Το αναιδές "εξαμηνίτικο κρατούμενο" ...

Ο κύριος Μητσοτάκης είναι αστείος. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό του θέμα. Όπως και το να γελάνε μαζί του με την αστειότητα του.

Όμως ο κύριος Μητσοτάκης είναι και αναιδής. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τα προσωπικά του χαρακτηριστικά – τα οποία στο φινάλε δεν μας ενδιαφέρουν κιόλας.

Η αναίδεια του όμως μας αφορά. Και μας ενδιαφέρει. Διότι είναι στοιχείο της πολιτικής του ταυτότητας και της ταξικής του καταγωγής.

Ως άλλος αντιστασιακός εμφανίστηκε, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου (που κι αυτός ήταν …εξόριστος), να μας πει ότι σε ηλικία 6 μηνών ήταν πολιτικός κρατούμενος. Η αναίδεια του κυρίου Μητσοτάκη συνίσταται στο γεγονός ότι αυτά τα λέει σε μια χώρα (στην οποία θέλει να γίνει πρωθυπουργός) όπου:

Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται Γιούρα – απέχει αρκετά από το Παρίσι. Εκεί, στα Γιούρα, σε συνθήκες «φιλόξενες», η τάξη που πολιτικά εκπροσωπεί  ο κύριος Μητσοτάκης έστελνε 12χρονα και 13χρονα παιδιά.

Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται φυλακές Αβέρωφ. Εκεί η τάξη του κυρίου Μητσοτάκη φρονημάτιζε εκατοντάδες παιδιά. Μάλιστα, τα πολιτικά ανδρείκελα  εκείνων των εποχών είχαν την «καλοσύνη» για την διασφάλιση των ανέσεων των παιδιών να έχουν δύο θαλάμους κράτησης. Ο ένας «υποδεχόταν» τα μωρά έως δύο ετών. Ο άλλος τα παιδιά από δύο έως πέντε ετών.

Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται Ωρωπός. Εκεί, στις φυλακές, το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας, που υπηρετεί ο Μητσοτάκης, έστελνε μανάδες μαζί με τα παιδιά τους.

Υπάρχει μια περιοχή που λέγεται Τρίκερι. Πάνω από 230 ήταν τα παιδιά (ανάμεσα τους και 70 μωρά) που γνώρισαν τη «στοργή» του καθεστώτος που άλλοτε το υπηρετούσαν «Λαϊκά  Κόμματα»  και ΕΡΕ και σήμερα  «Νέες Δημοκρατίες».

Ο τόπος που θέλει να τον κυβερνήσει αυτό το «εξαμηνίτικο εξόριστο», που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης, είναι σπαρμένος από φυλακές και εξορίες που έφτιαξε η τάξη των προυχόντων και των πολιτικών της εκπροσώπων, για να αναμορφώνει μωρά, παιδιά , γυναίκες και άντρες.

Είναι προφανές ότι αυτά ο Μητσοτάκης δεν τα διδάχθηκε στο Χάρβαρντ. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν τα γνωρίζει κιόλας. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το θέμα.

Γνωρίζουν εντούτοις ασχημονούν. Αρκετές φορές δεν το κάνουν καν από πρόθεση. Πολύ απλά οι άνθρωποι είναι  «αλλού».

Αυτό το «αλλού» κάθε άλλο παρά τους αθωώνει. Εδώ δεν ισχύει το «αθώος λόγω βλακείας» Εδώ έχουμε μια καταφανή απόδειξη της λουδοβίκειας αντίληψη, που έχουν για τον εαυτό τους και για την ύπαρξη τους. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι κατασκευασμένοι από ανώτερα υλικά.  Έτσι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους. Βλέπετε η συνείδηση τους καθορίζεται από το γεγονός ότι είναι και συμπεριφέρονται ως μέλη της άρχουσας τάξης.

Αυτό που είπε ο Μητσοτάκης το πιστεύει. Και το εννοεί.  Όντως νομίζει ότι ήταν «κρατούμενος». Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του και της τάξης του, για το τι σημαίνει αντίσταση, διωγμός, θυσίες. Για αυτούς στέρηση είναι ό,τι αλλάζει τους συνήθεις τρόπους της καλοπέρασης τους.

Δείγμα ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με όρους τουρισμού. Αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους της με όρους αφέντη. Και αντιλαμβάνονται την Ιστορία της σαν ένα υποκεφάλαιο της προσωπικής και οικογενειακής τους βιογραφίας. 

Εκεί ακριβώς έγκειται η αναίδεια τους. Η αναίδεια τους συνιστά έκφραση της απόστασης που τους χωρίζει από την πραγματική Ελλάδα. Για αυτούς η Ελλάδα δεν είναι παρά ένας τόπος που γεννήθηκαν για να τον κυβερνήσουν. Δικαιωματικά.

Θα το ξαναπούμε: Η συμπεριφορά τους πολύ λιγότερη σχέση έχει με τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά απ’ ότι με τα πολιτικά και ταξικά  τους γνωρίσματα.

Είναι η τάξης τους που είναι «αλλού». Ωστόσο βρίσκεται εδώ. Θρονιασμένη πάνω στην καμπούρα του ελληνικού λαού. Εναπόκειται στον τελευταίο να τους στείλει οψέποτε το αποφασίσει εκεί που τους αξίζει: «Αλλού». Κι αυτούς και την τάξη τους και την αναίδεια τους και την αυθάδεια τους και τον λουδοβικισμό τους.

Υ.Γ: Ακούσαμε ότι επιχειρήθηκε συσχετισμός  της υπόθεσης Μπελογιάννη με τους ισχυρισμούς  περί «έξι μηνών κρατούμενου» του Κυριάκου Μητσοτάκη.  Αλλά μετά μάθαμε ότι φορέας αυτού του συσχετισμού ήταν ο κύριος Χωμενίδης.  Οπότε το θέμα παύει να έχει οποιαδήποτε σημασία.

Νίκος Μπογιόπουλος