Ανωτατη Εκπαιδευση και επιστημη υποταγμενες στην αγορα

Στο επίκεντρο βρέθηκε αυτές τις μέρες η Ανώτατη Εκπαίδευση καθώς η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή και ψήφισε κατακαλόκαιρο το νομοσχέδιο για την «Οργάνωση και λειτουργία της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ρυθμίσεις για την Ερευνα και άλλες διατάξεις». Μία παρέμβαση άμεσα συνδεδεμένη με τους συνολικούς αστικούς σχεδιασμούς, με αφορμή την οποία φάνηκε για μια ακόμα φορά η σύγκλιση των αστικών κομμάτων. Τα οποία έδωσαν μία ακόμα «παράσταση» στη Βουλή προκειμένου να εμφανίσουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους, χωρίς να μπορούν να κρύψουν ότι υπηρετούν μια πολιτική εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα. Η Ανώτατη Εκπαίδευση είναι ο χώρος όπου διαμορφώνεται το αυριανό, υψηλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, αλλά και ο κατεξοχήν χώρος όπου παράγεται η νέα γνώση, και ιδιαίτερα σήμερα, που γενικεύεται η άμεση εφαρμογή της στην παραγωγή, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία για την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Δεν είναι τυχαίο που τα αστικά επιτελεία, είτε μέσα από οδηγίες και αποφάσεις οργανισμών είτε μέσα από μελέτες, παρεμβάσεις, ανακοινώσεις εγχώριων φορέων του μεγάλου κεφαλαίου, επανέρχονται διαρκώς στην ανάγκη για αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση, επισημαίνουν καθυστερήσεις και πιέζουν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στην ίδια κατεύθυνση που κινείται και το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο με τις ρυθμίσεις σκοπό έχει να φτιάξει πιο αποτελεσματικές διοικήσεις, να παράσχει κατάρτιση και διά βίου μάθηση ώστε να επιτυγχάνεται η γρήγορη μετακίνηση και εναλλαγή ενός υψηλά ειδικευμένου δυναμικού σε τομείς με μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας, να εισαγάγει τους εκπροσώπους της αγοράς σε συμβούλια χάραξης της στρατηγικής των ΑΕΙ σε περιφερειακό επίπεδο, να ενισχύσει την εμπορία ερευνητικών προϊόντων.
Οι προβλέψεις του νομοσχεδίου συνοδεύτηκαν, από πλευράς κυβέρνησης, με μία προπαγανδιστική τακτική, μία προσπάθεια να πουλήσει «κοινωνική ευαισθησία» επαναλαμβάνοντας ότι φέρνει δημοκρατία στα πανεπιστήμια. Η ΝΔ, από την πλευρά της, ζήτησε ακόμα πιο γρήγορη και άμεση προσαρμογή στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς, ακολουθούμενη και από άλλα κόμματα, με αποτέλεσμα στη Βουλή να γίνει πολύς λόγος για οπισθοδρόμηση, ενώ στην πραγματικότητα μια σειρά από παραλλαγές των άρθρων του νομοσχεδίου έχουν ψηφιστεί και στο παρελθόν από βουλευτές των άλλων κομμάτων ενσωματωμένες σε νομοσχέδια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Με την κυβέρνηση να επιχειρεί σήμερα να τις επαναφέρει και να τις φτιασιδώσει προκειμένου η Ανώτατη Εκπαίδευση να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων, στο στόχο της ανάκαμψης της κερδοφορίας τους. Ετσι, επανέρχονται οι ρυθμίσεις Γιαννάκου για το άσυλο, εξακολουθούν οι επιχειρήσεις να μπαινοβγαίνουν στα ιδρύματα, συνεχίζεται με νέες δομές η κατηγοριοποίηση πτυχίων και αποφοίτων, από τους οποίους κανένας τελικά δεν θα είναι διασφαλισμένος στην εργασιακή ζούγκλα, διατηρούνται και επεκτείνονται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά κ.ά. Τα παραπάνω αποτελούν απάντηση σε πάγια αιτήματα της «αγοράς» και καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ανάγκες και τα συμφέροντα των φοιτητών και του λαού. Των λαϊκών οικογενειών που ματώνουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, των φοιτητών που καθημερινά αντιμετωπίζουν εμπόδια στις σπουδές, των νέων επιστημόνων, των πανεπιστημιακών που αντιστέκονται στο πανεπιστήμιο - επιχείρηση, της ίδιας της επιστήμης, που μένει δέσμια της απληστίας του μεγάλου κεφαλαίου, υποτάσσεται στα συμφέροντα των επιχειρήσεων αλλά και στρατιωτικοπολιτικών διακρατικών ενώσεων, γίνεται εργαλείο εκμετάλλευσης αντί απελευθέρωσης των δυνατοτήτων του ανθρώπου με βάση τα πολύτιμα και τεράστια επιτεύγματά της. Σήμερα, που κριτήριο ανάπτυξης είναι το κέρδος, ζητούμενο είναι η Εκπαίδευση να παρέχει εκείνα τα κομμάτια της γνώσης που θα οικοδομήσουν τον αποδοτικό εργαζόμενο και η επιστήμη να αναπτύξει εκείνα που μπορούν να μετατραπούν σε εμπορεύσιμο είδος.
Αυτή η λογική αντιστρατεύεται αντικειμενικά τις λαϊκές ανάγκες. Ο δρόμος για την ικανοποίησή τους περνά μέσα από μία άλλη μορφή οργάνωσης της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του λαού. Εκεί βρίσκεται η πραγματική σύγκρουση και όχι στις διατυπώσεις και το ρυθμό υλοποίησης των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου. Τα επιτεύγματα της επιστήμης, το επίπεδο των πανεπιστημίων, οι παροχές που απολάμβαναν οι φοιτητές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποδεικνύουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος και για την Εκπαίδευση που έγινε πραγματικότητα σε μία κοινωνία στην οποία οι καπιταλιστές δεν κρατούσαν τα κλειδιά της οικονομίας, στη σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτή αποδεικνύεται ως η πραγματική διέξοδος και από τη μιζέρια και το πισωγύρισμα που βαφτίζονται διαρκώς ως νέο, με την εμπειρία να γίνεται κριτήριο αντιπαράθεσης και με το περιεχόμενο και τη λειτουργία της Εκπαίδευσης που διαμορφώνονται σήμερα με μοναδικό γνώμονα το κέρδος.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις