Συμπεράσματα από τους αγώνες του τελευταίου διαστήματος

Πλούσια είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν μετά τους πολύμορφους αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Ο «Ριζοσπάστης» συζήτηση γι' αυτά με τον Γιώργο Σκιαδιώτη, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος για την εργατική - συνδικαλιστική δουλειά της ΚΕ. Η συζήτηση είχε ως εξής:

* * * * *

-- Για να μην ψηφιστεί το μνημόνιο 3, για να μην υλοποιηθούν αντιλαϊκά μέτρα, τους τελευταίους μήνες έγιναν μια σειρά αγώνες. Τι μπορούμε να πούμε βλέποντάς τους;

-- Οι αγώνες και οι προηγούμενοι και της τελευταίας περιόδου είχαν ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχουν σημασία και αποτελούν πολύτιμη πείρα και αναγκαία βάση για καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον.

Είχαν μεγαλύτερη σταθερότητα, συχνότητα και μαζικότητα. Είχαν πιο ανεβασμένες μορφές πάλης, ήταν καλύτερα περιφρουρημένοι. Αναπτύχθηκαν σε κόντρα και αντιπαράθεση όχι μόνο με τους μηχανισμούς της εργοδοσίας και του κράτους, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις και σε κόντρα και αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Βοήθησαν οι αγώνες αυτοί να γίνουν καλύτερα βήματα στην επαφή των σωματείων με τους τόπους δουλειάς, στη δημιουργία σωματειακών επιτροπών, επιτροπών αγώνα, να οργανωθεί περισσότερος κόσμος στα συνδικάτα.

Βοήθησαν να γίνουν βήματα, έστω και μικρά, στην κοινή δράση των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, δηλαδή τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς ΕΒΕ, τους φτωχούς αγρότες.

Αναμφισβήτητα, χωρίς αυτούς τους αγώνες τα πράγματα θα ήταν πολλαπλάσια χειρότερα. Μέσα στους εργαζόμενους, το κλίμα της απογοήτευσης, της αποστράτευσης, του φόβου, η ηττοπάθεια θα ήταν πολύ μεγαλύτερα.

Αν μη τι άλλο, οι αγώνες αυτοί έδειξαν πού είμαστε και το πού πρέπει να πάμε, τι αγώνες και με τι χαρακτηριστικά απαιτούνται.

Εδειξαν και δείχνουν ότι η σημερινή κατάσταση δεν απαιτεί απλά περισσότερους αγώνες. Απαιτείται συνδικαλιστικό κίνημα με άλλους συσχετισμούς, με άλλη γενική γραμμή.

-- Παρά τους αγώνες που έγιναν, δεν παρεμποδίστηκε η ψήφιση και η εφαρμογή των μέτρων.

-- Ναι, έτσι είναι και ούτε θα μπορούσαν .

Ούτε ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ούτε η συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτούς (που σε ορισμένους κλάδους ήταν ελάχιστη), ούτε οι μορφές πάλης, ούτε οι συσχετισμοί μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και τα άλλα κινήματα, ούτε η βασική γραμμή αντιπαράθεσης αυτών των αγώνων αντιστοιχούν στην έκταση και το βάθος της επίθεσης, στον όγκο και στη δύναμη των συγκεντρωμένων και συντονισμένων δυνάμεων μέσα και έξω από τη χώρα που προωθούν αυτά τα μέτρα.

Πολύ περισσότερο που για τα μονοπώλια, τα αστικά κόμματα, τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου είναι μονόδρομος η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και η ανατροπή αυτής της πολιτικής έχει άλλες απαιτήσεις.

-- Ποιο θα λέγατε ότι είναι το κύριο, το βασικό χαρακτηριστικό των αγώνων που έγιναν;

-- Οι αγώνες αυτοί πυροδοτήθηκαν από την οξύτητα των προβλημάτων, από τη βιαιότητα της κυβερνητικής και εργοδοτικής επίθεσης.

Είχαν επιμέρους αποτελέσματα, όπως στην καθυστέρηση κάποιων μέτρων, στη ματαίωση κάποιων απολύσεων και την επαναπρόσληψη κάποιων απολυμένων, στην επανασύνδεση ρεύματος σε σπίτια που δεν είχαν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν, να πληρωθούν εργαζόμενοι που ήταν απλήρωτοι να υπάρξει περίθαλψη ανασφάλιστων κ.λπ.

Ηταν κατά βάση αγώνες αμυντικοί, αποτρεπτικοί για να παρεμποδίσουν, να καθυστερήσουν, να ματαιώσουν μέτρα, να περιορίσουν την έκταση και το βάθος της επίθεσης.

Δεν ήταν αγώνες αντεπίθεσης της εργατικής τάξης, δεν αναδείκνυαν όσο έπρεπε (πριν από όλους οι γενικοί, οι κλαδικοί αγώνες) ως βασικό και κυρίαρχο στοιχείο τη ληστεία της εργατικής δύναμης, τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές, τη μεγάλη εργοδοσία, την ανάγκη η εργατική τάξη πριν από όλους να βάλει τέρμα σε αυτό το διαρκές έγκλημα.

Αυτό που καθορίζει, που επιδρά ακόμα πιο αποφασιστικά, πιο ολοκληρωτικά από κάθε άλλη ιστορική περίοδο τη ζωή του εργαζόμενου και της οικογένειάς του δεν είναι η στάση η πολιτική του μεμονωμένου, συγκεκριμένου εργοδότη όπου εργάζεται ο εργαζόμενος και δρα το συνδικάτο.

Τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η κυβέρνηση και η γενική πολιτική της κατεύθυνση καθορίζουν τη ζωή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Τα συνδικάτα δεν μπορούν να έχουν παρά αυτούς ως αντίπαλους και ενάντια σε αυτούς ως μονοπώλια και ως τάξη να συσπειρώνουν δυνάμεις.

-- Ποιος ήταν ο ρόλος των κομμουνιστών και του ΠΑΜΕ σε αυτές τις κινητοποιήσεις;

-- Σημαντική, καθοριστική ήταν η δράση των κομμουνιστών και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ σε αυτούς του αγώνες. Χωρίς αυτήν τη δράση, πολλοί από αυτούς τους αγώνες δεν θα είχαν καν πραγματοποιηθεί, δε θα μιλούσαμε καν για απεργίες και για μαζικές συγκεντρώσεις.

Χωρίς αυτήν τη δράση, θα εξέλιπαν τα όποια ριζοσπαστικά θετικά στοιχεία είχαν αυτοί οι αγώνες.

Οι δυνάμεις του Κόμματος και του ΠΑΜΕ μέσα από αυτούς τους αγώνες βγήκαν πιο έτοιμες, πιο ετοιμοπόλεμες, πιο έμπειρες στην αντιμετώπιση των μηχανισμών της εργοδοσίας, τόσο του κρατικού όσο και του παρακρατικού μηχανισμού.

Και οι αγώνες αυτού του διαστήματος επιβεβαίωσαν ότι μέσα στην εργατική τάξη, μέσα στα συνδικάτα υπάρχει η απαραίτητη δύναμη (δύναμη που έχει τη θέληση και την ικανότητα), η απαραίτητη μαγιά για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που είναι υπόθεση καθοριστικής, ζωτικής, στρατηγικής σημασίας.

-- Ποιος ήταν ο ρόλος των άλλων δυνάμεων, με δεδομένο ότι και από αυτές ξεκίνησαν αγώνες.

-- Και οι αγώνες αυτής της περιόδου επιβεβαιώνουν την υπονομευτική, αποπροσανατολιστική, εκφυλιστική, και ταυτόχρονα βαθιά εχθρική στάση απέναντι στο Κόμμα και το ΠΑΜΕ των ηγεσιών των άλλων παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων (σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα στα κορυφαία) στο επίπεδο της ιδεολογίας και της πολιτικής αναπαρήγαγαν και αναπαράγουν για την κρίση και τις αιτίες της, για την διέξοδο από αυτήν, για το ρόλο και τη στάση που πρέπει να κρατήσει το εργατικό, το συνδικαλιστικό κίνημα, αυτούσια τη λογική, τα επιχειρήματα των μονοπωλίων, της αστικής τάξης.

Κάνουν λόγο για στρέβλωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Που την αποδίδουν σε ανίκανους, σε κλέφτες, σε υποταχτικούς και εθελόδουλους, σε προδότες, στα νεοφιλελεύθερα σύνδρομα και άλλα αντιεπιστημονικά και φαιδρά.

Αναζητούν καλούς διαχειριστές, τίμιους, πατριώτες, έναν καπιταλισμό με υγιή ανταγωνιστικότητα και με κοινωνική ευαισθησία (αλά Ομπάμα, για παράδειγμα, όπως λένε οι της Αυτόνομης Παρέμβασης) και με αυτά εγκλωβίζουν εργαζόμενους και κάνουν τις εργατικές συνειδήσεις χυλό.

Μόνο οι δυνάμεις του Κόμματος, μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ενοχοποιούν, όπως άλλωστε είναι η πραγματικότητα, για τα δεινά των εργαζόμενων το καπιταλιστικό κέρδος την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Και αυτό τις καθιστά, όπως η ζωή έχει δείξει, και τους πιο αποτελεσματικούς στην πάλη για τα άμεσα επιμέρους καθημερινά προβλήματα.

Οι άλλες δυνάμεις, στην οργάνωση των αγώνων στους περισσότερους χώρους και κλάδους ταυτίστηκαν με την εργοδοσία, συνέβαλαν στην τρομοκράτηση και τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων όπως στα σούπερ μάρκετ, σε εργοστάσια κ.λπ.

Σε σειρά χώρων, κλάδων, όπως στο Δημόσιο, στους εκπαιδευτικούς, στους ΟΤΑ, στα νοσοκομεία, στις πρώην ΔΕΚΟ οι προτάσεις, η στάση τους οδηγούσαν και οδηγούν στη διάλυση και τον εκφυλισμό. Ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης και τη διευκολύνει να μιλά για απεργίες χωρίς απεργούς για πληρωμένες απεργίες, για άδειες, για ρεπό και άλλα εκφυλιστικά φαινόμενα.

Σε δεκάδες χώρους, μαζί με την εργοδοσία, υπέγραψαν και συμφώνησαν μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων των εργαζόμενων, όπως στο εμπόριο στους ναυτιλιακούς κ.α. που πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.

-- Στο πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο κομμάτων, παρακολουθούμε διεργασίες αναμόρφωσης, προσαρμογής του αστικού πολιτικού συστήματος. Εχουμε αντίστοιχα φαινόμενα στο συνδικαλιστικό κίνημα και ποια είναι αυτά;

-- Δε θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Δύο θα λέγαμε είναι τα πιο βασικά.

• Η προσπάθεια της Αυτόνομης Παρέμβασης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ να βρει στηρίγματα για την αυριανή κυβερνητική πολιτική διαχείρισης της αντεργατικής αθλιότητας, να περιορίσει τη μετακίνηση κόσμου στο ΠΑΜΕ. Παρά τους υψηλούς τόνους ενάντια σε ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ μαζί συνδιαμόρφωσαν την πολιτική της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που χρεοκόπησε, όπως λένε. Μαζί ακόμα και τώρα αποτελούν την αθλιότητα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Θέλουν με άλλα σχήματα, με άλλα πρόσωπα, με άλλες κυβερνήσεις τη στήριξη των ίδιων πολιτικών.
• Η δημιουργία (και ως αποτέλεσμα φθοράς σχημάτων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και ως αποτέλεσμα σχεδίου) «ανεξάρτητων», «αυτόνομων», «ακομμάτιστων» σχημάτων και συνδυασμών. Στρέφονται δήθεν ενάντια στους παλιούς, συμβιβασμένους και διεφθαρμένους αλλά παραμένουν υποστηριχτές των ίδιων παλιών και αραχνιασμένων αντιδραστικών αντιλήψεων για ανάπτυξη από τον καπιταλιστή, για το μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για υγιή και με κοινωνικές ευαισθησίες καπιταλισμό.

Είναι στήριγμα, τροφοδότες και η κολυμβήθρα του Σιλωάμ του λεγόμενου κινήματος της πλατείας που υπέθαλψε παρακρατικούς και εθνικιστικούς μηχανισμούς.

Δεν πρέπει, επίσης, καθόλου να υποτιμηθεί η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής, η οποία έχει τη στήριξη και της εργοδοσίας και των μηχανισμών της, καθώς και των μηχανισμών του κράτους να αυξήσει την οργανωμένη παρουσία της στους εργασιακούς χώρους.

-- Πού θα λέγατε ότι πρέπει να συγκεντρωθεί η προσοχή των δυνάμεων του Κόμματος και του ΠΑΜΕ, των εργαζομένων συνολικά, με βάση τα συμπεράσματα που συζητήσαμε και τις εξελίξεις;

-- Στο μέτωπο υπεράσπισης, στήριξης και αλληλεγγύης σε αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν, τους άνεργους, τους φτωχούς αυτούς που δεν έχουν να φάνε, να ζεσταθούν, που τους κόβουν το ρεύμα, τους παίρνουν τα σπίτια. Στους τόπους δουλειάς και στους τόπους κατοικίας να φουντώσει κίνημα υπεράσπισης, αλληλεγγύης, δράσης.

• Στη μάχη για την υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και κλαδικών Συμβάσεων. Η μη ύπαρξη εθνικού και κλαδικού μισθού είναι που επιτρέπει την πλήρη εργοδοτική ασυδοσία στην αξιοποίηση της εργατικής δύναμης. Στην επιτυχία της πανελλαδικής, πανεργατικής απεργίας του Φλεβάρη.
• Στη σταθερή και επίμονη προσπάθεια των σωματείων, του ΠΑΜΕ να αποκτήσουν πρόσβαση στους μεγάλους χώρους δουλειάς στους πολυεθνικούς, μονοπωλιακούς ομίλους στα εμπορικά κέντρα, στις βιομηχανικές ζώνες, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια να οργανώσουν την εργατική τάξη πριν από όλους σε αυτούς τους χώρους.
• Στην οργάνωση των αγώνων της δράσης με τέτοιο τρόπο που να εξασφαλίζεται η συμμετοχή των νέων και των ανέργων η επαφή με τις σχολές και ιδιαίτερα με τις σχολές μαθητείας. Η κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς ΕΒΕ, τους φτωχούς αγρότες.
• Να έρχονται στο ΠΑΜΕ νέοι συνδικαλιστές που αποσπώνται από την επιρροή των άλλων δυνάμεων, νέα σωματεία.