Οι υπεύθυνοι της απραξίας

Π

ολλοί εργοδότες λένε προς τους εργαζόμενους: «Δεν μπορείτε να έχετε απαιτήσεις ούτε για ικανοποιητικούς μισθούς, ούτε για αυξήσεις στο μεροκάματο, αφού έχει σταματήσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα, υπάρχει παραγωγική απραξία». Πόσο βάση έχει μια τέτοια προσέγγιση; Πόσο δίκιο έχει ο επιχειρηματίας, ο οποίος, επικαλούμενος την περιορισμένη παραγωγική δραστηριότητα, απαιτεί την υποταγή του εργάτη στην ιδέα του λειψού μεροκάματου; Κάθε παρόμοιου τύπου αντιμετώπιση είναι πέρα για πέρα προκλητική, επιχειρεί να καλύψει τις ευθύνες της οικονομικής ολιγαρχίας για τη βαθύτατη κρίση που βιώνει η κοινωνία και προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στο σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Α

ρκεί η ελάχιστη μνήμη για να θυμηθούμε ότι ανέκαθεν η γραμμή που ακολουθούσαν οι εργοδότες ήταν γραμμή άρνησης και απόκρουσης κάθε αιτήματος για βελτίωση των εργατικών αμοιβών. Ακόμα και τις εποχές που η στατιστική των αφεντικών παρουσίαζε την παραγωγική δραστηριότητα να πραγματοποιεί άλματα, αυτοί έσκουζαν ότι πρέπει να τηρηθεί περιοριστική πολιτική μισθών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραγωγικότητα των επιχειρήσεών τους. Αυτό έκαναν στην πράξη. Αξιοποιώντας τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην ουσία έδιναν στους εργαζόμενους μόλις ελάχιστα ψίχουλα από τα δυσθεώρητα υπερκέρδη που εξασφάλιζαν, κλέβοντας τον πλούτο που παρήγαν οι εργαζόμενοι. Ολόκληρη τη δεκαετία που μας πέρασε, τα εθνικολογιστικά στοιχεία έδειχναν ανεμπόδιστη μεν μεγέθυνση των επιχειρηματικών κερδών, συνεχή δε αύξηση του ποσοστού του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της επίσημης φτώχειας.

Η

 άλλη πλευρά είναι ακόμα πιο προκλητική. Το να επικαλούνται οι εργοδότες τη μείωση της παραγωγής και τη μη λειτουργία των παραγωγικών μονάδων, για να αρνηθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους, ξεφεύγει και από τα όρια του θράσους. Και ξεφεύγει, επειδή αυτοί, με αποκλειστικό βέβαια κριτήριο το δικό τους κέρδος, κανονίζουν τα πάντα. Αυτοί έχουν στην κατοχή τους τα μέσα παραγωγής, αυτοί ρυθμίζουν τους όρους λειτουργίας των μηχανών, αυτοί και μόνο αυτοί ανεβοκατεβάζουν τους διακόπτες λειτουργίας των εργοστασίων. Επικαλούνται την κρίση που οδηγεί σε μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, πρώτα και κύρια καταστρέφουν την ανθρώπινη εργατική δύναμη.

Γ

ια τους εργαζόμενους δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Υπεύθυνη για τα δεινά που ζει ο εργαζόμενος λαός είναι η φιλομονοπωλιακή πολιτική, οι πολιτικές της στήριξης του κεφαλαίου, οι ρυθμίσεις που στόχο έχουν την αναπαραγωγή ενός εκμεταλλευτικού συστήματος, που κατακλέβει τα λαϊκά στρώματα για να συσσωρεύουν κέρδη οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Και όταν αυτοί μπουκώσουν από τα συσσωρευμένα κεφάλαια και τα μυθικά κέρδη, το σύστημά τους στουμπώνει, ξεσπούν οικονομικές κρίσεις, επέρχεται κάμψη της παραγωγικής δραστηριότητας και μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων. Αυτό που τώρα επικαλούνται για να αρνηθούν αυξήσεις στους μισθούς.

Μ

όνο που και γι' αυτό η ευθύνη δική τους είναι. Γι' αυτό και η διεκδίκηση αυξήσεων, συλλογικής σύμβασης, κατάργησης των φόρων, είναι μέτρο άμυνας απέναντι στην εργοδοτική επίθεση. Οσο όμως οι παραγωγικές δυνάμεις θα βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας από τους εργοδότες, όσο δηλαδή τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν σε αυτούς, δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο για ολόπλευρη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας. Μόνο η ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών θα ανοίξει εντελώς διαφορετικούς δρόμους και θα δημιουργήσει εντελώς καινούριες συνθήκες για τη συνεχή καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων. Πρώτα και κύρια εντάσσοντας τις μηχανές της παραγωγής σε ένα ενιαίο σύστημα σχεδιοποιημένης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ