Παθητικότητα και ανοχή

Με μια κυβέρνηση που θέλει να επιδεικνύει πυγμή και φιλολαϊκό πρόσωπο  (επεμβάσεις αστυνομίας σε καταλήψεις κτιρίων, δέσμη μέτρων για χαμηλοσυνταξιούχους που τους έκοψε το ΕΚΑΣ) και μια αντιπολίτευση που αναζητεί πεδία ανώδυνα και δευτερεύοντα για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της (κριτική για ενδυματολογικές επιλογές κυβερνώντων, αντιδράσεις για τον αριθμό συνοδείας του πρωθυπουργού) απέναντι σε μια κοινωνία που μοιάζει  να έχει αποδεχτεί την κακοποίησή της, δίνεται η εντύπωση ότι η επιμονή του κυρίαρχου λόγου πως όποιες ενέργειες, αναλύσεις κι ερμηνείες της πραγματικότητας ξεφεύγουν από τα  όρια του δεδομένου και του υπάρχοντος εκτυλίσσονται στη σφαίρα της φαντασίας συνεχίζει να πείθει.

Και στην Ευρώπη ο πανικός εξαπλώνεται από κάθε εγκληματική δράση που χρεώνεται στην ισλαμική τρομοκρατία, η  οικονομική ανασφάλεια έχει μονιμοποιηθεί, ενώ στα προγράμματα διάσωσης, που φτωχοποίησαν λαούς χωρίς να έχουν επιτευχθεί τα αποτελέσματα που ισχυρίζονταν πως επιδιώκονταν, αναγνωρίζονται εκ των υστέρων λάθη, (έκθεση του ΔΝΤ για λάθη και παραλείψεις του πρώτου προγράμματος βοήθειας προς την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία) αποσιωπώντας πως ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος, για να μείνει στο απυρόβλητο η  κύρια αιτία που είναι ο καπιταλισμός, ώστε να συνεχιστεί να θεωρείται το καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της παραγωγής δεδομένο, αμετακίνητο και αναλλοίωτο. Για να μην τολμάμε να ξεφύγουμε απ’  αυτό, να μη βλέπουμε δυνατότητα να το αλλάξουμε, να θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Αφού χρεοκόπησε η σοσιαλδημοκρατία και αποδείχτηκε φενάκη ο δήθεν πολιτικός της στόχος να μετεξελιχτεί η οικονομική ένωση της Ευρώπης  σε ένωση των εργαζομένων, των λαών και των πολιτών της τώρα μας αποκοιμίζει με τις προσπάθειές της για εφαρμογή, εν καιρώ μετά τη …διαρκή κρίση,  μιας συνολικής  εναλλακτικής πολιτικής ως προς τις οικονομικές επιλογές και τη μεθόδευση της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης, όπου εμφανίζεται ως φανατικός αυτοσκοπός η διατήρηση του υπάρχοντος με κάποιες βελτιώσεις. Κι αυτό είναι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, που δήθεν απελευθερώνει το άτομο μέσω της γενικευμένης ελεύθερης οικονομίας, ενώ υποτάσσει τη ζωή όλων στην ελεύθερη αγορά καταδικάζοντας ακόμα και  τα μεσαία στρώματα, (ραχοκοκαλιά της κοινωνίας δεν χαρακτηρίζονταν μέχρι πριν λίγο;) σε μειωμένη  οικονομική επιφάνεια. Στην πραγματικότητα, με τον μύθο της ενοποιημένης Ευρώπης που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με τη συγκατάθεσή μας, τίθενται σε συνεχή αμφισβήτηση και τελικό γκρέμισμα,  οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος.     

Υπάρχει η αίσθηση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Κι αν υπάρχει θυμός, αγανάκτηση δεν υπάρχουν οργανώσεις –τα σωματεία πρέπει να είναι απαξιωμένα κι ανύπαρκτα- για  να δίνουν φωνή στην αναταραχή που σιγοβράζει και οργανώνει μαζικές απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Ο κυρίαρχος λόγος με την καλλιέργεια αυταπατών, πεδίον δόξης για το ΣΥΡΙΖΑ,  εξασφαλίζει πως δεν θα είναι διαθέσιμος καθόλου οργανωτικός χώρος για τη γέννηση οργανωμένης αντίδρασης. Η απέχθεια προς την ΕΕ και η έντονη κριτική προς την πολιτική της που προξενεί τόση δυστυχία προκαλεί συναισθήματα  που εκφράζονται με τη μοιρολατρία, γιατί  οι παραιτημένοι και χωρίς όραμα εργαζόμενοι  δε αποτελούν βάση για καμιά κινητοποίηση. Όσο ο οικονομικός ανεμοστρόβιλος δυναμώνει μας κυριεύει ολοκληρωτικά το αίσθημα της αδυναμίας. Το αίσθημα πως ό,τι και να κάνουμε δεν έχει αποτέλεσμα υποσκάπτει τη θέληση για αντίσταση, την αυτοπεποίθηση και την πίστη για αλλαγή.

Οι ρωγμές που βαθαίνουν στα θεμέλια του συστήματος  δεν είναι ακόμα ορατές. Τόσα χρόνια δαιμονοποίησης του  κομμουνιστικού οράματος και κατήχησης όσον αφορά στην αστική δημοκρατία μαζί με την καλλιέργεια φόβου για τις συνέπειες του μετασχηματισμού της είναι φανερό ότι δεν έχουν πάει καθόλου χαμένα, αλλά έχουν τα δικά τους αποτελέσματα. Αν και πολλοί μικρομεσαίοι βλέπουν τον εαυτό τους σαν θύματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης,  ελάχιστοι απ’ αυτούς είναι έτοιμοι να  επεκτείνουν τη συμπάθειά τους και στους εργάτες και ανέργους. Ο περισσότερος κόσμος παραμένει παθητικός, χωρίς να υποστηρίζει την εφαρμοζόμενη πολιτική αλλά και μη δείχνοντας έμπρακτα την αντίθεσή του. Ο φόβος ίσως είναι μια αιτία για την επικρατούσα παθητικότητα. Ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να θέσουν σε ελάχιστο κίνδυνο μια ζωή, έστω και μίζερη, ενεργώντας εναντίον του υπάρχοντος συστήματος αφού πιστεύουν πως τίποτε δεν θ’  αλλάξει.

Οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι περιορισμένες σε μια μειοψηφία, απαξιωμένες, αφού για χρόνια υπέτασσαν και κατεύθυναν  τις δυσαρέσκειες σε αμέσως πραγματοποιήσιμους σκοπούς, που τα όρια έθετε η εργοδοσία μέσω συμβιβασμών και δοσοληψιών. Τα χρόνια της κρίσης συνέχισε ο  γραφειοκρατικός συνδικαλισμός να αποδέχεται ως μόνες δυνατότητες εκείνες τις συμφωνίες που με την κρατική εξουσία τους πρόσφερε η εργοδοσία απαξιώνοντας πλήρως την ύπαρξή του. 

Γι’  αυτό και τα σωματεία πρέπει να αποκτήσουν ξανά τη βάση τους, που είναι η οικονομική μάχη των τάξεων και η οργάνωση σ’ αυτά να κατευθύνει τις δράσεις και κινητοποιήσεις όχι πια μόνο για τη βελτίωση συνθηκών εργασίας αλλά για την αξίωση ενός διαφορετικού κοινωνικού καθεστώτος. Οι εξαγγελίες κυβερνώντων για ανακουφιστικά μέτρα, η καλλιέργεια ελπίδας για ξεπέρασμα δυσκολιών,  η προπαγάνδα για το κοινωνικό σύστημα  στο τέλος λίγα πράγματα θα μπορούν να κάνουν για να αντικρούσουν αυτό που ο κόσμος βλέπει να συμβαίνει  εμπρός στα μάτια του –η πλήρης εξαθλίωσή του.

Κι αν η οργάνωση σε συνδικάτα ή επιτροπές δεν συγκεντρώνει μεγάλες μάζες κι ακόμα λιγότερες είναι αυτές που πιστεύουν ή θέλουν το μετασχηματισμό της κοινωνίας για τον οποίο παλεύει το κομμουνιστικό κόμμα, η ίδια η πραγματικότητα θα μας οδηγήσει σε συγκρούσεις για την εφαρμοζόμενη πολιτική. Κι αν συνεχίσουμε,  κατηγορώντας ως απολίθωμα το ΚΚΕ, να  έχουμε  συγχρόνως την απαίτηση μ’ ένα μαγικό τρόπο ν’ αναλάβει μόνο του, χωρίς  λαϊκή συμμετοχή, δράση για την αλλαγή της κατάστασης, ( ακόμα και μια επανάσταση …συμβιβαζόμαστε να γίνει αν είναι να ξαναρχίσει το κυνήγι του καπιταλιστικού ονείρου),  χωρίς κανείς να διακινδυνεύσει τίποτε, χωρίς κανείς να συμμετάσχει σε καμιά κινητοποίηση, είναι μεγάλος ο κίνδυνος σημαντική  πλειοψηφία εξαθλιωμένων να στοιχηθεί πίσω από τα φασιστικά όργανα της κυρίαρχης τάξης κι όχι άμοιροι ευθυνών ούτε άτρωτοι των συνεπειών γι’ αυτήν την επιλογή να οδηγηθεί στην αποκτήνωση. Γιατί παρόλο που μιλούν για παγκοσμιοποίηση τα εθνικά κράτη δεν έχουν χάσει τη σημασία τους, γιατί έχουν όλα τα μέσα για την οικοδόμηση μιας κοινωνικής συνοχής  δια της βίας, που έρχεται από το παρελθόν, σαν ασφαλιστική δικλείδα σε περίπτωση έντονων αντιδράσεων. Ο,τι ονομάζεται καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός στην τελική θα στοχεύσει σε γενικευμένη κοινωνική αντιμεταρρύθμιση και σε νέες μορφές αυταρχισμού.

Dies brumalis