Αστικη Δικαιοσυνη: "Νομος ειναι το δικιο του καπιταλιστη"

Η αυτοκτονία της 42χρονης εργαζόμενης– απλήρωτης επί 15 μήνες- της επιχείρησης «Καρυπίδης» έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα των ταξικών εγκλημάτων στην σύγχρονη Ελλάδα του καπιταλισμού, της Ε.Ε., των μνημονίων. Στην Ελλάδα της εργοδοτικής ασυδοσίας, των αντεργατικών νόμων, στην Ελλάδα του «νόμος είναι το δίκιο του καπιταλιστή». Στην Ελλάδα όπου όλοι οι θεσμοί και οι «εξουσίες» του αστικού κράτους έχουν ταξικό πρόσημο και ενιαία αποστολή: τη διασφάλιση της εξουσίας του κεφαλαίου και τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ερμηνευτούν και οι πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου Πάγου που ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που ήδη γνωρίζαμε: τον βαθιά αντεργατικό χαρακτήρα του νομοθετικού πλαισίου που διαχρονικά- εδώ και δεκαετίες- οι αστικές κυβερνήσεις έχουν διαμορφώσει υπέρ του κεφαλαίου.

Η ίδια αστική Δικαιοσύνη που, με βάση νόμους του 1920 και του 1955, κρατάει ομήρους της εργοδοτικής ασυδοσίας χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους, είναι η ίδια αστική Δικαιοσύνη που καταδικάζει την πρωτοπόρα συνδικαλιστική δράση και κρατά στο απυρόβλητο τη μεγαλοεργοδοσία. Είναι η ίδια Δικαιοσύνη του αστικού κράτους που, κατ’ εντολήν βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών κλπ- ποινικοποιεί τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες και βγάζει «παράνομες» τις απεργίες που ενοχλούν το κεφάλαιο (Μόνο το διάστημα 1999-2008, έγιναν δεκτές απ’ τα αστικά δικαστήρια 215 απ’ τις 248 προσφυγές εργοδοτών ενάντια σε απεργιακούς αγώνες, Στοιχεία Πρωτοδικείου Αθηνών). Η Δικαιοσύνη, λοιπόν, μόνο τυφλή δεν είναι. Όχι μόνο βλέπει, αλλά και αλληθωρίζει μόνιμα προς την πλευρά της αστικής τάξης, όντας βασικό εργαλείο του ταξικού κράτους.

Το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί φέρει την σφραγίδα όλων των αστικών κυβερνήσεων που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς και της τωρινής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η προσπάθεια των κυβερνώντων, υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, να παραστήσουν τους «αγανακτισμένους» για τις αντεργατικές δικαστικές αποφάσεις, μόνο θυμηδία προκαλεί. Οι ίδιοι που, για λογαριασμό του κεφαλαίου, ψήφισαν το τέταρτο μνημόνιο, που ψηφίζουν και υλοποιούν δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους, που τσακίζουν ότι έχει απομείνει από εργασιακά δικαιώματα, «βγαίνουν στα κάγκελα» επειδή- τάχα- «ανακάλυψαν» ξαφνικά τον ταξικό χαρακτήρα των δικαστηρίων. Οι θεατρινισμοί τους δεν πείθουν κανέναν.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι παλαιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι συνένοχη για τη διαιώνιση του ταξικού κανιβαλισμού που επικρατεί στη χώρα. Στα χέρια της υπάρχει το αίμα εργαζομένων που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, έπεσαν θύματα της εργοδοτικής βαρβαρότητας.

Απάντηση σε αυτή τη βαρβαρότητα μπορεί να δοθεί μόνο στο πεδίο της ταξικής πάλης, στο πεδίο όπου οξύνεται η αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, στο πεδίο της ασίγαστης πάλης του εργατικού-λαϊκού κινήματος για την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής. Το δίκιο τους οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται ποτέ να το βρουν «εντός των τειχών» της αστικής δημοκρατίας, παρά μόνο μέσα από τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία και εξουσία, όπου οι ίδιοι θα είναι αφέντες του πλούτου που παράγουν.

Νίκος Μόττας