"Επιτυχημενη εξοδος" για το λαο η παλη για τις συγχρονες αναγκες του

Οσο η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά επιτελεία «μαδάνε τη μαργαρίτα» για την έξοδο ή όχι στις αγορές, γύρω από αυτό το σίριαλ χτίζεται και η αντιπαράθεση ανάμεσα στα κόμματα του κεφαλαίου. Βεβαίως, την ίδια στιγμή που κανείς τους δεν αμφισβητεί το «θετικό πρόσημο» της εξόδου στις αγορές, δεν μπορούν να κρύψουν ότι θα είναι «θετικό» μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο, καθώς θα σηματοδοτήσει μια πιο συγκροτημένη μετάβαση σε φάση διευρυμένης ανάκαμψης της κερδοφορίας του. Για το λαό, αυτή η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν σημαίνει κάτι άλλο πέρα από ένταση της εκμετάλλευσης, μονιμοποίηση της επίθεσης με διαρκή επίκληση της «σταθερότητας» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, καταστροφή αυτοαπασχολούμενων, για να διευρυνθούν τα πεδία δράσης των μονοπωλιακών ομίλων.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ πλασάρουν στο λαό το επικίνδυνο παραμύθι, με αφορμή την έναρξη των εξορύξεων στην κυπριακή ΑΟΖ, ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ λειτουργεί ευεργετικά και προστατευτικά. Την ίδια στιγμή, γύρω από ένα γεωτρύπανο έχουν συγκεντρωθεί κάμποσα κανόνια στη ΝΑ Μεσόγειο, επιβεβαιώνοντας ότι όσο πιο βαθιά χώνεται η χώρα στο ιμπεριαλιστικό παζάρι, τόσο πιο εκτεθειμένος καθίσταται ο λαός σε σοβαρούς κινδύνους.

Καβγάδες που δεν κρύβουν τη στρατηγική σύμπλευση

Ακριβώς επειδή τα παραπάνω αποτελούν στρατηγική στόχευση της αστικής τάξης, οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε ένα παιχνίδι αντιπαράθεσης ανάμεσα στα αστικά κόμματα, που δεν αγγίζει την καρδιά αυτής της στρατηγικής. Ετσι, πλάι στα ερωτήματα για το ποια είναι η καλύτερη ημερομηνία για την «έξοδο στις αγορές» και στο περιθώριο της συναίνεσης γύρω από τα «εθνικά θέματα», ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αναλώνονται σε καβγάδες γύρω από τη Δικαιοσύνη, το ποιος παρεμβαίνει περισσότερο ή λιγότερο στο έργο της κ.λπ. Εκτός από αποπροσανατολιστικός αυτός ο καβγάς αντανακλά και αντιπαραθέσεις μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης, με τους εργαζόμενους να βλέπουν την κορυφή ενός παγόβουνου αντιθέσεων, που αφορά επιχειρηματικά και άλλα συμφέροντα. Βεβαίως, αυτή η διαπάλη αξιοποιείται τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ. Από τον μεν ΣΥΡΙΖΑ για να εμφανίσει μια εικόνα «θυματοποίησης» από διάφορα «κέντρα» και συμφέροντα και να μοιραστεί μαζί τους τις ευθύνες της βάρβαρης πολιτικής που εφαρμόζει, ενώ από τη ΝΔ για να εμφανιστεί ως δύναμη «ευθύνης», «αντίπαλο δέος» στην κυβέρνηση.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας να κερδίσει η κυβέρνηση τη λαϊκή ανοχή στο έργο της δεν παύει να παρουσιάζει το μαύρο άσπρο, όπως επιχείρησε να κάνει με την επίσκεψη Τσίπρα στο υπουργείο Εργασίας, τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου κ.λπ. Ονομάζει τις νέες επιδοτήσεις στο κεφάλαιο «απάντηση στην απληρωσιά των εργαζομένων». Βαφτίζει «ανασυγκρότηση» της Υγείας και «προστασία των αδυνάτων» το κατακερματισμένο συνονθύλευμα υποστελεχωμένων μονάδων χαμηλών προδιαγραφών, που φτιάχνει στην πρωτοβάθμια Υγεία και δεν θα καλύπτει ούτε το 30% του λαού. Αποκαλεί «προσλήψεις» τη συνεχή ανακύκλωση όλων των μορφών ελαστικών εργασιακών σχέσεων, με εργαζόμενους ορισμένου χρόνου που σε καμιά περίπτωση δεν θα καλύπτουν τις ανάγκες. Παρουσιάζει «κοινωνική υπηρεσία» τη ρύθμιση ζητημάτων των ΟΤΑ που «κλείνουν τρύπες», ώστε η Τοπική Διοίκηση να παίζει πιο αποτελεσματικά τον «επιχειρηματικό» και εισπρακτικό ρόλο της, αλλά και για να στηρίζει πιο αποτελεσματικά τους στόχους της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση, ώστε αυτή να προσαρμόζεται αποτελεσματικότερα στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, εμφανίζεται ως «μάχη για τη δημοκρατία»...

Οι "εθνικοί στόχοι" του κεφαλαίου...

Βεβαίως, όσο η αστική τάξη, τα κόμματα και οι ενώσεις της προσπαθούν να στοιχίσουν την εργατική τάξη πίσω από τις δικές τους υποθέσεις, τους λεγόμενους «εθνικούς στόχους», ταυτόχρονα δεν μπορεί να κρυφτεί ότι η θυσία των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων είναι προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων. Π.χ. το εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, που δημοσιεύτηκε την περασμένη Πέμπτη ασχολείται με την ανάπτυξη στον Τουρισμό. Και στις σελίδες του αποτυπώνεται ακριβώς το πού θα πατήσει η λεγόμενη δίκαιη ανάπτυξη, που ένας από τους πιο δυναμικούς της κλάδους είναι αυτός του Τουρισμού. Οι επιχειρηματίες ζητούν επιπλέον «ευέλικτη αγορά εργασίας» σε έναν κλάδο όπου κάνει θραύση η δουλειά - λάστιχο με 14 διαφορετικές εργασιακές σχέσεις! Ζητούν φοροαπαλλαγές και ενίσχυση των επενδύσεων σε έναν κλάδο οι επιχειρηματίες του οποίου απολαμβάνουν κάθε είδους προνόμια, μέχρι και τσάμπα εργατικό δυναμικό μέσω σχολών κατάρτισης κ.λπ. Ζητούν σταθερότητα, ώστε να προσελκυστούν «ταξιδιώτες υψηλότερου εισοδηματικού επιπέδου», την ίδια στιγμή που ο λαός μας δεν μπορεί να απολαύσει στοιχειωδώς μερικές μέρες ξεκούρασης.

Η δημοσίευση αυτού του δελτίου έγινε την ίδια μέρα που οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό - Επισιτισμό πραγματοποιούσαν την πανελλαδική τους απεργία. Η «σύμπτωση» αυτή αποκαλύπτει περίτρανα τους δύο κόσμους που συγκρούονται, είτε σε κρίση είτε σε ανάπτυξη του καπιταλισμού. Από τη μία το κεφάλαιο, που αγωνιά για την «έξοδό» του στις αγορές, για την ανάπτυξη των κερδών του, για τη «φυγή προς τα μπρος» - όπως λέει και ο ΣΕΒ. Και από την άλλη, η εργατική τάξη, που, μέσα από τα ταξικά της συνδικάτα, αγωνίζεται για τη δική της «έξοδο» από τη μιζέρια, από τη ζωή χωρίς δικαιώματα. Και αποδεικνύεται ότι αυτές οι δύο «έξοδοι» δεν συναντιούνται πουθενά. Συγκρούονται καθημερινά, σε κάθε τόπο δουλειάς και κλάδο, στα εργοστάσια, στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, στα γραφεία, στα χωράφια κ.λπ.

...και η εργατική - λαϊκή απάντηση

Οι αγώνες των εργαζομένων που οργανώθηκαν το τελευταίο διάστημα αποτελούν μαχητική απάντηση στην προσπάθεια κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ να πέσει σιγή νεκροταφείου, να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν «παραφωνίες», ότι όλοι, εργάτες και αφεντικά, ομόψυχα συμβάλλουν για «να βγει η χώρα από την κρίση».

Οι κινητοποιήσεις στον Τουρισμό, στο Εμπόριο, στη Ναυπηγοεπισκευή αποδεικνύουν ότι δεν υποτάσσονται όλοι στην απάτη του «μεγαλώματος της πίτας» που φιλοτεχνεί η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Οτι η εργοδοσία δεν έχει ξεμπερδέψει με το εργατικό κίνημα, με τις διεκδικήσεις για επιστροφή των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια.

Οι απεργίες αυτές, μαζί με τον αγώνα των εργαζομένων στην Τοπική Διοίκηση για μόνιμη και σταθερή δουλειά, αποτελούν το «λίπασμα» για νέους πιο μαζικούς και μαχητικούς αγώνες, που θα βάζουν στο επίκεντρο την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι τα παζάρια με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας. Αντοχές, που στραγγαλίζουν τα δίκαια αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για Κοινωνική Ασφάλιση, δωρεάν Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία, πρόσβαση στον Πολιτισμό, στην ψυχαγωγία κ.λπ. Διαμορφώνουν δυνατότητες για τη μαζικότερη οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα.

Μέσα σε τέτοιες διαδικασίες μπορεί να ενισχύονται σε τόπους δουλειάς και τους κλάδους, να διευρύνονται πιο πρωτοπόρες δυνάμεις, που συνειδητοποιούν τη δύναμη της εργατικής τάξης, που πιστεύουν στο σύνθημα «χωρίς εσένα, γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», σε σφοδρή σύγκρουση με τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης. Αυτός είναι ο δρόμος για να μετράει βήματα το δύσκολο έργο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της ενίσχυσης της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Η πείρα της ταξικής πάλης δείχνει ότι σε χώρους και κλάδους, που το ΚΚΕ έχει οργανωμένες δυνάμεις και συστηματική παρέμβαση, είναι πιο εύκολο να οργανωθεί η πάλη, να υπάρξει απάντηση στην εργοδοσία που ξεσαλώνει, εκμεταλλευόμενη όλο το νομικό οπλοστάσιο των τελευταίων χρόνων. Επομένως, αυτό είναι που πρέπει να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο: Η πολιτική επιρροή του Κόμματος μέσα στους τόπους δουλειάς, η διάδοση της πολιτικής του πρότασης μέσα στην εργατική τάξη, της μόνης ρεαλιστικής διεξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

“Ρ”