Καημό για την ισχυροποίηση της λυκοσυμμαχίας

Δεν κρύβει λόγια και προθέσεις ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης. Μιλώντας χτες στον ρ/σ της ΝΕΤ δήλωσε μεταξύ άλλων: «Είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να αντέξει ένα κοινό νόμισμα χωρίς ισχυρή κεντρική τράπεζα ελεγχόμενη πολιτικά και χωρίς ισχυρό προϋπολογισμό και χωρίς πραγματικά κοινή οικονομική πολιτική. Η ζώνη του ευρώ έχει μικρότερο χρέος από την Ιαπωνία, ή από τις ΗΠΑ και παρόλα αυτά δέχεται ισχυρότερες κερδοσκοπικές επιθέσεις γιατί έχει τρύπια άμυνα»...

Καλεί, δηλαδή, την ΕΕ να «μπαλώσει» την ...«τρύπια» άμυνά της και να περάσει στην επίθεση... Κάνει «γαργάρα» όμως το γεγονός ότι η επίθεση στην οποία προτρέπει δε θα στραφεί εναντίον των «αγορών» που σκοπίμως δαιμονοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς τις σαν κάτι ξέχωρο απ' το καπιταλιστικό σύστημα. Θα στραφεί εναντίον των λαών. Η εμβάθυνση της ενοποίησης της λυκοσυμμαχίας δε θα αλλάξει στο ελάχιστο την ένταση της επίθεσης που ήδη υλοποιεί απ' άκρη σ' άκρη της σε εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά και άλλα δικαιώματα, δε θα είναι σε όφελος των λαών, αλλά το αντίθετο η ένταση της επίθεσης θα μεγαλώνει. Η όποια επιπρόσθετη ισχύ αποκτά η ΕΕ θα στρέφεται αυτομάτως κατά των εργαζομένων, αφού είναι ισχύς υπέρ των ταξικών τους αντιπάλων, των μονοπωλίων των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει η ΕΕ.

Στην ίδια συνέντευξη, ο Δ. Παπαδημούλης πρόσθεσε: «Τους τελευταίους μήνες, πάντως, αποδυναμώνεται διαρκώς το "δόγμα Μέρκελ" και εντός της Ευρωζώνης και στην παγκόσμια σκηνή, ακόμη και εντός της Γερμανίας. Γι' αυτό, είναι τραγικό λάθος η στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά να προσδεθεί αυτήν την ώρα στο άρμα της Μέρκελ».

Τι λέει εδώ; Λέει στη συγκυβέρνηση ότι έχει επιλέξει λάθος «συμμάχους», ότι στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, πρέπει να στοιχηθεί με άλλους ιμπεριαλιστές, με άλλα τμήματα του κεφαλαίου, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώνοντας την αντιΜέρκελ παντιέρα και υιοθετώντας θέσεις ΔΝΤ, Ομπάμα, Ολάντ κ.ά. Ουσιαστικά τα λέει στη νύφη για να τ' ακούει η πεθερά. Τα λέει στη συγκυβέρνηση αλλά στοχεύει στις λαϊκές συνειδήσεις και στο να τις παρασύρει στην επιλογή «σφαγέα» που θα τους «σφάξει». Ο λαός όμως είναι το μεγάλο θύμα αυτών των ανταγωνισμών που εξάλλου εκδηλώνονται πάνω στην προηγηθείσα συμφωνία όλων για καρατόμηση των δικαιωμάτων του. Ο ίδιος πρέπει να έχει καθαρό μέτωπο απέναντι σε όλους, όπως όλοι έχουν κοινό αρραγές μέτωπο απέναντί του.