Μαζικοποίηση και ταξική γραμμή

Δ

εύτερος όρος (σ.σ. για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος) είναι η μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις γραμμές του, όπου είναι ισχυρή η δύναμη και η επιρροή των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων. Απαιτεί συστηματική προσπάθεια, όξυνση της πάλης με στόχο να χρεοκοπήσουν και να ηττηθούν αυτές οι αντιλήψεις, επιτελική δράση για να αυξηθεί η επιρροή του Κόμματος στις γραμμές της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος και να ισχυροποιηθούν οι δυνάμεις του ταξικού πόλου» (Απόφαση της Πανελλαδικής Κομματικής Συνδιάσκεψης, με θέμα «Η δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα»).

Η

 μαζικοποίηση του κινήματος, των συνδικάτων, της ενεργού συμμετοχής στους αγώνες συνδέεται άρρηκτα με την πάλη ενάντια σε όλες τις συνδικαλιστικές - πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζουν τη σωτηρία των εργαζομένων με τη σωτηρία των επιχειρήσεων. Η ολοκληρωμένη και συστηματική αποκάλυψη των αιτιών των προβλημάτων, όπως και η απόκρουση όσων επιχειρούν να αποδώσουν τα προβλήματα στη μία ή στην άλλη μορφή διαχείρισης της οικονομίας (και όχι στην ίδια την κυριαρχία των μονοπωλίων) αναδεικνύονται σε όλο και πιο βασικές προϋποθέσεις για να συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι όχι μόνο γιατί οι αγώνες μπορούν να έχουν αποτέλεσμα (κόντρα στη λογική της «αναποτελεσματικότητας» που κερδίζει συνεχώς έδαφος) αλλά και για να «φωτίζεται» καλύτερα ποιοι αγώνες μπορούν να δώσουν οριστική λύση στα προβλήματα.

Ο

πως σημειώνει η Απόφαση «η οξυμένη πάλη με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις που προσαρμόζονται διαρκώς και η οριστική χρεοκοπία τους είναι ένας από τους βασικούς όρους ταξικής συνειδητοποίησης, ενώ οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι μία εκδήλωση αυτών των αντιλήψεων. Οταν, επομένως, μιλάμε για πολιτικοποίηση της πάλης πρέπει να είναι σαφές τι περιεχόμενο δίνουμε. Δεν αφορά απλά και μόνο την αντιπαράθεση και έκφραση δυσαρέσκειας προς την εκάστοτε κυβέρνηση των αστικών κομμάτων ή τις κυβερνήσεις συνεργασίας στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης. Η πολιτικοποίηση, η πολιτική πάλη, πρέπει να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του βασικού προβλήματος που είναι το πρόβλημα της εξουσίας. Η ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας είναι, και πρέπει να είναι, ο σκοπός και το περιεχόμενο της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα αν θα υπάρχει βαθύτερη συμφωνία για το τι σημαίνει σοσιαλιστική επανάσταση, πότε και πώς διεξάγεται».

Χ

ωρίς ανάπτυξη δουλειάς σε αυτήν τη γραμμή, ακόμα και όσοι εντάσσονται στην εργατική - λαϊκή πάλη θα μένουν εκτεθειμένοι στις αυταπάτες (άρα και στην απογοήτευση, την αποστράτευση), που καλλιεργούν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού. Θα αδυνατούν να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις αντικειμενικά, δηλαδή με βάση τους νόμους του καπιταλισμού και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Θα αντιλαμβάνονται π.χ. τις μειώσεις μισθών στη ΔΕΗ ως επιλογή ενός «κακού εργοδότη» και όχι ως συνέπεια της έντασης του ανταγωνισμού και της διαρκούς ανάγκης των μονοπωλίων για όλο και φτηνότερη εργατική δύναμη. Κατά αντιστοιχία, μια ενδεχόμενη αύξηση μισθού θα υπάρχει «κίνδυνος» να ερμηνεύεται ως επιβράβευση του «καλού εργάτη» ή αποτέλεσμα μιας «υγιούς» επιχείρησης, δε θα αξιολογείται με βάση την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης (κρίση ή ανάκαμψη), θα επισκιάζει την ένταση της εκμετάλλευσης που είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό λόγω της συνεχούς αύξησης της παραγωγικότητας.

Σ

υνεχίζοντας στο ίδιο παράδειγμα: Η ένταση του ανταγωνισμού για το ποιος θα κυριαρχήσει στον κλάδο της Ενέργειας στη χώρα μας, αλλά και στην κόντρα για το ενεργειακό σταυροδρόμι της Μεσογείου, η πορεία πλήρους ξεπουλήματος της ΔΕΗ κ.τ.λ. δεν μπορεί παρά να έχουν αντανάκλαση και στις θέσεις εργασίας, στα δικαιώματα, στις συνθήκες με τις οποίες θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι του κλάδου. Οσο οι εργαζόμενοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημά τους ξεκινά από το γεγονός ότι η Ενέργεια είναι στα χέρια των μονοπωλίων και αναπτύσσεται ανάλογα με το πώς ωφελούνται τα μονοπωλιακά συμφέροντα, οι αγώνες τους θα μένουν εκτεθειμένοι στη μοιρολατρία και το συμβιβασμό. Θα αξιολογούν κάθε μικρή και μεγάλη μάχη αποκλειστικά από το αν έχει άμεσο αποτέλεσμα. Οχι από το αν συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανάπτυξη του κλάδου της Ενέργειας υπέρ του λαού, που απαιτεί κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής (λιγνιτωρυχεία, υδροηλεκτρικοί σταθμοί, φράγματα, εργοστάσια παραγωγής και διανομής κ.τ.λ.), κεντρικό σχεδιασμό που θα κατανέμει πόρους και εργατικό δυναμικό ανάλογα με τις ανάγκες όλης της περιφέρειας.

Α. Μ.