Λιβανίζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό

Δε χάνουν ευκαιρία να υπενθυμίσουν την ανωτερότητα της διαχείρισης Ομπάμα έναντι αυτής στην Ευρωζώνη

Να αναδείξει το μείγμα της αστικής διαχείρισης που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ενδεδειγμένο για το ξελάσπωμα των μονοπωλίων απ' την κρίση και προσιδιάζει σε αυτό των ΗΠΑ, επιχείρησε ξανά ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας προχτές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ. Γι' αυτό και εξαρχής σημείωσε τη διαφωνία του με το γεγονός ότι «η Ευρώπη επέλεξε το δρόμο των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης», σε αντίθεση «με τις ΗΠΑ, όπου έγινε επιλογή χρηματοπιστωτικής επέκτασης».

Η ομιλία του συσκότισε πλήρως το χαρακτήρα της κρίσης ως καραμπινάτης καπιταλιστικής κρίσης, υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, πρώτα και κύρια εργατική δύναμη. Καταστροφή που ο ίδιος απέδωσε στο ότι «το πιστωτικό σύστημα έχει σταματήσει να λειτουργεί και το κράτος αντί να βοηθά, υπονομεύει δυνατότητες ανάπτυξης».

Αν και παραδέχτηκε ότι το χρέος είναι σύμπτωμα και όχι αιτία της κρίσης, χαρακτήρισε «παράδοξο» το γεγονός ότι σε περίοδο όπου «οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας έφταναν μέχρι και το 10% (2003), το χρέος παρέμεινε σταθερό ως ποσοστό του ΑΕΠ». Βέβαια, τίποτα το παράδοξο δεν υπάρχει σ' αυτό. Η καπιταλιστική ανάπτυξη στηριζόταν πάντα και παντού σε ποικιλόμορφες κρατικές ενισχύσεις, με άμεσο αντίκτυπο στο χρέος και στη διάρκειά της κυοφορείται η καπιταλιστική κρίση.

Αυτή τη «φυσιολογική» στο πλαίσιο του καπιταλισμού λειτουργία, ο Αλ. Τσίπρας την παρουσίασε σαν παρέκκλιση, στηλιτεύοντας τη μη ύπαρξη εσόδων απ' τη φορολογία του πλούτου. Επιχειρώντας να εξηγήσει την αιτία της κρίσης υποστήριξε ότι αυτή «βρίσκεται στη δομή της Ευρωζώνης», στην «άσχημα σχεδιασμένη Νομισματική Ενωση»! Η κρίση, δηλαδή, είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ζήτημα πολιτικών χειρισμών και όχι συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού.

Με τέτοιες θέσεις προσπαθεί να κρύψει ότι άλλη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση δεν υπάρχει πέρα από το να ανατρέψει ο λαός την αστική εξουσία. Στον αντίποδα, κοροϊδεύει το λαό ότι θα σωθεί από μια άλλη «διαχείριση» και μια άλλη ΕΕ, με τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία. Στα παραπάνω πρόσθεσε πως το τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική οικονομία το έδωσε «η ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης».

Σε άλλο σημείο, δεν παρέλειψε να επαναλάβει τα εγκώμια στην πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα, υπενθυμίζοντας «τις συγκρούσεις στις συνόδους των G20 μεταξύ των ΗΠΑ και των ηγεμονικών δυνάμεων της ΕΕ» και κατακεραυνώνοντας την ΕΕ που είχε χαρακτηρίσει τις επιλογές Ομπάμα «δρόμο προς την κόλαση». Κι ακόμα γιατί δεν παραδέχεται «ότι έχουν σχεδιάσει μια νομισματική ένωση-έκτρωμα» και με τον τρόπο αυτό «επέφεραν μια ύφεση που δεν ήταν απαραίτητο να έχουμε».

Καταλήγοντας ο Αλ. Τσίπρας έκλεισε για πολλοστή φορά το μάτι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, λέγοντας «έχουμε λοιπόν κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους να εργαστούμε ώστε να αναχαιτίσουμε τη στρατηγική της ύφεσης (...) και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού».