Με "σημαία" τη "δίκαιη ανάπτυξη" και τους φίλους από τη σοσιαλδημοκρατία

Με δύο βασικές προπαγανδιστικές αιχμές η κυβέρνηση θα δώσει το επόμενο διάστημα τη μάχη της χειραγώγησης από του λαού, σε μια περίοδο όπου η «ωρίμανση» παλιών αντιλαϊκών μέτρων και η επιβολή νέων στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» προκαλούν στο Μέγαρο Μαξίμου ανησυχία και εκνευρισμό. Το εφεύρημα της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι η μία και η άλλη η συμπόρευση με σοσιαλδημοκράτες και άλλους αρχηγούς κρατών του λεγόμενου ευρωπαϊκού Νότου, για την επίτευξή της.

Η σχετική ρητορική δεν είναι παντελώς αβάσιμη. Η κυβέρνηση πράγματι δίνει τη μάχη για την καπιταλιστική ανάπτυξη και επιδιώκει τη σύμπλευση με κυβερνήσεις κρατών του λεγόμενου ευρωπαϊκού Νότου και δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας για να την κερδίσει. Μόνο που τα «λάφυρα» αυτής της μάχης προορίζονται αποκλειστικά για το κεφάλαιο και για το κέρδισμά της «θυσιάζονται» οι λαοί και τα δικαιώματά τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες. Αυτή η πλευρά σκοπίμως αποσιωπάται, στην προσπάθεια να παρουσιαστεί στο λαό ένα πειστικό αφήγημα, ικανό να τον κάνει να στοιχηθεί κάτω απ' τις σημαίες του κεφαλαίου ή τουλάχιστον να μην αντιδρά στα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα.

Ανάπτυξη ίσως, δίκαιη όχι

Η επιθυμία της κυβέρνησης να δώσει μια κάποια υπόσταση στο ευφυολόγημα της «δίκαιης ανάπτυξης» έχει κινητοποιήσει ολόκληρο το μηχανισμό της. Ο πρωθυπουργός φέρεται να έχει δώσει σαφείς οδηγίες στους υπουργούς του να ξεσκονίσουν κωδικούς προκειμένου να εντοπίσουν και την παραμικρή δυνατότητα παροχών στον τομέα τους, ώστε να μπορέσει κάτι να εξαγγείλει απ' το βήμα της ΔΕΘ που δεν θα είναι απλά και μόνο μια υπόσχεση.

Εντούτοις, όλοι παραδέχονται ότι περιθώρια παροχών δεν υφίστανται, συνεπώς ο Αλ. Τσίπρας θα περιοριστεί στην καλλιέργεια αυταπατών για το μέρισμα που τάχα αναλογεί στο λαό απ' τα κέρδη της καπιταλιστικής ανάπτυξης όταν αυτή έρθει.

Προ ολίγου καιρού είχε δηλώσει σχετικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης: «Είμαστε ακόμα μέσα στην παγίδα του χρέους και της κρίσης, αλλά δημιουργούνται, επιτέλους, για πρώτη φορά, οι προϋποθέσεις για να βγούμε από αυτήν. Ηδη, η οικονομία κινείται από μια φάση σχετικής σταθεροποίησης προς μια φάση ανάκαμψης με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Σε όλον τον κόσμο οι οικονομίες που ανακάμπτουν είναι αυτές που δημιουργούν απασχόληση, αυξάνουν τις επενδύσεις και βελτιώνουν το διαθέσιμο εισόδημα...».

Η κυβέρνηση ζητά απ' το λαό να υποτάξει τις ανάγκες του στην ανάπτυξη του κεφαλαίου, που θα λύσει δήθεν όλα του τα προβλήματα, στην πραγματικότητα ζητά ανοχή και χρόνο για να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά της. Τίποτα, ωστόσο, δεν συνηγορεί υπέρ των ισχυρισμών με τους οποίους προσπαθεί να ξεγελάσει το λαό. Η ανάπτυξη ...αργεί και όταν έρθει θα εδραιωθεί πάνω στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων και στην αέναη κατεδάφισή τους. Ακόμα και τα αστικά επιτελεία είναι εξαιρετικά συγκρατημένα όταν αναφέρονται στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Πρόσφατα, το ΔΝΤ εκτίμησε ότι αυτή στην Ευρωζώνη θα επιβραδυνθεί στο 1,4% το 2017. Τα στοιχεία τους δείχνουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη που προσδοκούν αφενός δεν έχει δυναμική, αφετέρου δεν έχουν εξαλειφθεί οι κίνδυνοι πιθανού πισωγυρίσματος σε ύφεση.

Ακόμα όμως κι αν η καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα ανέκαμπτε θεαματικά σημειώνοντας υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, τι άραγε θα είχε να προσδοκά ο λαός; Απασχόληση και διαθέσιμο εισόδημα, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση; Πρόκειται για φενάκη. Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν απ' την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.

Προ ολίγων ημερών, ο υπουργός Εργασίας έστησε χορό με αφορμή τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας «Δείκτης Τάσεων Αγοράς Εργασίας» για το χρονικό διάστημα Φλεβάρης - Μάης 2016, που έδειξαν ότι πάνω από το 40% των εταιρειών είναι σε τροχιά προσλήψεων έως το τέλος του 2016, ενώ ποσοστό 44,4% των επιχειρήσεων σκέφτεται να δώσει αυξήσεις έως 3% το επόμενο εξάμηνο.

«Τώρα, λοιπόν, είναι η στιγμή να αξιοποιήσουμε την ανάκαμψη της οικονομίας, παράλληλα με την επιστροφή στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που θα συνεπάγεται η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, για να έχουμε όχι απλώς ανάπτυξη, αλλά μία δίκαιη ανάπτυξη, της οποίας τα οφέλη θα μπορούν να μοιραστούν στο σύνολο του ελληνικού λαού και σε όλους τους εργαζόμενους...», δήλωσε έμπλεος ικανοποίησης ο Γ. Κατρούγκαλος.

Την ίδια ώρα, τα στοιχεία απ' το σύστημα «Εργάνη» κατέγραφαν την απελπιστική πραγματικότητα για τους εργαζόμενους: το 2015, 126.956 μισθωτοί λάμβαναν μισθό κάτω από 100 ευρώ (!), 54.208 μισθωτοί λάμβαναν το μήνα από 100 έως 200 ευρώ (πάντα μεικτά), 66.312 μισθωτοί λάμβαναν μεικτό μισθό από 200 έως 300 ευρώ και ακόμα 96.284 μισθωτοί από 300 έως 400 ευρώ. Συνολικά, κάτω και από τα κατώτερα όρια, δηλαδή μέχρι 584 ευρώ μεικτά, λάμβαναν συνολικά 477.445 μισθωτοί. Δηλαδή, το 29,5% των μισθωτών (τρεις στους δέκα) έχει εισόδημα λιγότερο και απ' αυτό του κατώτερου μισθού! Επίσης, μέχρι 1.000 ευρώ μεικτά λάμβαναν το 2015 1.070.221 μισθωτοί, σε σύνολο 1.619.845, δηλαδή το 66% ή δύο στους τρεις.

Τα εργατικά δικαιώματα δεν συντρίβονται για να αποκατασταθούν στον καιρό της ανάπτυξης, αλλά γιατί αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την επίτευξή της. Αυτή τη βασική αλήθεια σκόπιμα αποκρύβουν απ' το λαό, πασχίζοντας να τον πείσουν ότι η ανάπτυξη θα είναι αμοιβαία επωφελής για όλους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Αδυνατούν, βεβαίως, να απαντήσουν πώς γίνεται να αποκτήσει τέτοια χαρακτηριστικά η καπιταλιστική ανάπτυξη που ποτέ άλλοτε δεν είχε, π.χ. την εποχή που κάλπαζε ή και σήμερα σε κλάδους όπως ο τουρισμός, όπου τα δικαιώματα και οι μισθοί των εργαζομένων ακολουθούν αντίστροφη πορεία έναντι της εκτίναξης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο δεν πρόκειται να αποκατασταθούν, γιατί είναι παράγοντας έντασης της εκμετάλλευσης, άρα αύξησης της κερδοφορίας. Δεν πάει καιρός που ο ΣΕΒ σε εβδομαδιαίο δελτίο του στηλίτευσε την «υπερπροστασία» των εργαζομένων, διαπιστώνοντας με ευχαρίστηση τη «βελτίωση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας», δηλαδή τη ζούγκλα που μπόρεσαν οι καπιταλιστές να επιβάλουν σε βάρος των μισθωτών, θέτοντας νέες αξιώσεις για παραπέρα ανατροπές: «Η χώρα μας συνεχίζει να διατηρεί κάποιες πρωτοτυπίες σε σχέση με την Ευρώπη, σε θέματα όπως η μονομερής προσφυγή στην υποχρεωτική διαιτησία, τα προνόμια των συνδικαλιστών ή η διοικητική έγκριση για ομαδικές απολύσεις (...) Η ευελιξία στην αγορά εργασίας πρέπει να επεκταθεί...»!

Η φορολεηλασία δεν πρόκειται να ανακοπεί, αφού η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί ζεστό χρήμα απευθείας απ' τον κρατικό κορβανά, που γεμίζει απ' την αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος.

Δείξε μου τους φίλους σου...

Ο χαρακτήρας της ανάπτυξης που επιδιώκει η κυβέρνηση, το ταξικό της πρόσημο είναι που καθορίζει και τις συμμαχίες της για την απόσπαση σε επίπεδο ΕΕ εργαλείων απαραίτητων για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Την περασμένη Πέμπτη, ο Αλ. Τσίπρας συμμετείχε σε συνάντηση σοσιαλδημοκρατών ηγετών και στελεχών στο Παρίσι, ενώ στις 9 Σεπτέμβρη θα υποδεχτεί στην Αθήνα τον Ισπανό πρωθυπουργό, Μ. Ραχόι, τον Πορτογάλο ομόλογό του, Α. Κόστα, τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Φρ. Ολάντ, τον πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μ. Ρέντσι, τον πρωθυπουργό της Μάλτας, Τζ. Μούσκατ, και τον Πρόεδρο της Κύπρου, Ν. Αναστασιάδη.

Η σύμπλευσή τους στους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου είναι που φέρνει γύρω απ' το ίδιο τραπέζι εκπροσώπους φαινομενικά ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων π.χ. τον Ραχόι και τον Ολάντ. Η κοινή τους αγωνία να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των κρατών τους, προσπαθώντας να συντονιστούν για την απόσπαση ρυθμίσεων που αφορούν στο χρέος, να διεκδικήσουν από κοινού χαλάρωση του δημοσιονομικού «κορσέ», μεγαλύτερα δηλαδή περιθώρια κρατικής στήριξης στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στις χώρες τους. Αυτό είναι που προκαλεί και τις ενστάσεις της Γερμανίας, η αμφισβήτηση κανόνων και αποφάσεων, στην παρούσα φάση απολύτως σύμφωνων με τα συμφέροντα της γερμανικής αστικής τάξης.

Ολα αυτά φυσικά δεν αναιρούν τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα διαφορετικά καπιταλιστικά κράτη και στις αστικές τους τάξεις. Οι λυκοφιλίες τους διαλύονται όσο εύκολα συγκροτούνται όταν επιτελέσουν το σκοπό τους.

Τα παραπάνω επιβεβαίωσε και η παρέμβαση του Αλ. Τσίπρα στη σύνοδο των σοσιαλδημοκρατών στο Παρίσι, όπου δεν ζήτησε τίποτα άλλο πέρα απ' την κατοχύρωση της δυνατότητας των αστικών κρατών του Νότου να στηρίζουν με κρατικό χρήμα την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει το «χαρτί» των συμμαχιών της στην προσπάθεια να πείσει το λαό ότι κάτι αλλάζει στην ΕΕ, ότι η κατάσταση κυοφορεί τάχα φιλολαϊκές εξελίξεις. Για πολλοστή φορά θα πει ψέματα. Ο «σύμμαχος» Ολάντ πέρασε έναν από τους πιο άγριους αντεργατικούς νόμους («Ελ Κομρί»), επικαλούμενος μάλιστα κι αυτός τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ. Ο «σύμμαχος» Ρέντσι πέρασε μέσα στον τελευταίο χρόνο το νόμο «Jobs Act», με τον οποίο - ανάμεσα σε άλλα - εισάγονται «πολύμορφες συμβάσεις» (ατομικές κ.λπ.) και καθιερώνεται νομικά η πρόσκαιρη εργασία. Στη χώρα του «συμμάχου» Ραχόι, μετά την καθιέρωση του «Decretazo» το 2012, οι αποζημιώσεις των Ισπανών εργαζομένων κατρακύλησαν και έγιναν έτσι ακόμα φτηνότεροι για τους εργοδότες τους...

Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί συμμαχούν τόσο όσο υπαγορεύουν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που ο καθένας εκπροσωπεί και πάντα απέναντι στους λαούς για το τσάκισμα των δικαιωμάτων τους.

Β. Ν.