Τι τους ενόχλησε πραγματικά στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ;

Από παλιότερη κινητοποίηση συνδικάτων με αίτημα

τη διαγραφή χρεών από τα δάνεια της λαϊκής οικογένειας

Την Πέμπτη που μας πέρασε, συζητήθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την ανακούφιση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας από την υπερχρέωση στις τράπεζες. Η πρόταση περιλαμβάνει μέτρα για τη δραστική απομείωση των δανείων που πήραν σε προηγούμενα χρόνια τα λαϊκά νοικοκυριά και τώρα αδυνατούν να ανταποκριθούν, πάγωμα των τόκων και των δόσεων και άλλα.

Κριτήριο της πρότασης του ΚΚΕ είναι η κλιμακούμενη αδυναμία χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών να πληρώσουν τις δόσεις στις τράπεζες, εξαιτίας της απληρωσιάς, της ανεργίας, της ραγδαίας μείωσης των μισθών, των λουκέτων σε μικρομάγαζα, παράγωγα της κρίσης και της πολιτικής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου απ' όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.

Για την κατάσταση στην οποία περιήλθαν, δεν έχουν καμιά ευθύνη. Αντίθετα, πλήρωσαν και πληρώνουν την κρίση και την προσπάθεια ανάκαμψης του κεφαλαίου, για λογαριασμό του οποίου λειτουργεί και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο επιπλέον ανακεφαλαιοποιήθηκε περισσότερες από μια φορές, με δεκάδες δισ., λεφτά του λαού.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι επείγουσα και αναγκαία επειδή το πρόβλημα είναι τεράστιο και αν δεν παρθούν μέτρα όπως αυτά που περιγράφει το ΚΚΕ, τα επόμενα χρόνια οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις θα πάρουν μαζικές διαστάσεις, χιλιάδες θα βρεθούν στο δόμο ή θα γίνουν νοικάρηδες σε σπίτια που ξεπλήρωναν για χρόνια. Η υλοποίηση αυτής της πρότασης προϋποθέτει, βέβαια, να επωμιστούν το βάρος οι τράπεζες, προκειμένου να πάρει μια ελάχιστη ανάσα ο λαός από το βραχνά της υπερχρέωσης.

Αυτή η προοπτική είναι που ενεργοποίησε τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, που απέρριψαν και προσπάθησαν να απαξιώσουν, να διαστρεβλώσουν, ακόμα και λοιδορήσουν την πρόταση του ΚΚΕ με φτηνά επιχειρήματα, μακριά από την ουσία που αυτή θέτει.

Στόχος τους, βέβαια, δεν ήταν μόνο να υπερασπιστούν τις τράπεζες, τους αιμοδότες δηλαδή του κεφαλαίου, αλλά να απαξιώσουν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, να του υποδείξουν να συμβιβαστεί με τη χαμοζωή που τον καταδίκασαν, να εγκαταλείψει κάθε σκέψη και αγώνα για ανάκτηση των απωλειών που είχε τα προηγούμενα χρόνια και διεύρυνση των δικαιωμάτων του, να ενισχύσουν τις λογικές των μειωμένων απαιτήσεων και της διαχείρισης της φτώχειας με ψίχουλα.

Απ' αυτή τη σκοπιά, αξίζει να δούμε ορισμένα επιχειρήματα που ακούστηκαν στη συζήτηση από τους εκπροσώπους όλων των αστικών κομμάτων, οι οποίοι, με αποχρώσεις στο λόγο τους, αλλά με κοινό τόπο την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, απέρριψαν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, όπως είχαν κάνει και στο παρελθόν.

Οσο πιο φτωχός, τόσο το καλύτερο

Η εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Ιγγλέση, είπε ότι «η αξιοπρεπής διαβίωση εργαζομένων και συνταξιούχων, η ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών και των οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα από δυσβάσταχτα βάρη είναι ζητούμενο όλων μας (...) Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει στην ουσία της παρούσας πρότασης νόμου (...) Ομως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΚΚΕ, η λαϊκή οικογένεια για μας δεν είναι οικογένεια με ετήσιο φορολογητέο εισόδημα έως 50.000 ευρώ. Κάποτε ήταν.

Είναι φανερό από τα στοιχεία ότι ο ορισμός που δίνετε στο λαϊκό νοικοκυριό και στην υποχρέωσή του δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα (...) Το λαϊκό νοικοκυριό έχει πραγματικά χαμηλό εισόδημα. Δυσκολεύεται να συντηρηθεί. Είναι αποδέκτης κρατικής αρωγής. Ακριβώς επειδή το λαϊκό νοικοκυριό και η αξιοπρεπής του διαβίωση αποτελεί πραγματική αγωνία για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει παρθεί σειρά μέτρων που στοχεύουν στην προστασία του και την εξασφάλιση της αξιοπρέπειάς του».

Το ίδιο επιχείρημα ακούστηκε με παραλλαγές και από άλλα κόμματα που πήραν το λόγο, προσπαθώντας να απαξιώσουν την πρόταση του ΚΚΕ. Για παράδειγμα, ο Ι. Φωτήλας του Ποταμιού ειρωνεύτηκε το εισοδηματικό όριο που βάζει το ΚΚΕ για την ισχύ του νόμου: «Και ποια είναι σήμερα, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη πρόταση, η λαϊκή οικογένεια, έτσι για να γελάσουμε και λίγο; Εάν έχει δύο παιδιά, είναι τα 50.000 ευρώ ετησίως, δηλαδή 4.166 ευρώ μηνιαίως. Αυτή είναι σύμφωνα με την παρούσα πρόταση η λαϊκή οικογένεια στην Ελλάδα. Τα σχόλια περιττεύουν».

Αντίστοιχα, ο Μ. Γεωργιάδης από την Ενωση Κεντρώων κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι «παίρνετε το μέρος αρκετών πλουσίων και νεόπλουτων. Εσείς εντάσσετε στη λαϊκή οικογένεια και τους συνδικαλιστές εργατοπατέρες, αλλά και τους νεόπλουτους προνομιούχους που έχουν μεγάλα εισοδήματα (...) βαφτίζετε αυτούς τους προνομιούχους και "λαϊκή οικογένεια". Δηλαδή, λαϊκή οικογένεια είναι, για εσάς, και ο οικογενειάρχης που εργάζεται και παίρνει 500 ευρώ βασικό μισθό στα νταμάρια αλλά και ο συνδικαλιστής, ο οποίος με δεκαπλάσιες απολαβές μπορεί να βγάζει και εμβάσματα σε Ελβετίες και offshore».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ηλ. Παναγιώταρος της Χρυσής Αυγής, ο οποίος είπε: «Με τον όρο "λαϊκή οικογένεια" βλέπουμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία από μεριάς ΚΚΕ, όπου "λαϊκή οικογένεια" είναι ένα ζευγάρι το οποίο έχει 3.500 ευρώ εισόδημα το μήνα, το οποίο προσαυξάνεται για κάθε παιδί».

Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί πραγματικά;

Ανεξάρτητα από το πού βάζει ο καθένας τον πήχη, ο συντονισμός τους πάνω στο ίδιο επιχείρημα έχει κοινές στοχεύσεις. Κατ' αρχήν, αν θεωρούν υψηλό το εισοδηματικό όριο που βάζει το ΚΚΕ για την εφαρμογή των μέτρων που περιέχονται στην πρόταση νόμου, γιατί δεν τα υιοθετούν και δεν τα εφαρμόζουν έστω για τα εισοδήματα που οι ίδιοι θεωρούν χαμηλά;

Γιατί, δηλαδή, δεν αποδέχονται να ισχύσουν αυτά που ζητάει το ΚΚΕ για τους μισθωτούς των 500 και των 600 ευρώ, οι οποίοι βλέπουν τα σπίτια τους να κινδυνεύουν, εντάσσονται σε ρυθμίσεις που ούτε κι αυτές δεν μπορούν να ακολουθήσουν και όσοι το προσπαθούν, στερούνται άλλες βασικές ανάγκες για να αποπληρώσουν τις δόσεις τους; Το πρόβλημά τους δεν είναι στο τι θεωρεί το ΚΚΕ λαϊκή οικογένεια. Αυτό είναι το πρόσχημα για να απορρίψουν τις προτάσεις του Κόμματος και να μην πειραχτεί η ιερή αγελάδα στο σύστημα που όλοι υπηρετούν, η κερδοφορία του κεφαλαίου και των τραπεζών του.

Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από τα μέτρα που οι ίδιοι εφαρμόζουν και προτείνουν για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. Παρά τους νόμους τους, παρά τις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις, το πρόβλημα της υπερχρέωσης παραμένει και διογκώνεται, που σημαίνει ότι κανένα από τα μέτρα τους δεν μπορεί να προστατέψει ουσιαστικά τη λαϊκή οικογένεια, επειδή έχει για κριτήριο να προστατέψει και να θωρακίσει τα συμφέροντα των τραπεζών.

Αντίθετα, με μαθηματική ακρίβεια, δάνεια και σπίτια κατευθύνονται στα κοράκια που περιμένουν πως και πως να κερδοσκοπήσουν από αγοραπωλησίες. Σημειωτέον ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια οι τράπεζες μπούκωσαν από κέρδη, με τα δάνεια που έδιναν και τους τόκους που εισέπρατταν, από στεγαστικά και καταναλωτικά, τροφοδοτώντας συνολικά την κατανάλωση και την αγορά ακινήτων. Διασφάλιζαν, έτσι, την κερδοφορία συνολικά των επιχειρηματικών ομίλων, τους οποίους επιπλέον τροφοδοτούσαν με φτηνά δάνεια.

Ας δούμε όμως και την ουσία της αντίδρασης όλων στα εισοδηματικά κριτήρια που βάζει το ΚΚΕ με την πρότασή του. Βγάζουν σπυράκια στην προοπτική να θέλει ο λαός να ζει με ένα αξιοπρεπές εισόδημα, να επιθυμεί την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του, γι' αυτόν και τα παιδιά του, να έχει πρόσβαση στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης, που μπορούν σήμερα να βελτιώσουν όλες τις πλευρές της ζωής του. Αντίθετα, θέλουν το λαό να συμβιβαστεί με τη μιζέρια τού τίποτα, ή στην καλύτερη περίπτωση των 200, των 300 και 400 ευρώ. Να θεωρεί αυτονόητο ότι έως εκεί φτάνουν σήμερα οι δυνατότητες της οικονομίας και ότι όποιος βγάζει μερικές δεκάρες παραπάνω, παύει να ανήκει στα λαϊκά στρώματα, γίνεται «βολεμένος», «καλοπληρωμένος» ακόμα και πλούσιος!

Μήπως το ίδιο δεν κάνουν και με τις συντάξεις; Θεωρούν πλούσιους αυτούς που παίρνουν το ΕΚΑΣ ή κύρια και επικουρική μεγαλύτερη από 1.300 και τους τα κόβουν, για να έχει λεφτά το σύστημα και να αποδίδει συντάξεις των 350 ευρώ σε όλους. Αυτό θεωρούν δικαιοσύνη τα κόμματα του κεφαλαίου, το μοίρασμα της φτώχειας ή να πληρώνει ο λιγότερο τον περισσότερο φτωχό και όταν ο λαός διεκδικεί κάτι παραπάνω, να λοιδορείται και να συκοφαντείται ο δίκαιος αγώνας του.

Σταυροκοπήσου για να έρθει ανάκαμψη

Κατά τ' άλλα, τα επιχειρήματά τους δεν διεκδικούν καμιά πρωτοτυπία. Θωράκιση των τραπεζών σημαίνει ανάπτυξη και ανάπτυξη σημαίνει καλό για όλους! Αυτή είναι η βασική αρχή, ανεξάρτητα από το πώς την εκφράζει ο καθένας.

Για παράδειγμα, είπε η Κ. Ιγγλέση του ΣΥΡΙΖΑ: «Η πρόταση νόμου αποσκοπεί στο να μετακυλήσει το βάρος (...) από τα λαϊκά νοικοκυριά στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Εάν εφαρμοστεί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ ως έχει (...) οι τράπεζες θα σημείωναν αντίστοιχες ζημιές, γεγονός που σημαίνει ότι θα χρειαζόταν νέα, άμεση και κολοσσιαία από πλευράς ποσών ανακεφαλαιοποίηση (...) Η πολιτική που μέχρι στιγμής έχει εφαρμοστεί (...) δεν αποτελεί υπεράσπιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά προστασία των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των εμποροβιοτεχνών, των αγροτών και όλης της κοινωνίας».

Ο Ν. Μηταράκης της ΝΔ: «Οι τράπεζες επωμίζονται τώρα αυτή την τεράστια ευθύνη για τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, που είναι προϋπόθεση για να υλοποιηθεί το έργο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας». Ο Δ. Κωνσταντινόπουλος του ΠΑΣΟΚ: «Τα δανεικά με τα οποία ζούσαν οι Ελληνες πολίτες έλαβαν τέλος. Χρειάζεται ένας νέος παραγωγικός ιστός, που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, που θα παράγει πλούτο και θα αναδιανέμεται δίκαια στους πολίτες. Ανάπτυξη, λοιπόν. Αυτή είναι η απάντηση». Ο Γ. Λαζαρίδης από τους ΑΝΕΛ: «Επειδή δεν είναι στη δική μας φιλοσοφία το να πολεμήσουμε τις τράπεζες, εμείς δεν μπορούμε να το στηρίξουμε αυτό (σ.σ. την πρόταση νόμου του ΚΚΕ)».

Και τέλος, ο κυνικότερος όλων, υπουργός Ανάπτυξης, Γ. Σταθάκης: «Προφανώς, οι τράπεζες σήμερα δεν είναι εφικτό να υποστούν μια ζημία των εβδομήντα, ογδόντα δισεκατομμυρίων, υπό τους όρους που το θέτει η πρόταση. Αυτό θα είχε τεράστιες παρενέργειες (...) Συνεπώς, σε αυτό το σημείο είναι ανεφάρμοστη».

Τι λένε όλοι με μια φωνή στο χρεωμένο μέχρι τα μπούνια λαό; Οτι δεν πρέπει να αναζητά λύσεις σε προτάσεις που πλήττουν τις τράπεζες, αλλά σε μέτρα που τις θωρακίζουν, είτε για να μην υποστεί το κόστος μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης, είτε για να χρηματοδοτηθεί η ανάκαμψη και να δει κι αυτός χαρά! Δηλαδή, εκτός από τα χρέη του, να συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι θα χάσει το σπίτι του, θα μειωθεί κι άλλο ο μισθός του, το παιδί του θα δουλεύει σαν σκλάβος και άλλα τέτοια «αναπτυξιακά» μέτρα, προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο από την ανάκαμψη της οικονομίας. Αυτός είναι ο μύχιος πόθος τους, σε τέτοια κατάντια συντονίζονται για να ρίξουν το λαό...

Π.