Η τοξικότητα της αριστεράς του κώλου

Θα μίλαγα για οπορτουνισμό, αλλά ποιος τον γαμάει τον οπορτουνισμό αυγουστιάτικα;

Τέλος πάντων, διάβαζα χθες ένα άρθρο στην Εφσυν ενός Περικλή Κοροβέση. Το εν λόγω άρθρο τιτλοφορείται “Επιστάτες Εξουσίας” και διαβάζοντάς το έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την σφόδρα (sic lol omg) κριτική του κυρίου Κοροβέση στην κυβέρνηση του Σύριζα. Ο τύπος ωστόσο είναι πρώην βουλευτής του Σύριζα, αλλά αυτό λίγη σχέση έχει με αυτό που προσπαθώ να σας πω. Φυσικά σαν σωστός πρώην βουλευτής του Σύριζα, κάνει μια ανάλυση στο άρθρο του, εξόχως αντιδιαλεκτική. Στα όρια του σουρεαλισμού.

Θα μου πείτε τι μύγα με τσίμπησε καλοκαιριάτικα. Θα σας πω ότι αυτές τις μέρες έχω ακούσει έναν ορυμαγδό μαλακίας σε πολιτικές συζητήσειςστις οποίες έχω υποπέσει και νομίζω ότι η πηγή αυτής της μαλακίας είναι η ίδια με την πηγή της επιχειρηματολογίας του άρθρου.

Ας δούμε λοιπόν τι μας λέει ο πρώην βουλευτής του Σύριζα.

Οποιος έχει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τον αντίλογο. Αλλιώτικα, έχουμε τυραννία.

Δηλαδή μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση.

Η άλλη άποψη είναι εξ ορισμού λάθος και συχνά ποινικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει ακόμα και την εσχάτη των ποινών.

Τρεις φράσεις που σίγουρα συνδέονται με κάποιον τρόπο στο μυαλό του συγγραφέα αλλά εμένα δεν μου είναι προφανής η λογική τους σύνδεση, αλλά ούτε και μου βγάζουν και πολύ νόημα από μόνες τους. Για αρχή όποιος έχει δημόσιο λόγο, δεν έχει και απαραιτήτως την εξουσία, οπότε ακόμα και αν δεν δέχεται τον αντίλογο, δεν μπορεί να καθορίσει την μορφή του πολιτεύματος. Η τυραννία δε, απαιτεί και την κατάληψη της εξουσίας, παρά τη βούληση της πλειοψηφίας, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό ότι κάποιος τύραννος δεν είναι ανοιχτός στον αντίλογο, απλά πολύ πιθανό.

Την αλήθεια εξ αποκαλύψεως αν θέλει να την αποφύγει, θα κάνει καλά να μην συναγελάζεται με παπάδες, ή θρησκευτικούς φονταμενταλιστές εν γένει. Aν δεν έχει τέτοιες συναναστροφές δεν μπορώ να φανταστώ που την συνάντησε. Υποψιάζομαι ότι κάτι θέλει να μας πει για την φύση της αλήθειας, αλλά ο θολός, συριζοπρεπής λόγος του, κάνει εξαιρετικά δύσκολο το να εντοπιστεί με σαφήνεια το νόημα του. Εγώ θα σημειώσω ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι μία και αδιαμφισβήτητη, η αντίληψη της αλήθειας του καθενός μας είναι ενδεχομένως αμφισβητήσιμη, αλλά ακόμα και αυτή η αμφισβήτηση, πρέπει να γίνεται με λογικά επιχειρήματα και όχι βάσει της θεωρίας των πολλαπλών αληθειών.

Η τρίτη πρόταση είναι κάτι που συμβαίνει συχνά σε περισσότερο, ή λιγότερο απολυταρχικά καθεστώτα, σε γενικές γραμμές είναι κάτι που δείχνει να θέλει να εφαρμόσει και η αστική δημοκρατία.

Υποτίθεται πως ο ναός του δημόσιου λόγου-αντιλόγου είναι το Κοινοβούλιο.

Θεωρητικά, εκεί θα έπρεπε το ένα επιχείρημα να αποδομεί το άλλο επιχείρημα και να επικρατεί εκείνος ο λόγος που πείθει τους περισσότερους.

Να τος πάλι με τους Ναούς και την αναφορά στο υπερβατικό. Ας του επισημάνω απλά ότι ο λόγος που πείθει του περισσότερους δεν είναι ο πιο λογικός, αλλά ο πιο δημαγωγικός. Περίεργο ένας άνθρωπος της ηλικίας του να μην το ξέρει αυτό και δη κάποιος που έχει διατελέσει βουλευτής του Σύριζα. Άρα η αποδόμηση των επιχειρημάτων στην βουλή δεν επιτυγχάνεται πάντα με επιχειρήματα και ασχέτως αποδόμησης ή μη των επιχειρημάτων, επικρατεί ο λόγος αυτού που έχει τις περισσότερες έδρες. Άραγε ο πρώην βουλευτής του Σύριζα είναι τόσο αφελής, ή μήπως απλά δεν θέλει να καταφερθεί εναντίων της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δι’ αντιπροσώπου;

Αν και αυτό ήταν το θεμέλιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σήμερα μια τέτοια άποψη μοιάζει ουτοπική. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ σήμερα η πραγματική εξουσία είναι κρυφή και αόρατη.

Κάπου εδώ έχουμε μπει σε μια ελληνο-ψεκασμένη θεώρηση της ιστορίας. Νομίζω ότι στο επίπεδο στο οποίο ψέγει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι εντυπωσιακά όμοια με την Αθηναϊκή. Δηλαδή όπως οι δούλοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες και οι μέτοικοι δεν έπαιρναν μέρος στην λήψη αποφάσεων της Αθηναϊκής δημοκρατίας, έτσι και όλοι πέρα από τους αστούς, έχουν ρόλο μαζορέτας στην αστική δημοκρατία του σήμερα.

Στην πραγματικότητα αυτοί που ψηφίζουμε δεν είναι εκπρόσωποί μας, αλλά επιστάτες της πραγματικής εξουσίας. 

Οι φεουδάρχες κατά κανόνα διόριζαν τους επιστάτες τους. Αλλά αν βρισκόταν κάποιος καινοτόμος και έδινε ψήφο στους κολίγους του για να επιλέξουν επιστάτη, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα.

Ο φεουδάρχης θα είχε πάντοτε την περιουσία του και ο επιστάτης πάντα θα έκανε τη δουλειά του.

Και αυτό το ξέρουν καλά τα κόμματα εξουσίας, που στην ουσία είναι οργανισμοί παροχής υπηρεσιών στην πραγματική εξουσία.

Κάπου εδώ θα νόμιζε κανείς ότι θα μας μιλούσε για την διαχείριση του αστικού κράτους και το πως αυτή η διαχείριση, με ότι πολιτικό μανδύα και να την ντύσεις, αν δεν συντρίψεις το σύστημα εκμετάλλευσης δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό θα σε οδηγήσει πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Στον πλουτισμό των αστών εις βάρος της εργατικής τάξης.

Αλλά δεν το κάνει. Αντ’ αυτού μας λέει κάτι παραβολές (see what I did there?) περί φεουδαρχίας.

Παρακάτω στο κείμενο μας εξηγεί γιατί ψέγει τους “επιστάτες της εξουσίας” αφού πρώτα νοσταλγήσει τους εθνάρχες:

Για όποιον έχει αμφιβολία, συνιστώ τα πονήματα των εκλεκτών συναδέλφων-ερευνητών Τ. Κωστόπουλου και Δ. Ψαρρά για τους δύο εμβληματικούς μας εθνάρχες, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.

Ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες και οι δύο -μια γενιά πολιτικών που δεν υπάρχει πια, σήμερα μετράει το τηλεοπτικό προφίλ-, οι οποίοι χωρίς ΗΠΑ και Παλάτι ήταν αδύνατο να κρατηθούν στην εξουσία.

Ας μπούμε όμως επιτέλους στην σοβαρή (sic lol wtf) επιχειρηματολογία:

Με στόχο πάντα να μην ορθοποδήσει ποτέ η Αριστερά. 

Κάποιοι θα προβάλουν ενστάσεις και θα πουν πως επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Και εδώ μπαίνει ο αντίλογος που λέγαμε στην αρχή. Είναι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά ή απλά είναι ένα δεξιό κόμμα με αριστερή ρητορική;

Οκ, θέτει το ερώτημα αν ο Σύριζα είναι αριστερό, ή δεξιό κόμμα. (όταν αυτός πολιτευόταν μαζί του, ως τι να το διαφήμιζε άραγε;)

Το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο είναι η Δεξιά και ο άνθρωπος πάνω από το κέρδος είναι η Αριστερά.

Δηλαδή η ευημερία του συνόλου της κοινωνίας και όχι μιας ελάχιστης ελίτ.

Ορίζει το τι σημαίνει αριστερά και δεξιά. Ενδιαφέρον έχει ότι ο καπιταλισμός, η εργατική τάξη και η επανάσταση δεν έχουν καμία θέση στον ορισμό του, οπότε μπορούμε με σχετική ασφάλεια να υποθέσουμε ότι σύμφωνα με τον ορισμό του, οι αριστεροί είναι καπιταλιστές με χρυσές και φιλάνθρωπες καρδιές. Όλοι μαζί μπορούμε, τύπου.

Ποια θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα;

Θα αναφερθώ σε απόψεις που έχουν ήδη διατυπωθεί από πολλούς ανθρώπους αλλά είχαν ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία. 

Το πρώτο πράγμα ήταν το πάγωμα του χρέους. Είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τα χρέη της χούντας για τους σκοτωμούς, τους βασανισμούς, τις φυλακίσεις;

Είναι σαν να ζητάς από τον Χριστό να πληρώσει τα έξοδα του σταυρού του και των καρφιών του.

Το δεύτερο θα ήταν εγγυημένο κατώτατο εισόδημα για όλους για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά. Οπως επίσης θα μπορούσε να υπάρχει πλαφόν για τα ανώτερα εισοδήματα.

Το τρίτο θα ήταν η κοινωνικοποίηση των τραπεζών για να επενδύουν στην ανάπτυξη και όχι στην κερδοσκοπία.

Η δημόσια περιουσία είναι και πατρίδα μας και πλουτοπαραγωγική πηγή. Αν το λιμάνι του Πειραιά είναι κερδοφόρο για την Cosco, γιατί το δώσαμε;

Το ίδιο ισχύει και με τα αεροδρόμια. Μήπως αυτές οι «επενδύσεις» είναι για να επιταχύνουν την εξαθλίωση αυτού του λαού;

Ακόμα, θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλα δημόσια έργα. Και φυσικά μια γεωργική παραγωγή με βάση την τοπικότητα, με αντικειμενικό στόχο την αυτάρκεια και να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα και λεμόνια από την Αργεντινή.

Και να μη μιλήσουμε για επενδύσεις στην Υγεία και την Παιδεία, που αποδίδουν πολύ περισσότερα από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Και υπάρχουν και πολλά άλλα ακόμα.

Εδώ στεκόμαστε στα πιο προφανή. Εκανε τίποτα από όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αποδείχτηκε ένα ακόμα εξουσιαστικό κόμμα, που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η παραμονή του στην κεντρική πίστα και από κει όλα τα παιχνίδια είναι θεμιτά.

Αφού διερωτήθηκε αν ο Σύριζα είναι αριστερά και αφού έδωσε έναν ορισμό για το τι είναι αριστερά, απαντάει (αν καταλαβαίνω καλά) ότι δεν είναι αριστερά ο Σύριζα γιατί το μείγμα διαχείρησης του καπιταλισμού που ακολούθησε ο Σύριζα, είναι διαφορετικό από το μείγμα διαχείρησης του καπιταλισμού, που πιστεύει ότι είναι καλύτερο ο κύριος Κοροβέσης, που (πάλι αν καταλαβαίνω καλά το τι θέλει να μας πει) είναι αριστερός. Μέσα σε όλα αυτά στρίμωξε και μια αναφορά στον Χριστό.

Άρα η μεγάλη αμαρτία (see what I did there again?) του Σύριζα είναι ότι σαν επιστάτες της εξουσίας δεν κάνουν καλή διαχείρηση του καπιταλισμού.

Το άρθρο του, το κλείνει λέγοντας μας ότι κοιμόμαστε και πρέπει να ξυπνήσουμε.

Να δούμε όμως μέχρι πότε. Προς το παρόν έχει αντιπολίτευση τους θιασώτες της δικής του πολιτικής.

Τα υπόλοιπα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια. Και ο παίκτης ελπίζει πάντοτε στο κέρδος. Εκεί δίνει όλη του την ενέργεια.

Και όλα αυτά γίνονται ερήμην της κοινωνίας, που προς το παρόν βρίσκεται σε ύπνωση. 

Το κακό σε όλη αυτή την υπόθεση, είναι ότι ο λόγος ανθρώπων του πνεύματος σαν τον πρώην Συριζαίο, αλλά ακόμα αριστερό φίλο μας-νομίζω ότι μετά από όλη αυτή την τριβή με την σκέψη (sic lol wow) του μπορώ να τον θεωρώ φίλο-είναι ότι “δηλητηριάζει το πηγάδι” του δημοσίου λόγου, οικειοποιούμενος τον όρο αριστερά και δίνοντας του ένα νόημα, το οποίο μόνο ντροπή μπορεί να προκαλέσει στους προλετάριους και το εργατικό κίνημα. Ότι δηλαδή έκανε τόσα χρόνια και ο Σύριζα. Ή αλλιώς οπορτουνισμός.

Σπασμένο Παράθυρο