Διευκρινίσεις στους αστούς

Τ

η διαβεβαίωση σε ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα αμφισβητήσει τη στρατηγική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους δίνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστική είναι η συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη στο «Βήμα της Κυριακής». Με σαφήνεια δήλωσε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες, παρά μόνο αν προκληθεί, δεν επρόκειτο για προσωπική άποψη, αλλά για προγραμματική θέση». Δηλαδή, η ακύρωση του μνημονίου, όπως έλεγε, κομπάζοντας μάλιστα ότι στηρίζει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργησή τους, γίνεται διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Αφού διαβεβαίωσε για τις αγνές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ΕΕ και τους αστούς, έσπευσε να διευκρινίσει ότι σε συνεννόηση μαζί τους θα φτιάξει νέα μνημόνια για το λαό, με στόχο «στη θέση των μνημονίων να μπει ένα σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας».

Ο

 ίδιος επιβεβαίωσε ότι μπούσουλας για τη χάραξη της πολιτικής τους είναι οι ανάγκες των καπιταλιστών, όταν ομολόγησε ότι «η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης» θα γίνει «με στόχο να καταστεί το χρέος βιώσιμο, όχι μόνο για τις αγορές, αλλά και για την κοινωνία». Αρα, η επαναδιαπραγμάτευση θα έχει στόχο τη βιωσιμότητα του χρέους και όχι βέβαια την ανακούφιση του λαού, αφού κάθε αναδιάρθρωση συνοδεύεται αυτονόητα και από νέα αντιλαϊκά μέτρα. Σε άλλο σημείο επιχειρεί και να απαξιώσει το εθνικό πεδίο πάλης, λέγοντας ότι «η έξοδος από την κρίση θα κριθεί σε κλίμακα εθνική, ευρωπαϊκή, παγκόσμια» και μάλιστα ταυτοχρόνως. Χαρακτηρίζει «το ελληνικό πρόβλημα» «μέρος μιας κρίσης ευρωπαϊκής που απαιτεί κοινές ευρωπαϊκές απαντήσεις», προσπερνώντας και το χαρακτήρα της κρίσης και τα αίτιά της και την ανισομετρία στον καπιταλισμό.

Σ

την πραγματικότητα καλεί το λαό να εναποθέσει τις ελπίδες του για έξοδο από την κρίση στη συνεννόηση και τις διευθετήσεις μεταξύ των καπιταλιστών και να εγκαταλείψει κάθε σκέψη για ανατροπή της εξουσίας τους στο εθνικό πεδίο, που μπορεί να συμβάλει πολλαπλασιαστικά στο να βαθύνουν τα ρήγματα και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Για να προλάβει και να εμποδίσει όλα τα παραπάνω, προβάλλει «την ανάγκη για ένα εθνικό σχέδιο (ανασυγκρότησης) ενταγμένο σε μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια στρατηγική», που εκπονείται σύμφωνα με τις δοσμένες κάθε φορά ανάγκες των μονοπωλίων που εξουσιάζουν.

Κ

αλλιεργώντας άκρως επικίνδυνες αυταπάτες στο λαό ισχυρίζεται ακόμα ότι ο σφοδρός ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, και οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται στις πλάτες των λαών, «περικλείει κινδύνους, αλλά και δυνατότητες»! Η αξιοποίηση των οποίων θα εξαρτηθεί, προσθέτει, απ' την «απήχηση των επιχειρημάτων» τους και απ' τη «δυναμική των συσχετισμών», παραπέμποντας στις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και καλώντας έμμεσα το λαό να στοιχιστεί πίσω από τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή, ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά την ντόπια αστική τάξη. Οσο δέχονται την πίεση από το αστικό σύστημα να εξειδικεύσουν τους άξονες της διαχείρισης που θέλουν να ασκήσουν από κυβερνητικό πόστο, τόσο αποκαλύπτεται ότι τίποτα καλύτερο δεν έχει να περιμένει ο λαός. Στα δικά του χέρια βρίσκεται η λύση. Πάλη για το εμπόδισμα των μέτρων, οργάνωση και συμμαχία για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ