Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μίγμα αστικής διαχείρισης

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στο βήμα του συνεδρίου
του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου

Η τελευταία δημόσια ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όπου παρουσίασε τις βασικές θέσεις του κόμματός του, έγινε στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου (Τρίτη, 4 Δεκέμβρη) και έκανε περισσότερο φανερές και συγκεκριμένες, τόσο τις ομοιότητες με την πολιτική της σημερινής συγκυβέρνησης, όσο και τις όποιες διαφορές τους. Ας δούμε τις βασικότερες απ' αυτές:

Πρώτον: Και οι δύο πολιτικές αποτελούν μείγματα αστικής διαχείρισης της κρίσης, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης, έχοντας τους ίδιους ακρογωνιαίους λίθους και θεμέλια, την παραμονή της χώρας στην ΕΕ – ευρωζώνη και τη διατήρηση των μονοπωλίων και της αστικής τάξης στο θρόνο (εξουσία) της ελληνικής κοινωνίας. Όπως και την αποδοχή, όλων όσα αυτά συνεπάγονται (ενίσχυση ανταγωνιστικότητας, Μάαστριχτ, Στρατηγική Λισαβόνας, Σύμφωνο Σταθερότητας, κ.λπ., κ.λπ.), με τη διαφορά (από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ) των καλλιεργούμενων αυταπατών, περί μελλοντικής αλλαγής και εξανθρωπισμού του ευρωενωσιακού λυκοσυνεταιρισμού των μονοπωλίων.

Δεύτερον: Και οι δύο θεωρούν, ότι η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει και συναρτάται άμεσα με τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, την οικονομική και κοινωνική σταθεροποίηση και την επάνοδο της οικονομίας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οι διαφορές τους βρίσκονται σε ορισμένες προτεραιότητες και μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί άλλο ένα «κούρεμα» του δημόσιου χρέους και την περισσότερο σταδιακή αποπληρωμή του υπόλοιπου (ρήτρα ανάπτυξης), ώστε να μεγαλώσουν οι δυνατότητες χρηματοδότησης της εγχώριας καπιταλιστικής ανάπτυξης (μονοπωλίων) από τον κρατικό προϋπολογισμό. Έχει, δηλαδή, σε μεγαλύτερη προτεραιότητα τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης (εγχώρια αστική τάξη), έναντι του χρέους (δανειστές), θυμίζοντας τις σχετικές θέσεις του ΣΕΒ. 

Επίσης, θεωρεί, ότι το αστικό κράτος πρέπει να παίξει περισσότερο άμεσο ρόλο στην ανάπτυξη, εντάσσοντας στο σκοπό αυτό και τις όποιες κρατικές επιχειρήσεις –περιουσία και προτιμώντας τις «συμπράξεις δημοσίου– ιδιωτικού τομέα», από την πώλησή τους στους κεφαλαιοκράτες.

Τα δύο αυτά σημεία αποτελούν και τα βασικά διακυβεύματα της κατά ΣΥΡΙΖΑ νέας (ουσιαστικής, αποφασιστικής, στιβαρής, κ.λπ.) αναδιαπραγμάτευσης και της νέας συμφωνίας με τους «εταίρους». Όπως και του σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Έτσι κι αλλιώς, όμως, ακόμη κι αν αυτά επιτευχθούν στο ακέραιο, αφορούν σε συμφέροντα της αστικής τάξης ή μερίδων της. Έχουν σχέση με τους ενδομονοπωλιακούς ανταγωνισμούς για τον επιμερισμό ζημιών και κερδών, λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης, τους εντεινόμενους προβληματισμούς και παζάρια των εγχωρίων κεφαλαιοκρατών για τους όρους παραμονής στην ευρωζώνη, τις διεργασίες για αλλαγή συμμάχων και εταίρων, τη γενικότερη διαπάλη για έλεγχο αγορών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων. Έτσι κι αλλιώς, η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη (όταν επιτευχθεί και ανεξάρτητα του μείγματος αστικής διαχείρισης) θα έχει, ως απαράβατο όρο την ανταγωνιστικότητα και θα απαιτεί το συνεχές και κλιμακούμενο πετσόκομμα των εργατικών δικαιωμάτων. Όπως γίνεται και σήμερα.

Τρίτον: Και οι δύο κάνουν λόγο για αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, εξαρτώντας την, όμως (και οι δύο), από την γενικότερη πορεία της οικονομίας (σταθεροποίηση-ανάπτυξη). Η μόνη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο γεγονός, πως υπόσχεται την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα της 31ης Δεκέμβρη 2011. Προφανώς, για να αποκατασταθούν οι προϋποθέσεις του «κοινωνικού διαλόγου» μεταξύ ΓΣΕΕ-ΣΕΒ. Τα υπόλοιπα, θα τα αναλάβουν οι «κοινωνικοί εταίροι». Άλλωστε, υπάρχει και σχετική πρόταση της ηγεσίας των βιομηχάνων από το περασμένο καλοκαίρι.

Τέταρτον: Και οι δύο επιδιώκουν -και, ταυτόχρονα, αυτοαναγορεύονται ικανοί να εξασφαλίσουν- την «κοινωνική σταθερότητα», την «κοινωνική συνοχή και συμμετοχή», εκτιμώντας, ότι οι παράγοντες αυτοί αποτελούν βασικές προϋποθέσεις, για την έξοδο από την κρίση. Με τη διαφορά, ότι στο θέμα αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σήμερα όλους τους «άσσους» με το μέρος του. Πρώτον, γιατί βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης και όχι της κυβέρνησης. Δεύτερον και, κυρίως, γιατί εκμεταλλεύεται όλα όσα οι ηρωικοί και πολύχρονοι αγώνες των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών έχουν προσδώσει στον όρο αριστερά. Όπως έκαναν και αρκετοί άλλοι, πριν τον ΣΥΡΙΖΑ. Π.χ. ο κάποτε αριστερός Αντρέας Παπανδρέου και το κάποτε αριστερό ΠΑΣΟΚ..

902.gr