Τ0 θέμα είναι εμείς τι κάνουμε

Και η απεργία στο Μετρό αντιμετωπίζεται από τους κυβερνώντες, όπως και κάθε απεργία, σαν μείζον εμπόδιο στην προώθηση των οικονομικών μέτρων που, ενώ η κυβερνητική προπαγάνδα τα βαφτίζει σωτήρια για τη χώρα, επιβάλλονται για την ανασύνταξη του καπιταλισμού. Και πάλι συνεχίζονται να χρησιμοποιούνται τα ίδια επιχειρήματα, όπως και σε άλλες απεργίες, που συνδύαζαν τη διαστροφή της πραγματικότητάς με τη δημαγωγία, για να δικαιολογηθούν οι ενέργειες των κυβερνώντων και δίνονται υποσχέσεις, που είναι από κοπανιστό αέρα, περί μελλοντικής δικαιοσύνης και κοινωνικής εξασφάλισης, που θα γεννηθούν από τις σημερινές αδικίες και την εξαθλίωση. Αυτή τη φορά, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση Σαμαρά αλαζονικά σκληραίνει τη στάση του κρατικού μηχανισμού απέναντι στις κινητοποιήσεις κι εκδηλώνεται η ενίσχυση και συντονισμός των κατασταλτικών μηχανισμών, επιβάλλονται ανελεύθερα μέτρα κι ασφυκτικός έλεγχος μέσα από δικαστικές αποφάσεις και ενεργοποίηση διατάξεων για επιστράτευση, που συνιστούν την αυταρχικοποίηση της δημόσιας ζωής. Στόχος είναι όχι μόνο το τσάκισμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων αλλά και ο απόλυτος έλεγχος του εργατικού κινήματος με διάλυση του συνδικαλισμού και κάθε απόπειρας για αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Τρία χρόνια σχεδόν στο μνημόνιο έχουμε βιώσει τις συνέπειες των ενεργειών των κυβερνώντων, τις έχουμε αναλύσει, απορρίψει, χωρίς όμως διέξοδο. Γιατί το βασικό θέμα είναι εμείς τι κάνουμε, το σύνολο των εργαζομένων. Η δική μας αντίδραση είναι το καθοριστικό σημείο από το οποίο θα εξαρτηθούν και οι ενέργειες των κυβερνώντων. Δεν μπορούμε πια να επικαλεστούμε άγνοια για τις δικές τους προθέσεις, στόχους, δράσεις κλπ. Το βλέπουμε ότι τα μέτρα λιτότητας επεκτείνονται σε όλη την Ευρώπη με τις υποτελείς τάξεις όμως να αντιδρούν μεμονωμένα, σπασμωδικά και αποσπασματικά.

Στη χώρα μας, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που πλήττεται από τα μέτρα, επιμένει να περιμένει κάποιον μεσσία για τη λύτρωσή του από την εξαθλίωση κι ενώ καταδικάζει λεκτικά τις πολιτικές των μνημονίων κι αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει συνολική αντίδραση, όταν στην πράξη πρέπει να πάρει θέση, να δείξει την αλληλεγγύη του στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις άλλων, προτιμά φοβισμένα να μην αντιδρά, πιστεύοντας ότι θα διασώσει τα στενά ατομικά συμφέροντά. Παραδίδει αυτή η πλειοψηφία, κατά κύριο λόγο  όχι μόνο η περίφημη μεσαία τάξη, αλλά κι  αυτοί που νομίζουν πως ανήκουν σ'  αυτήν,  ολάκερη την ελευθερία της, το δικαίωμα ακόμα και να ζήσει, στα χέρια ανθρώπων που υπηρετούν αδιαφανή κι ακατανόητα κέντρα εξουσίας, που θα τα θυσιάσουν με πρόσχημα το γενικό συμφέρον. Η παθητικότητα, ο ατομικισμός πολλών εργαζομένων και ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι συνέπεια της παγίωσης της συναινετικής δημοκρατίας, της συνολικής σχεδόν αποδοχής της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κοινών προσπαθειών χειρισμού των μαζών από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (ενδεικτική η στάση της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) και καθεστωτικά κόμματα, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος. Μοιάζει οι περισσότεροι να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε, να μην νιώθουμε την ανάγκη να καταλάβουμε για να αποκτήσουμε ταξική συνείδηση και ταξική αλληλεγγύη. Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει μέσα στην επιδοκιμασία της συναινετικής πολιτικής, προκαταβολικά.

Όταν λοιπόν μέσα από την πολύχρονη προπαγάνδα χειραγώγησης καταλήγουμε χιλιάδες να είμαστε σύμφωνοι με την άρχουσα τάξη τα δικαιολογητικά περισσεύουν. Δεν έχουμε παρά να κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλοι. Μετά, είναι πολύ εύκολο να οδηγήσεις στην αγορά το κοπάδι. Φτάνει ένας τσοπάνος στενοκέφαλος και μερικά σκυλιά. Όσο πιο πολυάριθμο είναι το κοπάδι, τόσο πιο εύκολα είναι να το οδηγήσεις, γιατί γίνεται μια άμορφη μάζα και οι μονάδες λιώνουν μέσα στο σύνολο. Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια τη σταδιακή μετάλλαξη των λαών της Ευρώπης που περηφανεύονταν για τη δημοκρατία τους και το κοινωνικό τους κράτος σε μια παθητική μάζα με ελεγχόμενες εξάρσεις. Ο φόβος πως οι λαοί μετατρέπονται σε ένα εύπλαστο, για την κυρίαρχη τάξη, ζυμάρι προδιαγράφει ένα ζοφερό μέλλον, όπου η νομιμοφροσύνη και η συναίνεση της εργατικής τάξης, με τη ψευδή ταξική συνείδηση, θα θεωρείται κάτι περισσότερο από δεδομένη.

Ο καθένας σηκώνει το σταυρό του, αλλά έχει την τάση να πιστεύει πως μόνο ο δικός του σταυρός είναι αληθινός και στρέφεται εναντίον των άλλων. Όλοι μας, δυστυχισμένοι άνθρωποι, έχουμε ανοίξει μια μεγάλη πίστωση από παράπονα απογοητεύσεις, πένθη και πίκρες. Αλλά σε ποιον να παρουσιάσεις αυτόν τον λογαριασμό; Που κρύβεται ο οφειλέτης; Μια κι αυτός δεν βρίσκεται, αφού ο κυρίαρχος λόγος έχει συσκοτίσει τη σκέψη μας, ο καθένας πληρώνει σε μνησικακία το μερίδιό του στον πλησίον του. Μετράμε τα ευρώ μας κι αν βγαίνουν λιγότερα από όσα παίρνουν αυτοί που απεργούν στρεφόμαστε εναντίον τους ή στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούμε, εν ονόματι της δικαιοσύνης που επικαλείται η άρχουσα τάξη. Έχουμε λύπηση μόνο γι’ αυτόν που εξαθλιώνεται περισσότερο από μας τους ίδιους για να παρηγορούμαστε για τη δική μας κατάσταση. Το οπτικό μας πεδίο είναι απασχολημένο ολόκληρο από τη δική μας ζωή τη συγκεκριμένη, δύσκολη και αποκομμένη από των άλλων. Δεν ενδιαφερόμαστε να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς αγώνες, το καθήκον μας συνοψίζεται σ’ αυτό που μας επιβάλλεται, δεν συνδέουμε την τύχη μας με την τύχη των άλλων εργαζομένων, ταυτίζοντας τα συμφέροντά μας με της άρχουσας τάξης.

Πάνω σ’ ένα πολύμορφο και πολύπλοκο κοινωνικό ιστό, ξεχνώντας τις ιστορικές παραδόσεις της ταξικής αλληλεγγύης, δεχόμαστε τα διασταυρούμενα πυρά του αστυνομικού εκφοβισμού από την κρατική εξουσία και της προπαγάνδας από τα ΜΜΕ για να μην αντιδράσουμε. Μέσα στη ερειπωμένη αυτή περιοχή, που μοιάζει με χώρο βομβαρδισμένο και που είναι η σημερινή μας ζωή, μας επαναλαμβάνουν πως δεν έχουμε που ν’ ακουμπήσουμε αν αρνηθούμε την καθεστηκυία τάξη.

Γι’ αυτό και ο κομμουνιστικός λόγος συκοφαντείται και περιθωριοποιείται, ώστε η εργατική τάξη να μη αποκτήσει ταξική συνείδηση, να μην οργανωθεί, να μη διεκδικήσει τη ζωή της, να θεωρηθεί ανέφικτη η ανατροπή της υπάρχουσας υποδουλωτικής τάξης και η οικοδόμηση ενός νέου κόσμου.

Το ζήτημα είναι πια εμείς τι κάνουμε.

Dies brumalis