Η δουλειά μέχρι το θάνατο ... και ο σκοπός της παραγωγής

Τη γήρανση του εργατικού δυναμικού της καλείται να αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα, καθώς η επίδρασή της στην ήδη επιβαρυμένη παραγωγικότητα αποδεικνύεται ισχυρότερη σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μελέτη ερευνητών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) τοποθετεί τη χώρα μας στη ζώνη των χωρών με τη μεγαλύτερη αρνητική επίδραση στην παραγωγικότητα εξαιτίας της γήρανσης του εργατικού δυναμικού, ηλικίας 15 - 64 ετών. Η μελέτη επισημαίνει ότι η παράμετρος αυτή κάθε άλλο παρά βοηθάει στην προσπάθεια μείωσης της ανεργίας και αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Εκτιμά δε πως την επόμενη 20ετία, ο αριθμός των συνταξιούχων θα αυξηθεί σε σχέση με τον πληθυσμό σε παραγωγική ηλικία (15 - 64 ετών). Στο «διά ταύτα», το ΔΝΤ εκτιμά ότι «τα συσσωρευμένα χρόνια εργασιακής εμπειρίας θα μπορούσαν να κάνουν τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας πιο παραγωγικούς». Ουσιαστικά, η συγκεκριμένη μελέτη είναι κομμένη και ραμμένη στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, ως ένα από τα μέσα βελτίωσης των δημοσιονομικών ώστε να εξοικονομείται κρατικό χρήμα για επενδύσεις. Αλλωστε, συμβαδίζουν τέτοιες μελέτες με το «ξήλωμα» των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης. Οσο για την άποψη ότι «η συσσωρευμένη εργασιακή εμπειρία μπορεί να κάνει τους εργαζόμενους πιο παραγωγικούς», ως μέσο ανόδου της παραγωγικότητας, είναι αφενός απάτη, αφετέρου το άλλοθί τους για να τους έχουν στη δουλειά μέχρι το θάνατο...

Επίσης, η σύνδεση της γήρανσης με την πτώση της παραγωγικότητας έρχεται σε αντίφαση με το ότι μπορεί η εμπειρία να κάνει τους μεγάλους σε ηλικία εργαζόμενους παραγωγικούς, και αυτό το δεύτερο είναι λάθος συνειδητό. Ανοδος της παραγωγικότητας σημαίνει παραγωγή, σε σχέση με πριν, περισσότερων εμπορευμάτων και υπηρεσιών στη μονάδα του χρόνου. Που σημαίνει και ανάλογα μέσα παραγωγής και, βεβαίως, εργαζόμενους ικανούς να τα χειρίζονται. Η πληροφορική έχει πλείστες εφαρμογές σε μέσα παραγωγής που αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας, ως το βασικό παράγοντα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών. Χρειάζονται επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής που δε γίνονται λόγω οικονομικής κρίσης ή επιβράδυνσης, άρα και αδυναμίας μεγάλης κερδοφορίας. Το θεμελιακό ζήτημα, λοιπόν, είναι ο σκοπός της παραγωγής, που στον καπιταλισμό είναι το κέρδος και όχι η κάλυψη εργατικών - λαϊκών αναγκών. Στο σοσιαλισμό δε θα υπάρχει τέτοιο πρόβλημα, η παραγωγικότητα θα αυξάνεται συνεχώς για να καλύπτει τις ολοένα αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες, αυτός θα είναι ο σκοπός, το κίνητρο της παραγωγής. Ολα τα υπόλοιπα της μελέτης του ΔΝΤ δείχνουν τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του καπιταλισμού.