Χρήσιμα συμπεράσματα από τους 5 μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Χρειάστηκαν λιγότεροι από πέντε μήνες για να κονιορτοποιηθεί η προπαγάνδα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε το λαό, αποσπώντας του την ψήφο με ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες για καλυτέρευση της ζωής του: Οτι δίχως αμφισβήτηση, σύγκρουση και ρήξη με τις αιτίες που έφεραν τα μνημόνια, θα τα καταργήσει. Οτι θα χαλιναγωγήσει το κεφάλαιο. Οτι θα συγκροτήσει συμμαχίες ικανές να επιδράσουν στην αλλαγή στρατηγικής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλα έλεγε και άλλα εννοούσε. Στην πραγματικότητα, αυτό που προέβαλλε ήταν η ανάγκη αλλαγής του μείγματος διαχείρισης για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, την ανάκαμψη για λογαριασμό του κεφαλαίου, που διανθίστηκε με αυταπάτες και ψεύτικες προσδοκίες ότι από αυτή τη διαχείριση θα ωφεληθεί ο λαός.

Οι εξελίξεις στο διάστημα που μεσολάβησε απ' τις εκλογές διδάσκουν και ο λαός πρέπει να βγάλει συμπεράσματα που θα τον καθοδηγήσουν στη δράση, διαφορετικά θα παραπαίει απ' τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, απ' το κακό στο χειρότερο και θα βιώνει τη διαρκή επιδείνωση των όρων ζωής του.

Συμπέρασμα πρώτο: Καμία κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της εξουσίας της αστικής τάξης και των συμμαχιών με τις οποίες αυτή έχει συνδέσει τα συμφέροντά της, δεν μπορεί να χαράξει φιλολαϊκή πορεία. Αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων θα πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένες απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, θα πρέπει να κινηθεί στο πλαίσιο της συγκεκριμένης νομιμότητας, των δεσμεύσεων και της συνέχειας του αστικού κράτους. Είναι αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυττε από την προεκλογική περίοδο αλλά και την πρώτη μέρα της διακυβέρνησής του διαβεβαιώνοντας την αστική τάξη για τις προθέσεις του, με τη σημείωση πως «το κράτος έχει συνέχεια». Είναι το ίδιο που δήλωνε προεκλογικά ο πρόεδρος του ΣΕΒ πως δεν ανησυχεί για το ποιος θα βγει κυβέρνηση γιατί η οικονομία θα δείξει το δρόμο! Είναι αυτό που εκφράστηκε με δεκάδες κυβερνητικές πράξεις, από τις δεσμεύσεις στα αποθεματικά δημόσιων οργανισμών, από τον «κοινωνικό διάλογο» που έστησε με εργοδότες και εργατοπατέρες για τις εργασιακές σχέσεις, τις διευκολύνσεις προς το κεφάλαιο με τη διαγραφή και ρύθμιση χρεών, την αποδοχή όλου του μνημονιακού αντιλαϊκού πλαισίου, μέχρι το αντιλαϊκό πακέτο - πρόταση των 47+ σελίδων που κατέθεσε στους δανειστές. Επιβεβαιώνεται ένα ιστορικό δίδαγμα που οι εργαζόμενοι και οι λαοί το έχουν πληρώσει πολλές φορές αλλά αυτό διδάσκει η εμπειρία: Κυβερνήσεις ήρθαν και έφυγαν, έμεινε όμως άθικτη και συνεχίζεται η αντιλαϊκή πολιτική τους.

Είναι καθαρό ότι όσο παραμένει ακλόνητη η άρχουσα τάξη, όσο οι μονοπωλιακοί όμιλοι κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, όσο αποφασίζουν αυτοί για το αν θα επενδύσουν, αν θα κλείσουν επιχειρήσεις, τι μισθούς θα δώσουν, τόσο θα συνεχίζονται οι θυσίες του λαού στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Συμπέρασμα δεύτερο: Το κεφάλαιο φίλος δεν πιάνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΕΒ δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει στην κυβέρνηση τις αξιώσεις του για φτηνή Ενέργεια, για μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», για ζεστό χρήμα προκειμένου να στηριχτούν επενδυτικά σχέδια, ενώ την ίδια ώρα συμφωνεί και επαυξάνει με την «πρόταση των θεσμών για την περικοπή δαπανών 1,8 δισ. ευρώ ετησίως στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, αν και άκαιρη, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αργά ή γρήγορα θα εφαρμοστεί στο βαθμό που δεν υπάρχει διαθέσιμη συνταξιοδοτική αποταμίευση, αλλά ούτε και περιουσιακά στοιχεία για τη στήριξη των συντάξεων».

Δεν ήταν τυχαίο που πρώτος - παρά την γκρίνια για την έκτακτη φορολόγηση - έσπευσε να χαιρετίσει την πρόταση της κυβέρνησης στους θεσμούς για συμφωνία, που είναι φωτιά και λάβρα για το λαό, υποστηρίζοντας σε ανακοίνωσή του ότι «η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδος ενισχύθηκε σημαντικά τις τελευταίες ημέρες με προτάσεις μέτρων που είναι μετρήσιμα και επιτεύξιμα». Παράλληλα, εξέφρασε την ελπίδα ότι στη Σύνοδο Κορυφής «θα ληφθούν αποφάσεις που θα εδραιώσουν την θέση της χώρας μας στην Ευρωζώνη, με διαμόρφωση συνθηκών ομαλής χρηματοδότησης της οικονομίας σε ορίζοντα τουλάχιστον 12μήνου».

Οι αξιώσεις τους δεν σταματάνε βεβαίως στη χρηματοδότησή τους. Αιτούνται ακόμα μείωση ενεργειακού κόστους, μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», μείωση της φορολόγησής τους. «Η φορολογία των επιχειρήσεων δεν φορολογεί τον πλούτο αλλά αντίθετα την δημιουργία του, και ουσιαστικά φορολογεί την εργασία, καθώς αποθαρρύνει την επενδυτική δραστηριότητα και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας», ισχυρίζονται. Λένε, δηλαδή, ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη έχει ως προϋπόθεση τη μείωση της φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, μαζί με νέα προνόμια και κάθε είδους κρατικές ενισχύσεις στο κεφάλαιο.

Συμπέρασμα τρίτο: Ο χαρακτήρας των λυκοσυμμαχιών της ΕΕ, του ΝΑΤΟ είναι δοσμένος, αναλλοίωτος. Πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκά και αντιδραστικά οικοδομήματα του κεφαλαίου, που συγκροτήθηκαν με μόνη αποστολή την υπεράσπιση των συμφερόντων του. Καμιά αλλαγή αστικής κυβέρνησης δεν μπορεί να μεταμορφώσει μια ιμπεριαλιστική συμμαχία όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί καν να επιδράσει στον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, που φτιάχτηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της τάξης που εξουσιάζει, ως μηχανισμός επιβολής της εξουσίας της στο λαό.

Αντιθέτως, η στόχευση της κυβέρνησης για γεωπολιτική αναβάθμιση της αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση σε τέτοιους οργανισμούς και σε νέα επικίνδυνα σχέδια, όπως αυτά για δημιουργία ΝΑΤΟικής βάσης σε νησί του Αιγαίου, για έμπρακτη στήριξη επεμβάσεων και πολεμοκάπηλων σχεδιασμών.

Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, άλλοι ίδιου χαρακτήρα συμμαχίες και οργανισμοί, με τους οποίους ενδεχομένως αύριο η αστική τάξη αποφασίσει να συνταχτεί αν η επιλογή αυτή υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της στη δοσμένη στιγμή, είναι εχθροί των λαών και έχουν τα δικαιώματά τους μόνιμα στο στόχαστρο. Δεν διστάζουν να τους αιματοκυλούν αν αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Μέση Ανατολή, τα σουλάτσα της ΕΕ στην Αφρική είναι αψευδείς μάρτυρες.

Συμπέρασμα τέταρτο: Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διαπραγμάτευση υπέρ των λαών δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι το κεφάλαιο αυτό που ορίζει και το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, στην οποία η κυβέρνηση προέτρεψε το λαό να εναποθέσει ελπίδες. Σήμερα, αποδεικνύεται ότι η διαπραγμάτευση αφορά για μεν το λαό τους όρους σφαγής όσων δικαιωμάτων του απέμειναν, για δε την αστική τάξη όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας και τόνωσης της ανταγωνιστικότητάς της. Την ώρα που συντάξεις, μισθοί ξαναμπαίνουν στην προκρούστεια κλίνη, την ώρα που νέα φοροεπιδρομή βρίσκεται προ των πυλών, η κυβέρνηση διεκδικεί τη διευθέτηση του χρέους, του αναπτυξιακού πακέτου, την εξασφάλιση δηλαδή ζεστού χρήματος για το κεφάλαιο. Εξανίσταται για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση προκειμένου να υπερασπίσει συμφέροντα του τουριστικού κεφαλαίου που θησαυρίζει ενώ οι εργαζόμενοι στον τουρισμό χειμάζονται.

Σήμερα, αποδεικνύεται πως όλοι όσοι προβλήθηκαν απ' τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σαν διεθνείς φίλοι του λαού, καλούν τους εργαζόμενους να δεχθούν νέες επώδυνες αναδιαρθρώσεις, νέες περικοπές δικαιωμάτων. Απ' τον Ομπάμα και τον Ολάντ έως τον Ρέντσι και το ΔΝΤ. Το ίδιο άλλωστε ισχύει για τον ΟΟΣΑ και το Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, που ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να εμφανίζει ως «τάγματα αγγέλων». Αλλωστε, όλοι στα κράτη τους εφαρμόζουν με πυγμή σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, αφού αυτό αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την αναθέρμανση των καπιταλιστικών οικονομιών τους.

Η διαπραγμάτευση ανάμεσά τους αφορά τις διαφορές των δικών τους συμφερόντων, τη διαπάλη ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες. Συνδέεται άμεσα με τη διαπάλη για χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, για επανεξέταση του Σχεδίου Οικονομικής Διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, ώστε να εξασφαλιστούν περισσότεροι κοινοτικοί πόροι για τη στήριξη των επενδύσεων και να πιεστεί η Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερα βάρη σχετικά με τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη. Οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ συμβάλλουν σ' αυτή την πίεση προς τη Γερμανία, με την πρόταση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Συμπέρασμα πέμπτο: Αυτό το πλαίσιο πρέπει να σπάσει! Το πλαίσιο που συγκροτούν το κεφάλαιο, οι λυκοσυμμαχίες του και η εξουσία τους στην Ελλάδα, είναι αυτό που στέκεται ανάμεσα στο λαό και την ευημερία του. Για να συμβεί αυτό ο λαός πρέπει να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις επιζήμιες λογικές του μικρότερου κακού, των μειωμένων απαιτήσεων, λογικές που τον οδηγούν πάντα στο μεγαλύτερο κακό. Για να υπερασπίσει τα λίγα που του έμειναν και να διεκδικήσει όσα δικαιούται οφείλει να οργανώσει την πάλη του σε κατεύθυνση πραγματικής ρήξης με την αστική τάξη, τις συμμαχίες της, που σήμερα είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το πολιτικό της προσωπικό και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς της στην Ελλάδα.

Να διαχωρίσει τα συμφέροντά του απ' αυτά των αντιπάλων του, συνειδητοποιώντας ότι είναι διαμετρικά αντίθετα και σε ανειρήνευτη πάλη μεταξύ τους. Ο λαός είναι αυτός που μπορεί και πρέπει να δρομολογήσει εξελίξεις προς όφελός του, αν συνειδητοποιήσει ότι οι επιλογές του δεν μπορεί να ταυτίζονται με τις επιλογές των εκμεταλλευτών του. Αν αρνηθεί να επιλέξει τους όρους της σφαγής του διαλέγοντας ανάμεσα στο νέο αντιλαϊκό μνημόνιο του Τσίπρα, στην αντιλαϊκή πρόταση των δανειστών και στο λεγόμενο Grexit.

Αν επιλέξει το δρόμο της οργάνωσής του σε ισχυρή λαϊκή συμμαχία, το δρόμο του αγώνα σε συμπαράταξη με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, κάνοντας δική του υπόθεση την ανασύνταξή του, το δρόμο της συμπόρευσης με το ΚΚΕ στην κατεύθυνση που οδηγεί σε μια άλλη κοινωνία και οικονομία, όπου οι ανάγκες του θα πρυτανεύουν. Αυτές είναι επιλογές απ' τη σκοπιά των συμφερόντων του και επείγουν να γίνουν.

Β. Ν.