Οι "κόκκινες γραμμές" του λαού

Ανεξάρτητα από το πότε θα ολοκληρωθεί η συμφωνία και τους όρους που αυτή θα περιλαμβάνει, η πολιτική της κυβέρνησης κρίνεται από το κείμενο των 47+8 σελίδων που παρουσίασε στους δανειστές και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως μια «καλή βάση για συζήτηση».

Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που περιγράφεται σ' αυτήν την πρόταση.

Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει 7,9 δισ. ευρώ επιπλέον βάρη για το λαό μόνο για να κλείσει το δεύτερο μνημόνιο.

Προβλέπει μείωση των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, αύξηση του ΦΠΑ για είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για χιλιάδες ασφαλισμένους.

Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν στα μέτρα και στα χαράτσια που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τα οποία, με κάποιες «ανώδυνες» εξαιρέσεις, παραμένουν σε πλήρη ισχύ.

Αλλωστε, αυτό το ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση, τόσο στο κείμενο της συμφωνίας που υπέγραψε στις 20 Φλεβάρη, όσο και στο τελευταίο κείμενο που απέστειλε ο Αλ. Τσίπρας στον πρόεδρο της Κομισιόν, με τις θέσεις του για τη συμφωνία.

Επομένως, και ο πλέον δύσπιστος μπορεί σήμερα να δει ότι η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων, αλλά κάνει και κάτι παραπάνω:

Κοροϊδεύει ασύστολα το λαό ότι οι συμφωνίες που κλείνει για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι μια αναγκαία «παρέκκλιση» από την πολιτική της και ότι μόλις περάσει τον σκόπελο της συμφωνίας, ανοίγει ο δρόμος για να εφαρμόσει σε βάθος χρόνου όσα εξήγγειλε προεκλογικά.

Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «η ελπίδα έρχεται» αποδείχτηκε τρικ, για να κρυφτεί η ...λεπίδα που έκρυβε πίσω από την πλάτη του για το λαό.

Η αξιοπρέπεια του λαού που έλεγε ότι θα προασπίσει προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, καταρρακώνεται κι άλλο από την προσπάθεια της κυβέρνησης να τον εξαπατήσει, ακόμα και τώρα που οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύπτεται ο ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής της.

Χρήσιμα συμπεράσματα

Οι εξελίξεις όμως επαληθεύουν και κάτι άλλο: Οτι τα γιαλαντζί «αντιμνημονιακά» συνθήματα και τα «κινήματα» που στήθηκαν γύρω από αυτά, το μόνο που έκαναν ήταν να παίξουν το ρόλο του καταλύτη σε αλλαγές που είχε ανάγκη το αστικό πολιτικό σύστημα.

Η «νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων», όπως χαρακτηρίστηκε η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε το λαό πέντε μήνες μετά στα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους.

Εκανε όμως και κάτι ακόμα: Επέβαλε στο κίνημα βήμα σημειωτόν, αν όχι οπισθοχώρηση, με τη συνειδητή καλλιέργεια κάλπικων ελπίδων ότι τα προβλήματα θα λυθούν από μια «κυβέρνηση της αριστεράς», ότι τα συνδικάτα είναι σύμμαχοι της κυβέρνησης και όχι φορείς υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, σε αντιπαράθεση με αυτήν και με την εργοδοσία.

Αυτό είναι ένα δίδαγμα σημαντικό για τη συνέχεια. Γιατί αν ο λαός δεν αποφασίσει να βγει οργανωμένος στο προσκήνιο, τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Τώρα πρέπει ο λαός να προτάξει τις δικές του κόκκινες γραμμές απέναντι σε όλους εκείνους που τον φτωχαίνουν καθημερινά, που τον εξαθλιώνουν, τον αφήνουν χωρίς δουλειά, χωρίς μεροκάματο, χωρίς τα απαραίτητα για την οικογένειά του, χωρίς στοιχειώδεις παροχές Υγείας και Πρόνοιας.

Απέναντι σε εκείνους που τον κορόιδεψαν συνειδητά και συνεχίζουν να τον κοροϊδεύουν, λέγοντας ότι τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση στους δανειστές έχουν «αναδιανεμητικό χαρακτήρα» υπέρ των φτωχότερων και ότι για πρώτη φορά πληρώνουν και οι πλούσιοι.

Θέλει πραγματικά θράσος να απευθύνεσαι με τέτοια γελοία επιχειρήματα σε ανθρώπους τσακισμένους από τα μέτρα των προηγούμενων και να τους λες ότι η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση κατά 8% στις επικουρικές συντάξεις (αυτή είναι η πραγματική μείωση που προτείνει η κυβέρνηση), η αύξηση κατά 10% της τιμής βασικών καταναλωτικών προϊόντων είναι μέτρα που θίγουν το κεφάλαιο και απαλύνουν τα βάρη για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Ανάγκη κλιμάκωσης με απεργία

Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα της ευθύνης για όλους. Οχι μόνο στα λόγια, αλλά στην πράξη.

Από τα ίδια τα πράγματα μπαίνει η ανάγκη κλιμάκωσης με πανεργατική απεργία ενάντια στη νέα συμφωνία - λαιμητόμο, όποτε κι αν έρθει στη Βουλή. Δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν ήδη αποφασίσει απεργία και δουλεύουν για την επιτυχία της ανεξάρτητα από το πότε θα κηρυχτεί.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, κράτησε αναμμένη τη φλόγα των αγώνων, τόσο την περίοδο που «όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» της καταστολής, της συκοφαντίας και της προβοκάτσιας των προηγούμενων κυβερνήσεων, όσο και την περίοδο που στην κυβέρνηση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσπαθεί με άλλα μέσα να επιβάλει σιωπητήριο στο κίνημα και να βάλει τον κόσμο να διαδηλώνει υπέρ της πολιτικής του.

Εκατοντάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Συνδικάτα, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δεν έπαψαν λεπτό να προειδοποιούν για τις συνέπειες που έχει για το λαό το κλίμα ανοχής και αναμονής που προσπαθούν να καλλιεργήσουν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές και οι συνεργάτες τους στο κίνημα.

Δεν σταμάτησαν, με επιμονή και κόντρα στο ρεύμα, να παλεύουν για την οργάνωση της εργατικής τάξης, τη συσπείρωση νέων δυνάμεων στα συνδικάτα, την ανασύνταξη του κινήματος μέσα σ' ένα ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον.

Δεκάδες μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν αυτήν την περίοδο έχουν τη σφραγίδα των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Αλλά και εκείνων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που, χωρίς να συμφωνούν σε όλα με τις ταξικές δυνάμεις, συμμετέχουν σε πρωτοβουλίες τους, κρατούν ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας μαζί τους.

Οι κινητοποιήσεις αυτές, από τη στάση εργασίας για να πληρωθούν δεδουλευμένα, μέχρι τις κλαδικές απεργίες για τις Συλλογικές Συμβάσεις, κι από τις παρεμβάσεις για να ανακληθούν απολύσεις, μέχρι τα μεγάλα συλλαλητήρια στις 11 και 23 Ιούνη, αναδεικνύουν τις «κόκκινες γραμμές» που πρέπει να έχει το κίνημα απέναντι στους δικούς του αντιπάλους: Το κεφάλαιο, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους.

Καμία θυσία για το κεφάλαιο

Ποιες είναι αυτές; Πρώτα απ' όλα να μην πληρώσει ο λαός την καπιταλιστική ανάκαμψη, όπως πλήρωσε την καπιταλιστική κρίση. Γιατί αυτό του ζητάνε τώρα με ένα στόμα η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου: Να βάλει πλάτη με νέες θυσίες για να επανεκκινήσει η οικονομία μετά από έξι χρόνια κρίσης. Αυτή είναι η «φιλοσοφία» των μέτρων που παρουσίασε η κυβέρνηση σαν βάση για συμφωνία.

«Κόκκινη γραμμή» για το λαό πρέπει να είναι η ανάκτηση των απωλειών που είχε στη διάρκεια της κρίσης. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά μόνο με το ξήλωμα ενός προς έναν όλων των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων.

Αυτό το δίκαιο αίτημα, που το καπηλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει τις εκλογές, είναι ανάγκη να αποτελέσει στόχο πάλης ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος, που δεν κολακεύεται από τις αντιμνημονιακές κορόνες μερίδων της αστικής τάξης.

Από εκείνους, δηλαδή, που διεκδικούν το «τέλος της λιτότητας» μόνο σε ό,τι αφορά τα κονδύλια και τα προνόμια που στερούνται οι ίδιοι στο πλαίσιο μιας περισσότερο περιοριστικής διαχείρισης.

«Κόκκινη γραμμή» για το λαό πρέπει να είναι το ξήλωμα όλης της αντιλαϊκής - αντεργατικής νομοθεσίας που φόρτωσαν στην πλάτη του οι κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες, εκσυγχρονιστικές και αριστερές. Μαζί και των νόμων και οδηγιών της ΕΕ που ενσωματώνονται στην ελληνική νομοθεσία.

Ο άλλος δρόμος, επίκαιρος και αναγκαίος

«Κόκκινη γραμμή» όμως πρέπει να είναι και η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που απαιτεί ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας.

Σήμερα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την εκπλήρωσή τους, αλλά ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο το κέρδος των καπιταλιστών, στέκονται εμπόδιο.

Ωστόσο, οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, στο επίπεδο που το επιτρέπουν σήμερα η ανάπτυξη της τεχνικής, της επιστήμης, η ίδια η παραγωγικότητα της εργασίας και ο πλούτος που παράγεται από αυτή, είναι η μόνη αλάθητη πυξίδα για το πού πρέπει να κατευθύνεται η πάλη του λαού.

Μόνο με αυτό το κριτήριο θα βρίσκει τοίχο η επιχειρηματολογία των κομμάτων του κεφαλαίου ότι «δεν αντέχει η οικονομία», ότι «ανάπτυξη φέρνουν οι ιδιωτικές επενδύσεις», ότι η ασφάλιση και η Υγεία είναι ατομική ευθύνη του καθενός.

Μόνο μ' αυτό το κριτήριο ακυρώνεται η προπαγάνδα ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι μονόδρομος, όπως και η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Μόνο μ' αυτόν τον προσανατολισμό, που στη ζωή θα δένεται με τη δράση της Λαϊκής Συμμαχίας, ο λαός θα βλέπει ολοένα και πιο άφοβα τη ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, θα διεκδικεί να πάρει ο ίδιος την εξουσία.

Π.