Να αντιμετωπιστεί ο κατακερματισμός στο κίνημα

Τ

ρίτος όρος (σ.σ. της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος) είναι να αντιμετωπιστεί η καθυστέρηση στην προσαρμογή της διάρθρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις αλλαγές που γίνονται στην παραγωγική δομή» (Απόφαση της Πανελλαδικής Κομματικής Συνδιάσκεψης, με θέμα «Η δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα»).

Ο

πως εξηγεί η Απόφαση της Συνδιάσκεψης: «Οι αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμούνται, όπως: η εκφυλιστική κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα με ευθύνη των συμβιβασμένων πλειοψηφιών, οι συνέπειες των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, η ανεργία, η ενιαία στρατηγική των μονοπωλίων σε συνθήκες γενικής υποχώρησης του κινήματος, η μακροχρόνια επίδραση της νίκης της αντεπανάστασης, η κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη και γενικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο, η μακρόχρονη πολιτική διάσπασης και εξαγοράς σημαντικών τμημάτων της εργατικής τάξης. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, και ειδικά στις εργασιακές σχέσεις, προκάλεσαν νέες δυσκολίες στο συνδικαλιστικό κίνημα και τους αγώνες της εργατικής τάξης, όξυναν ακόμα περισσότερο την αναντιστοιχία της δομής του συνδικαλιστικού κινήματος σε σχέση με τις αλλαγές μεταξύ κλάδων και τομέων της οικονομίας που έχουν επέλθει. Εχει ενισχυθεί η τάση συγκέντρωσης της εργατικής τάξης χωρίς ακόμα να ανατρέπεται ο συγκριτικά χαμηλός βαθμός συγκέντρωσής της. Ο χαμηλός βαθμός συνδικαλιστικής οργάνωσης και η ένταξη στις γραμμές της εργατικής τάξης νέων δυνάμεων, κατά κανόνα με ελαστικές σχέσεις εργασίας, δημιούργησαν μια νέα και σύνθετη κατάσταση. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη βαθύτερη πρόσδεση και ενσωμάτωση των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, απαιτεί πιο γρήγορες αλλαγές και προσαρμογές από την πλευρά του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα».

Ε

ίναι χαρακτηριστικό πως, σε μια σειρά χώρους όχι μόνο τα κλαδικά συνδικάτα είναι ανύπαρκτα ή πολύ αδύναμα, αλλά και κυριαρχούν σωματεία δομημένα με βάση τις ειδικότητες, ακόμα και... τις σχέσεις εργασίας! Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα από τις πρώην ΔΕΚΟ: στον ΟΤΕ, ανήκουν σε άλλο σωματείο οι τεχνικοί, σε άλλο οι διοικητικοί και οικονομικοί υπάλληλοι! Ξεχωριστό σωματείο έχουν οι εργαζόμενοι που είναι απόφοιτοι ΤΕΙ, σε άλλο αυτοί που είναι απόφοιτοι ΑΕΙ, σε άλλο αυτοί που είναι και κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου, σε άλλο αυτοί που ασχολούνται με ζητήματα μηχανογράφησης και πληροφορικής! Σε άλλο σωματείο ανήκουν οι εργαζόμενοι στην COSMOTE, ενώ όσοι ανήκουν στις υπόλοιπες θυγατρικές εταιρείες του ΟΤΕ, δεν καλύπτονται από καμία συνδικαλιστική οργάνωση σε επίπεδο ΟΤΕ..! Τι συμβαίνει δηλαδή; Η ίδια η διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι μόνο δε συμβάλλει στην ταξική ενότητα των εργαζομένων του χώρου, αλλά την υποσκάπτει, καλλιεργεί αντιπαλότητες. Ενώνει τους εργαζόμενους όχι στη βάση των αντίθετων συμφερόντων που έχουν με τη συγκεκριμένη εργοδοσία και γενικά τα μονοπώλια του κλάδου, αλλά στη βάση του επιπέδου μόρφωσης ή της ειδικότητας που έχει ο καθένας. Υψώνει τείχη μεταξύ τους, τα οποία - ασφαλώς - σπεύδει να αξιοποιήσει η εργοδοσία... Βεβαίως σοβαρή ευθύνη για αυτή την κατάσταση έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του χώρου (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ενώ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» συμφωνεί μ' αυτήν την πραγματικότητα), αφού η πάγια θέση των ταξικών δυνάμεων στο χώρο για ένα ενιαίο σωματείο στον ΟΤΕ και μία κλαδική Ομοσπονδία στις Τηλεπικοινωνίες συναντά τη συμφωνία τους μόνο στα λόγια. Αλλωστε, σε κλάδους όπως η Τοπική Διοίκηση, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» συστηματικά αντιτίθενται με την ένταξη των συμβασιούχων στα σωματεία των εργαζομένων στους δήμους.

Ε

τσι, στρώνεται το έδαφος που εκ των προτέρων υπονομεύει τους αγώνες του κλάδου, αφού οι εργαζόμενοι εγκλωβίζονται σε χωριστούς αγώνες, μένουν εκτεθειμένοι στην επιλεκτική αντιμετώπιση στην οποία καταφεύγει η εργοδοσία για να βαθαίνει τη διάσπασή τους. Η ίδια η διάρθρωση του κινήματος εμποδίζει (ή και βοηθά) την αποκάλυψη του ενιαίου και ταξικού χαρακτήρα της επίθεσης που αντιμετωπίζουν, το πώς η εργοδοσία κερδίζει πολύπλευρα από τη δική τους εκμετάλλευση αλλά και τη διαίρεσή τους. Η ίδια η βάση της οργάνωσής τους, όχι μόνο δε συμβάλλει να αναδειχθεί ότι αιτία των προβλημάτων τους είναι ο έλεγχος του κλάδου από τα μονοπώλια, αλλά και βοηθά αυτό να κρύβεται, να αναγορεύονται σε αιτία προβλημάτων, π.χ. το μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Β

εβαίως, η ίδρυση κλαδικών συνδικάτων αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την ενίσχυση της ταξικής ενότητας των εργαζομένων. Χρειάζεται φυσικά, διαρκής δράση, σχέδιο, επαγρύπνηση για την ισχυροποίηση της αντιμονοπωλιακής γραμμής πάλης με την οποία πρέπει να δουλεύουν.

Α.