Διάλογος

Αρχίζουν με ύμνους στη δημοκρατία και συνεχίζουν με αναλύσεις για την αξία που έχει «να ακουστούν διαφορετικές απόψεις», οι οποίες θα οδηγήσουν «στη σύνθεση και στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα». Δηλώνουν τις καλές τους προθέσεις και την καλή τους διάθεση για «συζήτηση με την κοινωνία» και ξεκινούν τις συναντήσεις.

Δεν ξεχνούν να τονίσουν ότι πρόκειται για «διάλογο από μηδενική βάση». Με λίγα λόγια, λένε το εξής: Δεν έχει καμία σημασία τι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα. Ξεκινάμε απ' το μηδέν για να καταλήξουμε στα μέτρα τα οποία επιβάλλονται απ' τη «σύγχρονη πραγματικότητα». Τελικά, μετά από ένα μικρό παζάρι υλοποιούν τις αλλαγές που θέλουν, στην κατεύθυνση που θέλουν.

Οταν ο διάλογος αφορά εργασιακά ζητήματα, η «σύγχρονη πραγματικότητα» είναι η ανάγκη «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας». Αυτό σημαίνει εργαζόμενοι πολλών χρήσεων, φθηνοί και ευέλικτοι για τις επιχειρήσεις. Ποιον άλλον - εκτός απ' τις επιχειρήσεις - μπορεί να εξυπηρετεί η κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων στην εργασία και την ασφάλιση; Είναι προφανές ότι κανένας εργαζόμενος δε θα επέλεγε να δουλεύει χωρίς δικαιώματα, με την αγωνία της απόλυσης κάθε ώρα και στιγμή. Κανένας εργαζόμενος δε θα επέλεγε να είναι όμηρος των συμβάσεων με ημερομηνία λήξης, δε θα επέλεγε να τρέμει την ώρα και τη στιγμή που θα του πούνε «η σύμβασή σας δεν ανανεώνεται».

Οταν ο «διάλογος» αφορά θέματα Παιδείας, αρχίζουν οι συζητήσεις για τη «σύγχρονη κοινωνία της γνώσης», για την ανάγκη δημιουργίας του «σύγχρονου σχολείου», του «σύγχρονου πανεπιστημίου». Ο «διάλογος» των τελευταίων χρόνων έχει φέρει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης στα μέτρα και τα σταθμά της «ελεύθερης αγοράς». Εφερε την ένταση των ταξικών φραγμών στο σχολείο και πέταξε χιλιάδες μαθητές έξω απ' το Λύκειο. Μετά από «διάλογο», τα προγράμματα σπουδών και η κατεύθυνση της έρευνας των ΑΕΙ και των ΤΕΙ έγιναν εργαλεία των μεγάλων επιχειρήσεων.

Ολόκληρος κατάλογος θα μπορούσε να γραφτεί με τα αποτελέσματα «δημοκρατικών» διαδικασιών για μια σειρά θέματα. Οι «περιβόητες» συζητήσεις με την «κοινωνία» είναι αυτές που έχουν νομιμοποιήσει τα πιο αντιδραστικά μέτρα των τελευταίων χρόνων. Δεν έλειψαν, άλλωστε, ποτέ οι πρόθυμοι συνομιλητές. Στην αρχή, είτε με δεξιό, είτε με «αριστερό» λόγο υποστηρίζουν με σθένος τις διαφωνίες τους, οι οποίες στην πορεία ...εξατμίζονται.

Μετά από τόσα χρόνια «διαλόγων» κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει τι κάνει. Η γλυκανάλατη φρασεολογία τους δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Δεν μπορεί να κρύψει ότι η «σύγχρονη πραγματικότητα» είναι η απόσταση που χωρίζει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων απ' τη σημερινή κατάσταση που βιώνουν. Αυτές οι ανάγκες δεν μπαίνουν ούτε στα σχέδιά τους, ούτε στα τραπέζια των διαλόγων τους. Και για να μη γελιόμαστε: Δεν αγνοούν ποια είναι η πραγματικότητα, δεν είναι θέμα «ανικανότητας» κυβερνήσεων ή προσώπων. Είναι μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Εχουν αποφασίσει, άλλωστε, ποιους εκπροσωπούν και οι μεν και οι δε...

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ