Εις το Μενιδι μια φορα...!

Ηστράτα της μοίρας μου με έσερνε και με σέρνει χρόνια πολλά τώρα, στ’ ασβεστωμένα (πρώην) στενοσόκακα του Μενιδιού, λιμνάζοντας σε σπίτια φίλων με ανοιχτόπορτες αυλές, μ’ αγιόκλημα, νυχτολούλουδο και γιασεμί, κι απλωμένη την κληματαριά με την πυκνή φυλλωσιά και τους κέρινους καρπούς που μέστωσαν όλο και πιο πολύ από λιοχάραμα σε λιοχάραμα.

……..

Οι γειτονιές στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας είχανε πεθάνει.

Ο κόσμος κλείνεται στο διαμέρισμα του και δεν έχει και μια καλημέρα με τον διπλανό του. Μέσο επικοινωνίας μοναχά το θυροτηλέφωνο. Απομονωμένος, αποξενωμένος, έρημος βαρύς και μόνος ο άνθρωπος πνιγμένος στα προβλήματα του πίνει μεγάλες αποχαυνωτικές δόσεις, να χορτάσει την πνευματική του ανεπάρκεια στα σκουπίδια της τηλεόρασης.

Μας λείπει λοιπόν, η γειτονιά. Και το Μενίδι ήταν ακόμα γειτονιά.

Αναζητώντας λίγα ψήγματα επικοινωνίας και ζεστασιάς, κάποιο αποκούμπι, ανθρώπινη στοργή και συμπόνοια, τον λόγο τον αληθινό και τον απέριττο της καθημερινότητας, για ένα καφέ, για ένα ποτήρι κρύο νερό για μια κούπα γλυκό κρασί, ζητούσε τη συντροφιά του γείτονα μέσα στο ίδιο το σπιτικό του κι όχι στους καφενέδες και τις ταβέρνες της πλατείας, να πει τον πόνο του πλάι στ’ αναμμένο τζάκι…

«Αχ ο θάνατος με καρτεράει

Αχ πριν να φτάσω ακόμα στη Γκόρνταβα» (Λόρκα)

Τώρα σκοτάδι… τώρα σιωπή. Τώρα το Μενίδι πρεζοκρατείται, αστυνομικοί καιροφυλαχτούνε στις γωνιές των δρόμων.Τώρα ο αγέρας είναι μολυσμένος. Τα πράγματα πια έχουν αλλάξει στο χειρότερο. Κακότεχνες πολυκατοικίες ανταγωνίζονται το ύψος της Πάρνηθας κρύβοντας τα πάθη και την οργή.

Τώρα ο κίνδυνος καιροφυλαχτεί στα σταυροδρόμια και μια αδέσποτη σφαίρα πλανιέται πάνω από το σχολείο και καρφώνεται στο κεφαλάκι ενός μικρού παιδιού φέρνοντας τον θάνατο.

Τώρα ο σταθμός του τραίνου, κόσμημα και στολίδι μιας εποχής, κυριαρχείται από μικροσυμμορίες κακοποιών κι άλλων στοιχείων ναρκομανών και διακινητών πρέζας.

……….

Ο κόσμος φοβισμένος κι αγανακτισμένος απειλεί πως δεν πάει άλλο και θα πάρει ο ίδιος την τύχη στα χέρια του.

Βρώμικη και σάπια κοινωνία ζαίνει ανατριχίλα και αναθυμιάσεις κάνναβης και ηρωίνης. Ανακυκλωμένο έγκλημα χωρίς τέλος κι αρχή. Σημάδι πολιτικής ανεπάρκειας σε χέρια ανάξια. Σημάδι διεφθαρμένου, φθαρμένου  και κακογερασμένου πολιτικού συστήματος, που δεν χρειάζεται πια και πρέπει ν’ αντικατασταθεί.

………

…Κι εγώ να σιγοτραγουδώ… Για το κορίτσι μου που Αγαπούσα Εις το Μενίδι μια φορά.

Βασίλης Λιόγκαρης