρνηση, δεν θα καταφέρει να δει «λευκή σημαία» από το εργατικό κίνημα. Αλλωστε, αυτό δεν το κατάφερε καμιά κυβέρνηση, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η τρομοκρατία απέναντι στο λαό χτύπησε κόκκινο, που στο όνομα της «μη χρεοκοπίας» κλήθηκαν οι εργαζόμενοι να παραιτηθούν από κατακτήσεις δεκαετιών και μάλιστα αυτό βαφτίστηκε «πατριωτικό καθήκον». Η προχτεσινή κινητοποίηση εργαζομένων, συνταξιούχων, φτωχών αγροτών στη Λαμία έστειλε ένα ακόμα μήνυμα ότι δεν πιάνουν παντού οι «εθνικοί στόχοι» κυβέρνησης - κεφαλαίου. Οτι το εργατικό κίνημα μπορεί να τσαλακώσει την κυβερνητική προπαγάνδα και να σπάσει τη βιτρίνα της «συναίνεσης», διεκδικώντας την επιστροφή των απωλειών των εργαζομένων, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

“Ρ”