Με αφορμή την ανάγκη για μια πρόκριση ... μια νίκη!

Είναι προφανές το τελευταίο διάστημα και με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι ο λαός μας διψάει για μια πρωτιά, για μια νίκη και μεταβιβάζει ή μεταθέτει αυτή του την ανάγκη στα μετάλλια των αθλητών στο Ρίο, σε μια νίκη σε διεθνές επίπεδο στο ποδόσφαιρο, σε μια πρωτιά σε ευρωπαϊκές φιέστες τραγουδιού. Ο μέσος Έλληνας από τον καναπέ (μας) ένιωσε ρίγη συγκίνησης που άκουσε τον Εθνικό Ύμνο να συνοδεύει το υψηλότερο βάθρο στην Ολυμπιάδα και ανυψώθηκε το εθνικό του φρόνημα και βγήκε «φουσκωμένος» από περηφάνια την επομένη να πάει στον ΟΑΕΔ να θεωρήσει την κάρτα ανεργίας του, ένιωθε δέος για το χρυσό της Άννας ενώ δούλευε για να πάρει στο τέλος του μηνά τον μισθό πείνας, άκουσε ατάραχος τις ειδήσεις γιατί πλέον ήταν κάτοχος πρόκρισης σε Ολυμπιακούς Αγώνες, βγήκε με καμάρι στην καφετέρια για να κυνηγήσει πόκεμον!… Πόση ανάγκη υπάρχει για μια νίκη για μια διάκριση που την καταφέρνουν οι «άλλοι» και όχι «εμείς». Πόσα μετάλλια μπορούν να χορτάσουν την ήττα μας;

Είναι γεγονός και αποδεδειγμένο ότι ο Ελληνικός λαός έχει μάθει στην μετάθεση και την μεταβίβαση… είτε είναι ευθυνών «αυτοί που μας κυβερνάνε φταίνε», «φταίει το σύστημα», «φταίνε οι πρόσφυγες»… Είτε είναι μεταβίβαση της ανάγκης για μια νίκη του στον «άλλο» τον αθλητή, τον ποδοσφαιριστή, τον τραγουδιστή. Ο αγώνας όμως δεν θα έπρεπε να μετατίθεται και να μεταβιβάζεται, ο αγώνας πρέπει να είναι  καθημερινός όλων μας, μπορεί να μην είναι σε κάποιο τερέν ή κάποιο πάλκο ή σκοπευτήριο… αλλά να είναι στην ζωή μας που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί τόσες απώλειες (Ήττες: Ανεργία, μισθοί πείνας, ασφαλιστικό, τρομοκρατία, προσφυγικό, εξάρτηση από το διαδίκτυο και από τα τεχνάσματά του που κρατούν το μυαλό μακριά από τη σκέψη… Θες κι άλλες;).

Μεταθέτουμε όμως την ευθύνη εύκολα, ενώ  θα μπορούσαμε να την αναλάβουμε και να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, να σταματήσουμε να είμαστε μέρος αυτού του «συστήματος» που φταίει για όλα όσα εμείς διστάζουμε να διαχειριστούμε. Μεταβιβάζουμε την ανάγκη για την χαρά της νίκης και της υπερηφάνειας στους άλλους και εμείς καθόμαστε στον καναπέ και κάνουμε αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για την Άννα, την Κατερίνα  που τα κατάφερε και πήρε το χρυσό!… Εγώ, εσύ τι κάνουμε;

Με αφορμή λοιπόν την ανάγκη για μια πρόκριση… και γιατί όλοι μας μπορούμε να είμαστε νικητές στον προσωπικό αγώνα της ζωής μας. Προκύπτει η προτροπή να σταματήσουμε να μεταθέτουμε την ευθύνη στους άλλους και να είμαστε εμείς οι καθοδηγητές που μπορούν να επηρεάσουν ή να αλλάξουν τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας και αυτό το «ανίκητο σύστημα», μετουσιώνοντας το «μετάλλιο» της νίκης στον αγώνα τον καθημερινό, τον οργανωμένο. Έναν αγώνα για όλα όσα δικαιούμαστε, μας αφορούν και επηρεάζουν την ζωή μας!

Για να μπορούμε όλοι να χαιρόμαστε τα προσωπικά μας μετάλλια και να μην χρειαζόμαστε «νίκες» σε διεθνείς διοργανώσεις για να νιώσουμε υπερήφανοι σαν λαός!!!…

Ελένη Μακαντάση