Ο κ. Δανίκας σε αντιστόρητο παραλήρημα

Σ
το «Βήμα» και υπό τον τίτλο «Ζαχαριάδης», ο Δ. Δανίκας «διαπιστώνει», με αφορμή το Δεκέμβρη του '44, ότι «οι σοβιετικοί σύντροφοι με την παρέα του Στάλιν σφύριζαν αδιάφορα», «με την ουδετερότητα που ακολούθησε ο Ζαχαριάδης στη διένεξη του Στάλιν με τον Τίτο, ήταν σαν να απαγόρευε κάθε βοήθεια από την Γιουγκοσλαβία», «η εμφυλιοπολεμική σύγκρουση κατέληξε να μοιάζει με καουμπόικη ταινία "ένας εναντίον όλων"», «η Βρετανία και στη συνέχεια η Αμερική είχαν αποφασίσει πάση θυσία να διατηρηθεί εν Ελλάδι η δική τους επικυριαρχία», άρα «η κατάληξη της ήττας με όλες τις τραγικές συνέπειες που ακολούθησαν είχε προαναγγελθεί πολύ πριν από την τελική αναμέτρηση» και «όσο αν αυτό ακούγεται εξωφρενικό. Και η ηγεσία του Σιάντου αλλά και του Ζαχαριάδη έπραξαν, αντικειμενικά, ό,τι συνέφερε τον Τσόρτσιλ και τον βασιλιά. Δηλαδή, ενώ φαινομενικά ακολούθησαν επαναστατική τακτική, και ενώ στα λόγια και στις ηρωικές πράξεις έμοιαζαν σαν αντίγραφα από ταινίες του Μπολσεβίκικου "Οκτώβρη", στην πραγματικότητα λειτούργησαν σαν τα καλύτερα χαρτιά της Βρετανικής αυτοκρατορίας».

Ο
 Εμφύλιος στην Ελλάδα επιβλήθηκε από την ελληνική αστική τάξη σε αγαστή συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό. Ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν είχε κανένα λαϊκό έρεισμα κατά την απελευθέρωση, γιατί ένα μέρος του συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές και το άλλο εγκατέλειψε το λαό στους κατακτητές και μετακόμισε στη Μέση Ανατολή. Για να επιβάλλουν στο λαό την αστική εξουσία, έπρεπε να τον τσακίσουν ακόμη και με τα όπλα. Αυτό έκαναν. Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δεν βγήκαν στα βουνά λόγω «επαναστατικής τακτικής» -και σίγουρα όχι γιατί έβλεπαν πολλές «καουμπόικες» ταινίες- αλλά πήραν τα όπλα σαν φυσιολογική συνέπεια της αντίδρασης ενός λαού, όταν υφίσταται τα παρακάτω: Δεκατρείς μήνες μετά τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» (1945) η κατάσταση είχε διαμορφωθεί ως εξής, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών. Καταστροφές γραφείων: 667. Καταδιωκόμενοι: 100.000. Στη χώρα δρούσαν συμμορίες: 166. Παράνομα οπλοφορούντες συμμορίτες: 20.000.

Τ
ην ίδια περίοδο είχαν επίσης εκδοθεί μια σειρά αντιδραστικά νομοθετήματα ενίσχυσης της κρατικής κατασταλτικής δράσης, όπως: Ο Αναγκαστικός Νόμος 509, του 1947, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου «διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος», το διαβόητο Γ΄ Ψήφισμα, του Ιούνη 1946, που τιμωρούσε με ισόβια κάθειρξη την «απόπειραν συνωμοσίας» και με θάνατο την «εφαρμογήν συνωμοσίας», και ο μεταξικός Αναγκαστικός Νόμος 375, της 18ης του Δεκέμβρη 1936, αλλά και άλλα νομικά κατασκευάσματα, που καταδίκαζαν τη σκέψη, παρέτειναν επ' αόριστο το χρόνο εκτόπισης των «υπόπτων» και επεξέτειναν τις διώξεις σε συγγενείς των εν λόγω «υπόπτων» πρώτου, δευτέρου, αλλά και τρίτου βαθμού. Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από όσα συνέβησαν μετά την απελευθέρωση. Αν ο κ. Δανίκας θεωρεί ότι ο λαός και η πρωτοπορία του «όφειλαν» να τα ανεχθούν -για να μην «πράξουν ό,τι συνέφερε τον Τσόρτσιλ»(!) - και, προφανώς, να «κάτσουν στ' αυγά» τους για να το πράξουν υπό το δολοφονικό όργιο των αστών και των Αγγλων, θα ήταν ηθικότερο να το πει ανοιχτά και να μην κρύβεται πίσω από αντιστόρητα «άλματα» λογικής...

Γ. Τ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις