Οι ολέθριες συνέπειες της ανταγωνιστικότητας

Αναντίρρητα η είδηση ότι το 80% των ανθρώπων που διαμένουν στη Βουλγαρία ζει σε καθεστώς φτώχειας είναι συγκλονιστική, αλλά δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται σε κάποια ασύλληπτη φυσική καταστροφή ή στο ξέσπασμα κάποιας θεϊκής οργής, αλλά στην πλήρως απελευθερωμένη δράση των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να διαφεύγει ότι δεν πρόκειται για κατάσταση που αφορά σε κάποια μακρινή χώρα και άρα δεν αφορά ή δεν αγγίζει τον ελληνικό λαό. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει, αφού η γειτονική χώρα προβάλλεται ως «πρότυπο ανταγωνιστικότητας» από τις κυβερνήσεις της εγχώριας πλουτοκρατίας και τους εκπροσώπους των ξένων συμμάχων της (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ). Στο ίδιο το μνημόνιο, άλλωστε, προβλέπεται ότι το «εργασιακό κόστος» στη χώρα μας πρέπει να κατέβει στα ανταγωνιστικά επίπεδα των γειτονικών χωρών, ενώ ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς επικαλείται συχνά τη γειτονική χώρα για να μειώσει περαιτέρω τους φορολογικούς συντελεστές για τα κέρδη των επιχειρήσεων στα ίδια επίπεδα (δηλαδή στο 10%), που θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για την «προσέλκυση των επενδύσεων». Ομως, οι επενδύσεις που έγιναν στη γειτονική χώρα - υπόδειγμα ανταγωνιστικότητας, ελάχιστες είναι η αλήθεια, όχι μόνο δεν έφεραν νέες θέσεις εργασίας, καλύτερους μισθούς και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού αλλά γενίκευση της φτώχειας και της εξαθλίωσής του. Αυτή την εφιαλτική προοπτική επιφυλάσσουν για το λαό μας τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις που υλοποιούνται με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την ανάκαμψη της κερδοφορίας. Ηδη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, 3,4 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται κάτω από τα - διαρκώς μετατοπιζόμενα - όρια της φτώχειας και δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης. Αν ο λαός με την οργανωμένη και σωστά προσανατολισμένη πάλη του δε βάλει εμπόδια στην εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων και δε στοχοποιήσει ευθέως την εξουσία των μονοπωλίων, τότε δεν είναι μακριά ο καιρός που η κατάστασή του θα εξομοιωθεί με αυτή των γειτονικών λαών.