Εφ-Συν: αιχμή της κυβερνητικής προπαγάνδας

Δεν είναι κάτι καινούριο, για να μας εκπλήσσει, αλλά όταν η πρόκληση ξεπερνά κάποια όρια, δεν μπορεί να μένει ασχολίαστη. Η “αυτοδιαχειριζόμενη” (;) Εφημερίδα των Συντακτών έχει εξελιχθεί, καιρό τώρα, σε άτυπη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δίνοντας κάθε φορά στο αναγνωστικό της κοινό μια εφ-σύν-οπτη εκδοχή της κυρίαρχης προπαγάνδας.

Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των ημερών.

Ο Δ. Τρίμης, πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κι επικεφαλής της ομάδας του Ιού, ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά να αθωώσει την κυβερνητική πολιτική στο ζήτημα της ανεργίας (που παραμένει στα ύψη, σε αντίθεση με το επίδομα ανεργίας), εξηγώντας μας σε ένα κείμενό του γιατί:

-η διάθεση του επιδόματος ανεργίας στον εργοδότη, που θα προσλάβει έναν άνεργο
-κι η ισόποση επιδότηση των νέων ανέργων, που θα αμείβονται με (κουτσουρεμένο) μισθό μαθητείας

δεν είναι παράδοση ζεστού κρατικού χρήματος στους καπιταλιστές, αλλά “εύστοχες παρεμβάσεις”, “πρωτοποριακές” και “με ταξικό πρόσημο” που θα “αναθερμάνουν την εγχώρια ζήτηση”, αυξάνοντας το μέσο εισόδημα, για να φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη!

Αυτό που δε μας εξηγεί ωστόσο είναι τι ταξικό πρόσημο έχουν (που όντως έχουν) αυτές οι ρυθμίσεις, γιατί θεωρούνται “πρωτοποριακές”, εφόσον είναι κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή, τι διαφορετικό έκαναν τόσα χρόνια οι προηγούμενες κυβερνήσεις και γιατί η κυβέρνηση της ΔΦΑ θα φέρει τα αποτελέσματα που δεν είχαν εκείνες.

Η δεύτερη περίπτωση είναι ένα κείμενο του Μ. Διονέλλη (“κανένα σπίτι στα χέρια μετανάστη”) σχετικά με τους πλειστηριασμούς κατοικιών, που παρουσιάζει τους οφειλέτες ως δεξαμενή ψήφων για τους φασίστες, ιδίως μετά την αλλαγή στάσης του κυβερνώντος κόμματος -που παρουσιάζεται ήπια, χωρίς ίχνος κριτικής. Το βασικό συμπέρασμα είναι: όσο ο ΣΥΡΙΖΑ στήριζε αυτά τα κινήματα, “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, ήταν καλά και προοδευτικά, τώρα όμως γίνονται επικίνδυνα και φλερτάρουν με το φασισμό.

Ο συντάκτης πιάνεται από μια σειρά δευτερεύοντα ή άσχετα στοιχεία, για να κάνει την πιο επικίνδυνη γενίκευση, που παρουσιάζει τους οφειλέτες ως εν δυνάμει φασίστες. Κι αφού έχει καλλιεργήσει το κατάλληλο κλίμα, πετάει για ξεκάρφωμα ένα “ασφαλώς δε μετατράπηκαν ξαφνικά όλοι οι οφειλέτες σε ακροδεξιούς”, που το ακολουθεί βέβαια το απαραίτητο “αλλά…”. (Μπορείτε να δείτε κι εδώ μια κριτική, που πιάνει το κείμενο παράγραφο προς παράγραφο, για να το αποδομήσει).

Το βασικό συμπέρασμα είναι πως όσοι δε συμφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν από αντιδραστικοί έως ακροδεξιοί. Η ανεξάρτητη, πολυφωνική δημοσιογραφία στα καλύτερά της, ως θεραπαινίδα της εξουσίας…

Σφυροδρέπανος