Κλιμάκωση του αγώνα

Φωτό από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα 

στις 22 Ιούνη

Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς πέντε μήνες από τις εκλογές που ανέδειξαν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το διάστημα αυτό ήταν αρκετό, για να αποκαλυφθεί ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι συνέχεια των προηγούμενων σε ό,τι αφορά τη συνέπεια, με την οποία, από τη μια, υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και, από την άλλη, φορτώνει με νέα βάρη το λαό.

Ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα καταλήξει σε συμφωνία με τους δανειστές, αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτική της είναι το σχέδιο που η ίδια κατέθεσε στους «θεσμούς» και το οποίο έγινε αποδεκτό ως μια «καλή βάση για συζήτηση».

Οι 47+8 σελίδες της κυβερνητικής πρότασης περιέχουν μέτρα που μειώνουν κι άλλο το λαϊκό εισόδημα, αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για χιλιάδες ασφαλισμένους, διατηρούν και επεκτείνουν τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας, δυναμιτίζουν παραπέρα το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Αντίστροφα, για το κεφάλαιο περιέχουν μέτρα που δεν θίγουν τον πυρήνα της κερδοφορίας του, ενώ η κυβέρνηση δίνει μάχη για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της ντόπιας πλουτοκρατίας στο «επενδυτικό πακέτο» της ΕΕ.

Αν δεν υπάρξει τώρα ισχυρή λαϊκή παρέμβαση στις εξελίξεις, ενάντια στη νέα συμφωνία, τα πράγματα θα χειροτερέψουν κι άλλο για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στις γραμμές του, οι άλλοι φορείς της Κοινωνικής Συμμαχίας πρωτοστατούν για να σπάσει το κλίμα της ανοχής απέναντι στη συγκυβέρνηση, να αποκαλυφθεί ο ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής της και σαν τέτοια να οργανωθεί και να την αντιμετωπίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Οι αγώνες που έδωσε το ταξικό κίνημα όλα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης βρίσκουν συνέχεια στις κινητοποιήσεις όπου πρωτοστατούν οι ταξικές δυνάμεις και οι οποίες κλιμακώνονται.

Οι μάχες για τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων, για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για την Υγεία, το Ασφαλιστικό, οι κλαδικές κινητοποιήσεις και οι αγώνες στους τόπους δουλειάς, τα μεγάλα συλλαλητήρια, όπως αυτά στις 11 Ιούνη, αλλά και το προχτεσινό με τους συνταξιούχους στην Αθήνα, δίνουν τον τόνο στις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Και μάλιστα, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση, η εργοδοσία και ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός προσπαθούν να επιβάλουν «σιγήν ιχθύος», να εκβιάσουν συναίνεση στην αντιλαϊκή συμφωνία που «ψήνεται», ή να παρουσιάσουν «εναλλακτικά κινήματα», που καμιά σχέση δεν έχουν με το λαϊκό συμφέρον.

Τώρα, από τα πράγματα, μπαίνει το καθήκον της κλιμάκωσης με πανεργατική πανελλαδική απεργία τη μέρα που θα κατατεθούν τα μέτρα στη Βουλή.

Αυτό είναι το αίτημα που πρέπει να κυριαρχήσει στους τόπους δουλειάς και παράλληλα η δράση των συνδικάτων να είναι για την οργάνωση της απεργίας, ανεξάρτητα από το πότε αυτή θα προκηρυχτεί.

Ήδη, ορισμένοι κλάδοι, όπως οι ναυτεργάτες, ετοιμάζονται για απεργία με τα ιδιαίτερα αιτήματά τους, αλλά και ενάντια στα μέτρα που θα φέρει η νέα αντιλαϊκή συμφωνία. Οι εστίες αυτές πρέπει να πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα, να συμβάλουν σε μια συνολική αντιπαράθεση με την επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων, του λαού, να ανοίξουν το δρόμο της αντεπίθεσης.

Όλα θα κριθούν από τα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων, τα βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος, για να μπορέσει ο λαός πραγματικά να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις.

"Ρ"