Η "γεωπολιτική" σημασία της Ελλάδας

Το «χαρτί» της «γεωπολιτικής σημασίας»της Ελλάδας προβάλλεται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα αστικά επιτελεία, ιδιαίτερα τώρα με την ένταση των παζαριών, που γίνονται για το θέμα του χρέους και τη μοιρασιά των λεγόμενων «επενδυτικών πακέτων». Παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους για δήθεν φιλολαϊκές λύσεις εντός της «στρούγκας» των λυκοσυμμαχιών ΕΕ και ΝΑΤΟ, προβάλλοντας επίσης πως η Ελλάδα «κρατάει τα σύνορα της ευρωπαϊκής οικογένειας και της Ατλαντικής Συμμαχίας», «πασχίζει για τη συνοχή και όχι τη διαίρεση της ΕΕ». Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και «προσφορές» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Από τη διάθεση νησιών για την εγκατάσταση νέων ΝΑΤΟικών βάσεων στο Αιγαίο και όπου ζητηθεί, από την προθυμία συμμετοχής και παροχής διευκολύνσεων σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με διάφορα προσχήματα, με πιο πρόσφατα αυτά της «αντιμετώπισης των τζιχαντιστών» και της αύξησης των καραβανιών των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών, ακόμα και την ανάπτυξη της λεγόμενης «στρατηγικής συνεργασίας» με το Ισραήλ. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε τέτοιο βαθμό που διάφορες γραφίδες του αστικού Τύπου με ...ειδικές αποστολές να επευφημούν και να αποδίδουν εύσημα στη σημερινή κυβέρνηση γιατί το «κράτος έχει συνέχεια, στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα», και δεν «αλλάζουν οι βασικές παράμετροι».

Ολη αυτή η «προσφορά», το «νοιάξιμο» της συγκυβέρνησης για τα ...ιερά και όσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπως και η διαπραγμάτευση με την τρόικα (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που τώρα λέγονται «θεσμοί») έχουν σχέση με την προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου να αναβαθμίσει το ρόλο του σε σχέση με ανταγωνιστές του μέσα στη λυκοσυμμαχία ή εκτός αυτής, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Για το μερτικό, που θα έχουν οι Ελληνες καπιταλιστές στις διάφορες μοιρασιές που γίνονται, «καίγεται» και η σημερινή συγκυβέρνηση. Αυτή η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης είναι άρρηκτα δεμένη με την εσωτερική πολιτική. Είναι το ίδιο πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιείται διαπραγμάτευση για λογαριασμό των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο θεωρούνται δεδομένα όλα τα αντεργατικά μέτρα που πάρθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις στα 5 - 6 χρόνια που οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα «πληρώνουν το μάρμαρο» της καπιταλιστικής κρίσης. Οχι μόνο δεν γίνεται κουβέντα για αναπλήρωση απωλειών αλλά έρχονται, είτε με την πρόταση των δανειστών ή τις προτάσεις της κυβέρνησης, να φορτώσουν στο λαό και άλλα βάρη. Οι διακηρύξεις «όχι άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις» κρύβουν ότι όλα τα δεδομένα ανοίγουν δρόμους για επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων είτε υλοποιώντας μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία, είτε ως αποτέλεσμα εξωτερικής υποτίμησης, του χτυπήματος του λαϊκού εισοδήματος και των νέων μέτρων που θα ακολουθήσουν. Είτε ακόμα με την εφαρμογή σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό των λεγόμενων «βέλτιστων ευρωπαϊκών και διεθνών πρακτικών», όταν κυριαρχούν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο η ελαστική απασχόληση, δουλειά όποτε θέλει ο εργοδότης, τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα κ.λπ.

Οσα προσχήματα και αν βρεθούν, όσες επικλήσεις περί «εθνικού συμφέροντος» και αν γίνουν, οι εργαζόμενοι στην πατρίδα μας έχουν πλέον την πείρα για να μην πέσουν στην παγίδα της «κοινωνικής συναίνεσης», των δήθεν κοινών συμφερόντων με την πλουτοκρατία. Από την εμπλοκή της χώρας στα ενεργειακά παιχνίδια και τους αγωγούς (παζάρια με ΗΠΑ, Αζερμπαϊτζάν, Ρωσία), από τους άξονες με Ισραήλ ή την Αίγυπτο, ή ακόμα από τη λεγόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» της συγκυβέρνησης - που με σταθερή τη συμμετοχή στον ευρωατλαντικό άξονα θέλει να κάνει και ανοίγματα σε άλλες δυνάμεις - οι εργάτες, τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να ωφεληθούν. Απεναντίας, η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, όπως δείχνουν πλείστα παραδείγματα, μόνο δεινά μπορεί να φέρει. Η διέξοδος για το λαό δεν βρίσκεται μέσα σε αυτούς τους σχεδιασμούς, σε αυτά τα αντιλαϊκά παιχνίδια, αλλά στην πάλη, στον αγώνα για ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Δ. Κ.