Με το βλέμμα στα εργασιακά

Συνεχίζει η κυβέρνηση την ίδια τακτική της, τον εφησυχασμό μας δια της εξαπατήσεως, δηλ. μ’ έναν φιλεργατικό λόγο να δίνονται υποσχέσεις για υποστήριξη εργατικών δικαιωμάτων στη συρρίκνωση και κατάργηση των οποίων τελικά προχωρεί.  Κι έτσι ο λόγος του Γ. Κατρούγκαλου, που συναντήθηκε με τους «κοινωνικούς εταίρους» των οποίων κοινό κείμενό τους ζητείται να υποστηριχτεί από τα κόμματα, ότι  «Όσο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση κανένας μισθός δεν θα μειωθεί» και η  αισιοδοξία του για τη διαπραγμάτευση του Σεπτεμβρίου, όπου θα μπορεί να γίνει το «μεγάλο βήμα επιστροφή στο ευρωπαϊκό κεκτημένο», προετοιμάζει το έδαφος γι’ αυτό που θα αποφασιστεί από Σεπτέμβριο στα εργασιακά, δια του εφησυχασμού μας.

Σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, μήνες τώρα βρίσκονται σε κινητοποιήσεις στη Γαλλία οι εργαζόμενοι,  ποτέ πριν η εργατική τάξη δεν δέχτηκε μια τόσο άγρια επίθεση στα μεταπολεμικά χρόνια. Ποτέ πριν οι εργαζόμενοι δεν εξαναγκάστηκαν να πληρώσουν τόσο για την κρίση που επιβλήθηκε στους λαούς  από την κυρίαρχη τάξη. Μια παγκόσμια επίθεση έχει εξαπολυθεί ενάντια στον κόσμο της εργασίας και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Σαν να ξαναγυρνάμε, και στην Ευρώπη,  στον πρώιμο καπιταλισμό, όπου η  εργασιακή πίεση  είναι υπερβολική, οι συνθήκες εργασίας ανυπόφορες. Κι αν δεν αναγνωρίζεται στους υπαλλήλους ηλεκτρονικών, επικοινωνιών, τεχνολογιών αιχμής, γραφείων κλπ. ο βιομηχανικός εργάτης του προηγούμενου αιώνα είναι για να καταδειχτεί η μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας στις υπηρεσίες κι επομένως η μείωση της εργατικής τάξης προς όφελος του τριτογενούς τομέα. Κι έτσι κρύβεται η ύπαρξη και το κοινωνικό βάρος της εργατικής τάξης, αφού οι τεχνολογίες αιχμής θεωρούνται υπηρεσίες και οι εργαζόμενοι σ’  αυτές δεν θεωρούνται κι ούτε και οι ίδιοι δεν θεωρούν πως είναι εργάτες. Ουσιαστικά με τις νέες τεχνολογίες διασπάται το εργοστάσιο του 19ου και 20ου αιώνα σε μικρότερες μονάδες, χάνεται το πλεονέκτημα της φυσικής παρουσίας ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων, διασπώνται οι εργαζόμενοι, αποδυναμώνεται η εργατική τάξη. Η εργατική τάξη όμως δεν βρίσκεται πια μόνο μέσα στα εργοστάσια. Βρίσκεται στις επιχειρήσεις, στην κατ’ οίκον εργασία, για κάποιον εργοδότη, μ’ ένα υπολογιστή ή τηλέφωνο, στα εργαστήρια κλπ. Ακόμα κι αν αλλάζει όμως  η σύνθεση της εργατικής τάξης δεν παύει να υπάρχει, έστω και χωρίς ταξική συνείδηση, γιατί φυσικά δεν έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση, αφού ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν άλλαξε.

Έξι χρόνια τώρα στη χώρα μας  αφού κατηγόρησαν για τη δημοσιονομική κρίση δημόσιους υπαλλήλους, καταναλωτισμό εργαζομένων, αυξημένα δάνεια κλπ. ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να μας πείσει ότι δεν υπάρχει οδός διαφυγής άλλη απ’  αυτήν που προτείνεται από την κυρίαρχη πολιτική. Η ιμπεριαλιστική ταξική κυριαρχία της ΕΕ έχει βρει στους ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, σοσιολδημοκράτες κλπ. του ΣΥΡΙΖΑ μια νέα βάση υποστήριξης για την εντεινόμενη επίθεση της ενάντια στις εξαθλιωμένες μάζες των εργαζομένων, που το μόνο που έχουν να τους προσφέρουν είναι μερική απασχόληση, πρόσκαιρες θέσεις εργασίας, ευλύγιστα ωράρια, εργασία χωρίς δικαιώματα.

Σε ένα τόσο επισφαλές εργασιακό περιβάλλον ακόμα και η δουλειά πλήρους απασχόλησης χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης για να ενταθούν οι σχέσεις κυριαρχίας εργοδότη-εργαζόμενου που βασίζονται στην ηθική της αποδοτικότητας. Η πλήρης απασχόληση σημαίνει ότι η ζωή του εργαζομένου είναι οργανωμένη γύρω από  τη δουλειά του, ότι χρωστά τον εαυτό του σ’  αυτήν, και φυσικά  ο εργοδότης  ασκεί μια εξουσία πάνω σε όλες τις διαστάσεις της ζωής του μισθωτού. Επομένως  η υπακοή, η πειθαρχία, η ιεραρχική  υποταγή μπορεί να επιβάλλονται  στους μισθωτούς ακόμα και με αυταρχικό τρόπο. Κι έτσι ο φόβος μπορεί να κρατά τους εργαζόμενους έξω από τα συνδικάτα, όπως κρατά και τους εργαζόμενους με ευλύγιστα ωράρια ή μερικής απασχόλησης. Αν λοιπόν το συνδικάτο χάνει τη δύναμή του μια αιτία δεν είναι γιατί η εργατική τάξη συρρικνώθηκε, όπως κατά προσδοκίαν πιστεύαμε, αλλά γιατί άλλαξε μορφή και ταξική συνείδηση.

Κι αν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος μετά τη συνάντηση με τον υπουργό εργασίας Γ. Κατρούγκαλο με τις δηλώσεις του για εθνική γραμμή, με την προϋπόθεση της κατανόησης από τους θεσμούς της ύπαρξης ενός σαφούς και κινούμενου «στα ευρωπαϊκά πλαίσια, πλαίσιο διαπραγματεύσεων εθνικών και κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας» επιβεβαιώνει την πολιτική χειραγώγησης και  ξεπουλήματος των εργατικών αγώνων αφήνοντας εκτεθειμένο το εργατικό κίνημα στις πολιτικές της κυρίαρχης εξουσίας αυτό δεν σημαίνει ότι η δύναμη των εργαζομένων δεν αντλείται από τη συλλογική τους δράση. Η αποσυνδικαλιστοποίηση και  άρνηση κάθε συλλογικότητας δεν αποτελεί τιμωρία των οπορτουνιστών συνδικαλιστών αλλά μια κατάσταση προς όφελος του κεφαλαίου, γιατί αναγκάζει τους εργαζόμενους να αντιμετωπίζουν ατομικά της επιθέσεις του. Η  πείρα των τελευταίων έξι ετών, όπου οι εργαζόμενοι αντίκρισαν μόνοι τους την έσχατη χρεοκοπία του συμβιβασμού, της συναίνεσης και ταξικής συνεργασίας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, δεν δείχνει άλλο δρόμο από την οργάνωση στα ταξικά συνδικάτα. Η ύπαρξη μάλιστα του κομμουνιστικού κόμματος που είναι εκφραστής των συμφερόντων των εργαζόμενων μπορεί να γίνει η οργανωτική και καθοδηγητική τους δύναμη, ώστε οι εργαζόμενοι να αντλούν δύναμη και να  μένουν σταθεροί στον αγώνα για μεγάλη χρονική περίοδο, γιατί καμιά κοινωνική αλλαγή  δεν συμβαίνει βέβαια σε μια νύχτα.

Dies brumalis