Ο Αλέξης, το ΠΑΜΕ και τα ισοδύναμα

Η περιβόητη "αριστερά" που κυβερνάει την χώρα, εξαπέλυσε τις δυνάμεις καταστολής ενάντια στο ΠΑΜΕ και στα εργατικά σωματεία, που “τόλμησαν” να προσεγγίσουν τα κτίρια κυβερνητικής εξουσίας, διακόπτοντας την εναγώνια “αριστερή” αναζήτηση ισοδύναμων στο όνομα των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων. Τελικά το κράτος έχει συνέχεια. Ακατάλυτη συνέχεια σε ότι αφορά στην διατήρηση και διαιώνιση της κρατικής βίας σε όλες τις εκφορές και σε όλες της τις εκφάνσεις, χρεοκοπώντας, φυλακίζοντας και καταστρέφοντας, τις ζωές εργαζόμενων και λαού.

Άλλωστε στα κυβερνητικά κτίρια είναι ανοικτά στους υπαλλήλους της τρόικας, στην “υγιή” επιχειρηματικότητα, στον συρφετό της αριστερής κουστωδίας που κυβερνά την χώρα, αλλά κλειστά και απρόσιτα για τον λαό και τους εργαζόμενους.

Τίποτε το εκπληκτικό, τίποτε το αναπάντεχο. Πρόκειται για την φυσιολογική αντίδραση της κρατικής εξουσίας, που εκτιμά -και ορθά- πως ο λαός και οι εργαζόμενοι βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων και των επιδιώξεων των καπιταλιστικών ελίτ, που η κυβέρνηση εκπροσωπεί.

Ωστόσο η χθεσινή πορεία ανέδειξε και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό από την αναμενόμενη αντίδραση της κυβερνητικής εξουσίας και των δυνάμεων καταστολής. Κατέδειξε την δυνατότητα του οργανωμένου και μαζικού εργατικού κινήματος να αμφισβητεί στην πράξη την νομιμότητα της κρατικής βίας όπως και την δήθεν απρόσβλητη δύναμη της κρατικής καταστολής.

Όταν το εργατικό κίνημα αποφασίσει να φθάσει στον προορισμό του, κάθε ενδιάμεσος σταθμός και κάθε πιθανό εμπόδιο, μπορούν μόνο να καθυστερήσουν το ταξίδι, σε καμία περίπτωση να το ματαιώσουν.

Η ηγεμονία της καπιταλιστικής κυριαρχίας, που έχει την μορφή της κάθε φορά κυβερνητικής διαχείρισης, ούτε δεδομένη είναι, ούτε μεσσιανικά ανέγγιχτη, από τις επιλογές και τις πράξεις των αποσυνάγωγων τάξεων της καπιταλιστικής κανονικότητας. Ακριβώς για αυτό, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, αυξάνεται η ένταση, το βάθος και η έκταση της κρατικής βίας ώστε να ανασταλεί και να χειραγωγηθεί κάθε προσπάθεια έμπρακτης αμφισβήτησης της εξουσίας των καπιταλιστικών ελίτ.

Ωστόσο η δύναμη της εργασίας οργανωμένης σε τάξη για τον εαυτό της, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί, ακόμη περισσότερο σήμερα, την μόνη επιλογή για τον κόσμο της εργασίας, τον διαρκή και ανεξέλεγκτο φόβο για κάθε εξουσία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης ζωής, ώστε να διατηρήσει το πλαίσιο της κυριαρχίας της.

Όσο ο Αλέξης αναζητά ισοδύναμα, για να κερδίσει χρόνο παραμονής στην διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, το εργατικό κίνημα με κινήσεις και δράσεις σαν την χθεσινή, μπορεί και πρέπει να επιταχύνει και να πυκνώσει τον πολιτικό χρόνο, ώστε ο ορίζοντας αυτής της κυβέρνησης και αυτής της εξουσίας να φθίνει, έως την τελική και οριστική ανατροπή της.

Χρήστος Μιάμης