Αλλη εξουσία...

Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Γ. Τσιρώνης, δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό πριν από λίγες μέρες, σε σχέση με την πυρκαγιά σε εταιρεία ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο και το τοξικό νέφος που έπνιξε την Αθήνα, το εξής: "Για να σβήσει η φωτιά χρειάζεται επιχωμάτωση, όμως ο εργολάβος που έχει το χώμα και τα μηχανήματα είναι απλήρωτος, του χρωστάει η Περιφέρεια λεφτά από προηγούμενη φορά"!

Τα παραπάνω τα αναφέρουμε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της «καθημερινότητας», όπως συνηθίζουν να λένε τα τηλεοπτικά κανάλια των αστικών ΜΜΕ. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε εκατοντάδες τέτοια ή μικρότερα. Τι φανερώνει αυτό το παράδειγμα;

Από την πλευρά των αστικών ΜΜΕ αυτά που προβάλλονται είναι η ανικανότητα του κράτους, η σύγχυση αρμοδιοτήτων ανάμεσα στην Περιφέρεια και την κυβέρνηση, το πού μας οδηγεί η έλλειψη χρηματοδότησης και γι' αυτό πρέπει να κλείσει γρήγορα η συμφωνία, ο πόλεμος ευθυνών ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Περιφέρεια κ.ά.

Ομως, η ουσία βρίσκεται αλλού και αυτή βεβαίως παραμένει καλά κρυμμένη.

Σε συνθήκες που, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, κινδυνεύει η υγεία όλου του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου Αττικής, όταν όλες οι μελέτες δείχνουν ότι θα είναι απρόβλεπτες και μακροχρόνιες οι επιπτώσεις στην υγεία του λαού της Αττικής από αυτό το προμελετημένο ατύχημα - έγκλημα, η κυβέρνηση και η Περιφέρεια δηλώνουν αδύναμες να προχωρήσουν σε άμεσα μέτρα κατάσβεσης της φωτιάς πολύ απλά γιατί κάποιος εργολάβος ή εργολάβοι ζητάνε χρήματα για να δώσουν μηχανήματα και χώμα που είναι απαραίτητα για την κατάσβεσή της!

Η ουσία αυτού του εξοργιστικού γεγονότος είναι ότι το καπιταλιστικό κέρδος, εκτός από αιτία πρόκλησης της πυρκαγιάς που δηλητηριάζει το Λεκανοπέδιο είναι και αιτία που εμποδίζει την άμεση κατάσβεσή της. Μηχανήματα και χώμα θα δίνονταν μόνο αν πληρωνόταν ο εργολάβος, δεν πάει να καίγεται το πελεκούδι, αλλιώς δεν γίνεται. Και υπάρχει ολόκληρο νομικό και θεσμικό πλαίσιο που προστατεύει τον εργολάβο για αυτή του τη στάση, γιατί, όπως είναι γνωστό, όλο το νομικό και θεσμικό πλαίσιο στη σημερινή κοινωνία, στο σημερινό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, της σημερινής εξουσίας υπάρχει για να προστατεύει το δικαίωμα του εργολάβου και του κάθε εργολάβου στο κέρδος, την ιδιοκτησία του στις μπουλντόζες αλλά και στο χώμα. Και το προστατεύει τόσο καλά, που ακόμα και μια κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίσει σε αντίθεση με αυτό, να πάρει ας πούμε το λογικό και αυτονόητο μέτρο της επίταξης! Εφόσον βεβαίως αναφερόμαστε σε μια κυβέρνηση που θεωρεί απαράβατο αυτό το θεσμικό πλαίσιο, που υπηρετεί με την πολιτική της τους στόχους της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εφόσον μιλάμε για μια κυβέρνηση που είναι δηλαδή (ανεξάρτητα από τους επιθετικούς προσδιορισμούς: αριστερή, αντιμνημονιακή κ.λπ.) αντικειμενικά όργανο της εξουσίας των μονοπωλίων, των εργολάβων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών κ.ά. Είναι σαν να προσπαθούν τα πόδια να κλοτσήσουν το κεφάλι!

Ας σκεφθούμε, λοιπόν, αν μια κυβέρνηση, και μάλιστα «αριστερή», δεν μπορεί να επιτάξει ορισμένα χωματουργικά μηχανήματα και χώμα, για να αντιμετωπίσει μια επικίνδυνη για την υγεία του λαού πυρκαγιά, αν δεν μπορεί να επιβάλει την υπεράσπιση του «κοινού καλού» σε έναν εργολάβο, είναι κατανοητό ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων απέναντι στην εργοδοσία, στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια συνολικά. Οχι ότι πιστεύαμε το αντίθετο. Είναι όμως και αυτό ένα αποστομωτικό παράδειγμα στην άποψη που διακινούνταν με σκοπιμότητα και που βεβαίως επιδρούσε και σε εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο: «Γιατί το ΚΚΕ να μη στηρίξει μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ή μια άλλη αστική κυβέρνηση έστω για 2-3 ζητήματα»; Επιβεβαιώνεται η τοποθέτηση του ΚΚΕ σε αυτό το ερώτημα, ότι η συμμετοχή ή στήριξη του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα συμφέρει το λαό ούτε άμεσα ούτε προοπτικά, γιατί εκ των πραγμάτων μια τέτοια κυβέρνηση, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα βαδίσει συγκεκριμένο αντιλαϊκό δρόμο (με όποιες παραλλαγές του) τόσο στις «μεγάλες» πολιτικές επιλογές, όσο και σε μικρότερες «καθημερινές». Οτι το ΚΚΕ πρέπει να βρίσκεται απέναντι και απ' αυτήν την κυβέρνηση και τις αυταπάτες που καλλιεργεί, συμβάλλοντας στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, αναδεικνύοντας την ανάγκη ο λαός να παλέψει για τη δική του εξουσία. Η θέση αυτή λοιδορήθηκε με το επιχείρημα πως «το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει»!

Είναι αποστομωτικό για όσους πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση που μπορεί να συγκρουστεί με τα συμφέροντα των λίγων στο έδαφος της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, στο έδαφος της εξουσίας του, του νομικού και θεσμικού πλαισίου που προστατεύει την κερδοφορία του.

Είναι, επίσης, ένα ακόμα μικρό παράδειγμα που αναδεικνύει το γιατί χρειάζεται μια άλλη εξουσία, μια εξουσία που όχι μόνο θα μπορεί να επιβάλει στον εργολάβο, και σε κάθε εργολάβο, αυτό που απαιτεί το καλό του λαού και των εργαζομένων, αλλά που θα πάρει απ' τα χέρια των εργολάβων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων την οικονομική δύναμη, την ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής που τους δίνει τη δυνατότητα να ορίζουν τις ζωές όλων μας! Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, η ανάγκη της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Χ.